Προκαλεί ναυτία το ξέπλυμα που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες από τους ίδιους και τους ίδιους Εφιάλτες αυτής της χώρας, τους απολογητές των Μνημονίων και της γερμανικής πολιτικής ορθότητας, σχετικά με το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Γιατί στην προσπάθειά τους να διορθώσουν την απερίγραπτη γκάφα της κυβέρνησης Μητσοτάκη όχι μόνο παραχαράσσουν ανερυθρίαστα την Ιστορία, αλλά φτάνουν να υπερασπιστούν ως «αγωνιστές της ελευθερίας» αυτούς που μέχρι πρότινος, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και όχι στη Ρωσία του Πούτιν, περιγράφονταν ως σκληροί ναζί. Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι ελληνικό. Γίνεται διεθνώς λυσσώδης προσπάθεια να «αθωωθούν» τα εξτρεμιστικά στοιχεία που στελεχώνουν τις «μονάδες ελίτ» της ουκρανικής εθνοφυλακής. Και σε αυτήν πρωτοστατούν οι κατά τόπους υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, της Κομισιόν και των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, που αίφνης ανακάλυψαν ότι το Τάγμα Αζόφ είναι εξαιρετικά πολύτιμο στην αμυντική προσπάθεια κατά της Ρωσίας.
Κι αυτό το τελευταίο μπορεί να ισχύει, αλλά δεν αναιρεί ούτε στο ελάχιστο το ποιόν αυτών που το απαρτίζουν. Μία απλή αναζήτηση στην αγγλόφωνη σελίδα της Wikipedia κάτω από το λήμμα «Τάγμα Αζόφ» αναφέρει ότι πρόκειται για «νεοναζιστική μονάδα της ουκρανικής εθνοφρουράς με έδρα τη Μαριούπολη». Στην ελληνική της έκδοση η διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, που μόνο… φιλορωσικής επιρροής δεν θεωρείται, αναφέρει ότι το Τάγμα Αζόφ είναι «σύνταγμα της εθνικής φρουράς της Ουκρανίας, το οποίο έχει ευρέως χαρακτηριστεί ακροδεξιάς και νεοναζιστικής ιδεολογίας και πρακτικής».
Δεν γνωρίζω αν αυτά στο μέλλον θα αλλάξουν και το Αζόφ θα περάσει στη δυτική ορολογία ως «πατριωτική ταξιαρχία», φύλακας άγγελος της ουκρανικής ανεξαρτησίας, αλλά μέχρι σήμερα που μιλάμε, το νεοναζιστικό στοιχείο είναι αυτό που το χαρακτηρίζει σε όλη τη δυτική βιβλιογραφία. Αυτοί επομένως που το ξεπλένουν, κατηγορώντας όσους αναδεικνύουν την εξτρεμιστική του υπόσταση ως «ενεργούμενα του Πούτιν», είναι είτε ηλίθιοι που δεν μπορούν να διαβάσουν εγκυκλοπαίδεια δημοτικού είτε κοινοί συκοφάντες, πληρωμένοι ή μη.
Είναι επίσης και βαθιά ανιστόρητοι. Δεν χρειάζεται κάποιος… διδακτορικό για να ξέρει ότι η Ουκρανία υπήρξε μία διχασμένη σοβιετική επαρχία, η οποία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποδέχθηκε τα επελαύνοντα ναζιστικά στρατεύματα με ανάμεικτα αισθήματα. Κάποιοι Ουκρανοί, ιδιαίτερα στο δυτικό τμήμα του σημερινού κράτους, όπου κυριαρχούν οι καθολικοί πληθυσμοί και οι Ουνίτες, είδαν τους Γερμανούς ως απελευθερωτές από τον ρωσικό ζυγό. Και χιλιάδες από αυτούς έσπευσαν να καταταγούν στα Ες-Ες, συγκροτώντας τη «Μεραρχία της Γαλικίας», στο πρότυπο ανάλογων ναζιστικών σωμάτων που δημιουργήθηκαν και στις βαλτικές χώρες.
Ο νεότερος εθνικός ήρωας της Ουκρανίας Στεπάν Μπαντέρα (η μνήμη του τιμάται σήμερα στη χώρα) υπήρξε ουσιαστικά ο θεωρητικός του σύγχρονου ουκρανικού εθνικισμού. Γιος ενός Ουνίτη ιερέα, στρατολογήθηκε από τη γερμανική υπηρεσία αντικατασκοπίας Abwehr και εξελίχθηκε σε στενό συνεργάτη των ναζί, παρότι οι σχέσεις τους προσωρινά διαταράχθηκαν λόγω της εμμονής του να ανακηρύξει ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος. Στα χέρια του υπέφεραν, βασανίστηκαν και εξοντώθηκαν χιλιάδες Εβραίοι, Πολωνοί και φυσικά ρωσόφωνοι Ουκρανοί. Στο τέλος του πολέμου ο Μπαντέρα φυγαδεύτηκε στη δυτική Γερμανία, όπου -οποία έκπληξη- εντάχθηκε στη νεοσύστατη μυστική υπηρεσία BND (ναι, την ίδια ακριβώς που μαζί με τη CIA προετοίμασε το αντιρωσικό πραξικόπημα του 2014 και την εξέγερση στην πλατεία Μεϊντάν). Δολοφονήθηκε το 1959 από έναν πράκτορα της ΚGB και τάφηκε με τιμές ήρωα στο Μόναχο.
