Το ενδιαφέρον του κειμένου που ακολουθεί βρίσκεται στο ότι σπανιότατα δημοσιεύονται εκθέσεις ρωσικών κυβερνητικών υπηρεσιών με ιδρυτική αποστολή να ερευνούν ποικιλία κρίσιμων θεμάτων, όπως πχ η υπόδειξη για το πότε θα πρέπει να ολοκληρώσει τον πολιτικό θεσμικό ρόλο του ο Πούτιν και άλλα άκρως ενδιαφέροντα θέματα, για το Ουκρανικό ή για την “ανταρσία Πριγκόζιν”.
Εντυπωσιάζει μάλιστα ότι τα διεθνή ΜΜΕ απέφυγαν να σχολιάσουν την έκθεση παρά το ότι επιβεβαιώνει, τουλάχιστον εν μέρει, επισημάνσεις τους για τα δρώμενα στην Ρωσία. Εκτεταμένα στοιχεία της έκθεσης δημοσιεύθηκαν προ ημερών στο γαλλικό “Reseau International“. Οι αναφορές και η επιλογή των θεμάτων (της γαλλικής έκδοσης) από όσα περιλαμβάνει η έκθεση με βαρύνουν προσωπικά, κατά το, όχι αλάνθαστο, δημοσιογραφικό μου κριτήριο. Πρόκειται για έκθεση του Group Michenko, σύμβουλο του Πολιτικού Γραφείου της Ρωσικής Κυβέρνησης. Η Έκθεση αναφέρει με σαφήνεια ότι συνιστά την αποχώρηση του Πούτιν σε πέντε χρόνια, με τη λήξη της τωρινής θητείας του, για να αποφευχθούν σχόλια και άλλες παρενέργειες περί “γεροντοκρατίας” που χαρακτήριζαν την τελευταία περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης (Μπρέζνιεφ).
Ο Πούτιν μπορεί, κατά το Σύνταγμα, να αποχωρήσει το 2036. Θεωρώ ότι ο αναγνώστης δικαιούται να υποθέσει πως ο Πούτιν όχι απλώς συμφωνεί με τη δημοσίευση της υπόδειξης, αλλά την περιβάλλει με το κύρος της έγκρισής της από το Πολιτικό Γραφείο που την παραγγέλλει και αποφασίζει για την δημοσιοποίησή της. Στη χειρότερη περίπτωση, καθησυχάζει φίλους και αντιπάλους ότι θέτει ο ίδιος ημερομηνία λήξης της ενεργούς συμμετοχή του στην διακυβέρνηση της χώρας. Δεύτερο σημείο είναι η εκτίμηση ότι η σύγκρουση με την Δύση θα είναι μακράς πνοής.
Ο Πούτιν και άλλοι παράγοντες
Ως “υπεύθυνοι παράγοντες” για τις εξελίξεις αναφέρονται ο πρωθυπουργός Μισούστιν, το στρατιωτικό/βιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας και οι Υπηρεσίες Ασφαλείας, η Ιδεολογία, η θέση των “πριγκίπων” (δηλαδή των διαδόχων της Παλαιάς Γενιάς, ήδη από της εποχή της ΕΣΣΔ, ρην προσωνυμία “πρίγκιπες” χρησιμοποιούν και οι Κινέζοι για τους απογόνους επιφανών στελεχών). Στο ίδιο πλαίσιο επισημαίνεται η σημασία της Κουλτούρας (πατριωτισμός) που επικρατεί στη χώρα. Επισημαίνεται σχετικά, χωρίς όμως να αποδίδεται ξεχωριστή σημασία, το βάρος αντιλήψεων από κατάλοιπα της τσαρικής εποχής (!) αλλά και της ΕΣΣΔ.
