Τότε και τώρα. Η κατοχή είναι κατοχή. Είτε με τανκς είτε με άλλα μέσα (οικονομικά, πολιτικά κ.λπ)……….
Η εξέγερση του πολυτεχνείου τότε έθεσε την ταφόπλακα της προσπάθειας της αμερικανοκίνητης χούντας και των ντόπιων υποχειρίων της να προωθήσουν τη «δημοκρατικοποίηση» του καθεστώτος, όπως όριζε το σύνταγμα των συνταγματαρχών του 1968, ραμμένο και κομμένο στα μέτρα τους, για να δημιουργήσουν μια ελεγχόμενη δημοκρατία τύπου Τουρκίας και Χιλής.
Και τώρα γίνεται η προσπάθεια καθυπόταξης του ελληνικού λαού κάτω από βάρος της οικονομικής κρίσης. Μια νέα χούντα προσπαθεί ενάντια στη θέληση του ελληνικού λαού να επιβάλει την υποδούλωση του στους νέους αφέντες με πρωτεργάτη τη Γερμανία. Μνήμες κατοχής από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών αναβιώνουν στο συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα.
Το καθεστώς της χούντας το 1967, μη καταφέρνοντας να αποκτήσει λαϊκή βάση σχεδίαζε την μετάλλαξή του για να γίνει τουλάχιστον ανεκτό μέσω της ελεγχόμενης φιλελευθεροποίησής του, την οποία πολιτικές δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής άρχισαν να το προσεταιρίζονται, το καθένα για δική του σκοπιμότητα.
Χαρακτηριστική για την τότε εποχή είναι η δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου, μια από τις πολλές, για την στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην χούντα εκείνη την περίοδο. Ιδού μια χαρακτηριστική του δήλωση:
«Η ελληνική πολιτική ηγεσία, δεξιά, κέντρο, αριστερά, δεν μιλώ για αντίσταση, έτσι, η ελληνική παλιά πολιτική ηγεσία, η τελευταία που εξελέγη από τον ελληνικό λαό στις εκλογές του 64, αυτή που είναι, δεν έχει άλλη, αυτή η πολιτική ηγεσία έχει αυτή την περίοδο 1973, την μεγαλύτερη ιστορική ευθύνη που της έλαχε. Το θέμα της εποχής αυτής, των επομένων μηνών, είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα που κρίνεται η μορφή του, κρίνεται από το τι θα κάνει αυτή η ηγεσία και βέβαια οι λεβέντες της αντιστάσεως που βγήκαν από τις φυλακές. Λοιπόν ήρθε η ώρα γι’ αυτούς να επιλέξουν ανάμεσα στην νομιμοποίηση του καθεστώτος, στο πέρασμα του φασισμού δηλαδή, γιατί θα είναι το πέρασμα του φασισμού ή στο στήσιμο της σημαίας για τον αγώνα που θετικά θα οδηγήσει στην ανατροπή του καθεστώτος και την απελευθέρωση του λαού μας.
Χαιρόμαστε, ναι χαιρόμαστε, συγχαίρουμε όλους όσους πήραν θέση ξεκάθαρα, ότι η συμμετοχή είναι ραγιάδικη πράξη δοσιλογισμού και προδοσίας». [1]
Το ίδιο δε συμβαίνει και σήμερα;
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που είχε ωστόσο βάση την αντίθεση και την παθητική κατά βάση αντίσταση του λαού στο καθεστώς, έθεσε τέρμα ανεπιστρεπτί στην κάτω από έναν δήθεν δημοκρατικό μανδύα καλυμμένη κατοχή και έσωσε την τιμή των Ελλήνων.
Η χούντα έδειξε το αληθινό της προσωπείο, που ως υποκινούμενο όργανο των αγγλοαμερικάνικων σχεδιασμών οδήγησε στον πραγματικό στόχο εγκαθίδρυσης της που ήταν τελικά, όπως περίτρανα αποδείχτηκε, η διχοτόμηση της Κύπρου.
Η αυθόρμητη κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος και με την σταδιακή συμπαράσταση και ενός μέρους του εργατικού και αγροτικού κινήματος και του λαού γενικότερα και η μετωπική του σύγκρουση με το δικτατορικό καθεστώς είχε τις ρίζες του και την γενεσιουργό του αιτία. Στο καζάνι που έβραζε έδωσε διέξοδο η φοιτητική εξέγερση.
Το σύνθημα ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία κ.λπ είναι και τώρα επίκαιρο όσο ποτέ!
Γι’ αυτό η εξέγερση του πολυτεχνείου διατηρεί και σήμερα την συμβολική του επικαιρότητα, παρ’ όλο τον μεταπολιτευτικό του ευτελισμό από την πλειοψηφία των πρωταγωνιστών του, που εξαγόρασαν με θέσεις και αξιώματα τους αγώνες τους, για να υπηρετήσουν τελικά αυτό το σύστημα που καταπολεμούσαν τότε.
Αντηχεί ακόμη η φωνή του πολυτεχνείου από τον ραδιοφωνικό του σταθμό:
«Ελληνικέ λαέ, απόψε, εδώ και λίγη ώρα η χούντα, ή δικτατορία, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Η σκιά του στρατιωτικού νόμου έπαψε πια να είναι σκιά. Είδαμε τα τανκς να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας.
Λαέ, η χούντα ξεσκέπασε για άλλη μια φορά το πρόσωπό της. Όταν για πρώτη φορά αντιμετώπισε τον λαϊκό αγώνα έστειλε σ’ αυτόν τα τανκς. Όμως όλοι ξέρουμε. Η χούντα έχει μόνο τα όπλα, δεν έχει τις καρδιές κανενός. Είναι ξενοκίνητη και γι’ αυτό δεν την υποστηρίζει καμιά παλλόμενη ελληνική καρδιά».
Μακάρι η τελευταία φράση των γνήσιων αγωνιστών του πολυτεχνείου για όλους τους Έλληνες να έχει ανταπόκριση και στην σημερινή πολιτική συγκυρία. Γιατί τότε και μόνο τότε ο αγώνας τους θα δικαιωθεί!
Μερικά από τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, που διατηρούν την επικαιρότητά τους
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!
Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός!
Εθνική Ανεξαρτησία!
Έξω οι Αμερικάνοι!
Ελλάς Ελλήνων φυλακισμένων!
Κάτω η χούντα!
Δεν περνάει ο φασισμός!
Ελευθερία!
Όχι άλλο αίμα!