Ο μπαντερισμός, συγγενής ιδεολογικά πολιτική θεωρία με τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ, ήταν αυτός που στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης τροφοδότησε τον ουκρανικό εθνικισμό. Το 1991 ιδρύθηκε το ναζιστικό κόμμα Ουκρανίας (για ξεκάρφωμα ονομάστηκε Σοσιαλιστικό – Εθνικό) με έδρα το Λβιβ και σήμα πανομοιότυπο με αυτό που κοσμεί σήμερα τις στολές των μαχητών του Αζόφ. Αργότερα μετονομάστηκε σε Σβομπόντα (Ελευθερία) και με τον νέο αρχηγό του Ολεχ Τιαχνίμποκ πρωταγωνίστησε, από κοινού με παραστρατιωτικά σώματα όπως ο διαβόητος Δεξιός Τομέας, στην ανατροπή του εκλεγμένου φιλορώσου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ενορχηστρωτές της αποπομπής Γιανουκόβιτς, που ακολούθησε τα αιματηρά επεισόδια στην κεντρική πλατεία του Κιέβου, ήταν η σημερινή υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ και ο πρεσβευτής εκείνη την εποχή στην Ουκρανία Τζέφρι Πάιατ, που κανόνιζαν τηλεφωνικά ποιον πρωθυπουργό θα… φυτέψουν. Σε αυτήν την ανεκδιήγητη συνομιλία που είχε δει το φως της δημοσιότητας καταπλήσσοντας τον πλανήτη με το «να πάει να γαμ…θεί η Ευρωπαϊκή Ενωση» της Νούλαντ, η υφυπουργός και ο πρέσβης «προσπέρασαν» τον αρχηγό του Σβομπόντα και έναν άλλο νεοναζί πυγμάχο, σημερινό δήμαρχο του Κιέβου, καταλήγοντας σε έναν αμφιλεγόμενο οικονομολόγο, τον Αρσένι Γιατσένιουκ. Αυτός με τη σειρά του επίσης κατέπληξε την Ευρώπη, όταν βρέθηκε να χαιρετά ναζιστικά σε συγκέντρωση στο Χάρκοβο και να αναφέρεται στους Ρώσους ως «υπανθρώπους».
Τα επόμενα χρόνια τα ακροδεξιά στοιχεία διαχύθηκαν μέσα στα αντιρωσικά ουκρανικά κόμματα, μεταξύ των οποίων και του Ζελένσκι, δίνοντας έμφαση στη δημιουργία ενός ένοπλου πυρήνα που σήμερα συγκροτεί το Τάγμα του Αζόφ. Φυσικά δεν πρόκειται για τάγμα εθνοφυλακής, αλλά για ολόκληρη μεραρχία 12.000 ανδρών, πλήρως εξοπλισμένη, τμήμα της οποίας αμύνεται σήμερα στη Μαριούπολη. Το περιβόητο σήμα, που μοιάζει με… μίνι σβάστικα, είναι επίσης νεοναζιστικό: το λεγόμενο αγκίστρι του λύκου (Wolfsangel) που κοσμεί σήμερα τις στολές των μαχητών του Αζόφ ήταν το σύμβολο της παραστρατιωτικής οργάνωσης του Χάινριχ Χίμλερ και κάποιων από τις πλέον διαβόητες μεραρχίες των Ες-Ες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Γερμανία αναγκάστηκε να το θέσει εκτός νόμου το 1982, καθώς θεωρήθηκε ισοδύναμο της σβάστικας!
Όμως το σήμα του Αζόφ δεν άλλαξε με τον… δημοκράτη και τάχα μου ευαίσθητο λόγω εβραϊκής καταγωγής Ζελένσκι! Ούτε και οι πεποιθήσεις των μαχητών του, που θεωρούνται από πολλούς Ουκρανούς ήρωες. Αυτό απαντά και στο γελοίο επιχείρημα ότι οι νεοναζί πήραν μικρό ποσοστό στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Πήραν μικρό ποσοστό γιατί έχουν νομιμοποιηθεί στα μεγάλα αντιρωσικά κόμματα της Ουκρανίας και δεν έχουν ανάγκη να εκπροσωπούνται αυτόνομα. Σήμερα είναι αυτοί που ωθούν τον Ζελένσκι στις μαξιμαλιστικές θέσεις και ρίχνουν νερό στον μύλο της δυτικής προσπάθειας να ανατραπεί ο Πούτιν. Αυτή είναι δυστυχώς η «πλευρά της Ιστορίας» στην οποία σύρθηκε η Ελλάδα…