Άλλη επισήμανση είναι η ανάγκη να πεισθούν οι ποικίλοι πληθυσμοί της χώρας για την αναγκαιότητα του πολέμου με την Ουκρανία-υπενθυμίζεται ότι η Ρωσία είναι πολυεθνικό κράτος. Σχετικά επισημαίνεται (χωρίς διάθεση διόγκωσης ή υποτίμησης) ότι ο πόλεμος με την Ουκρανία πρέπει να παίρνει υπόψη του ότι οι επιθετικές πολεμικές ενέργειες επιφέρουν απώλειες, μη επιθυμητές στον κόσμο, ενώ ούτε η στράτευση κληρωτών είναι λαοφιλής.
Προ ημερών ωστόσο κλήθηκαν στον Στρατό νέες κλάσεις, ένδειξη, θεωρώ, ότι υπάρχει αποδοχή ή έστω ανοχή στις εξηγήσεις του καθεστώτος για τις αιτίες/ευθύνες του πολέμου και ότι, πάντως, οι τυχόν αντιδράσεις είναι περιορισμένες, δεδομένου ότι δεν καταγράφηκε κάτι από τα δυτικά ΜΜΕ. Ειδικότερα, στην Έκθεση, γίνεται απλή αναφορά “στην δυτικόφιλη νεολαία” αστικών κέντρων όπου ο πόλεμος δεν είναι λαοφιλής και προτείνει ένταση της προπαγάνδας κατά των δυτικών επιρροών. Στις επιρροές αυτές έχουν αναφερθεί και δυτικά ΜΜΕ χωρίς ιδιαίτερη έμφαση επειδή, θεωρώ, δεν μετατρέπονται σε αντι-Πούτιν ρεύμα.
Το περιεχόμενο της Έκθεσης
Σχετικά, σημειώνει η Έκθεση, καταγράφεται ανοδικό ρεύμα που χαρακτηρίζεται ως “συντηρητικό”, διευκρινίζοντας ότι είναι ρεύμα που “αρνείται τις δυτικές αξίες”, αλλά προστίθεται πως η προοπτική αυτού του ρεύματος παραμένει άγνωστη. Ειδική αναφορά γίνεται σε θέματα διαφθοράς και στην ανάγκη καταπολέμησής της, επισημαίνοντας ότι ο Πριγκόζιν βρήκε ευνοϊκό έδαφος σ’ αυτό τον χώρο.
Όπως προαναφέρθηκε, τον πόλεμο στην Ουκρανία η Έκθεση αναφέρει ότι στόχος είναι να λήξει ως το 2025/27 και ότι είναι «επιφαινόμενο αφ΄ενός της προσπάθειας της Δύσης να ελέγξει την Ευρασία και αφ’ ετέρου της σχετικής ρωσικής αντίστασης». Ο Πούτιν, αναφέρει η Έκθεση, θέλει ένα «ήπιο πόλεμο, περιορισμένο, που θα διαφυλάσσει την εσωτερική ανάπτυξη». Η έκθεση αναφέρει επίσης ότι στόχος είναι η διαφύλαξη της ανεξάρτητης εσωτερικής ανάπτυξης και η αποφυγή της οικονομικής εξάρτησης από το (έστω φιλικό) εξωτερικό- υπονοείται, θεωρώ, ότι ο Κινέζικος Δράκος είναι μεν φίλος αλλά το μέγεθός του απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή.
Τέλος για την εκλογή Τραμπ θεωρεί ότι η αλλαγή πολιτικής είναι «αμφίβολη» και «λίαν δύσκολη» επειδή αντιδρά το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ. Ενώ για την “θεωρούμενη ακροδεξιά” στην Ευρώπη θεωρεί ότι «δεν έχει επαφή με την Εξουσία» και «συμβιβάζεται». Αποφεύγοντας, σημειώνω, περαιτέρω ανάλυση και διευκρινήσεις που θα προκαλούσαν προφανώς περιπλοκές στις σχέσεις με ευρωπαϊκά κόμματα και κυβερνήσεις.