Πολύκαρπος Αδαμίδης
Αρχικά φάνηκε ότι θα ήταν ένα τέχνασμα ημερών. Ένας αντιπερισπασμός, που θα αποσπούσε την προσοχή από το εσωτερικό της Λευκορωσίας. Μαζί και από όσα καταγγέλλονταν για τη νοθεία στις εκλογές της χώρας, αλλά και τη βιαιότητα ενάντια σε όσους αμφισβητούσαν την εξουσία του ‘μακροβιότερου΄ Ευρωπαίου ηγεμόνα, του Προέδρου Λουκασένκο.
Αυτό όμως που ξεκίνησε ως μια πράξη τακτικισμού για να εκτονωθεί η πίεση στο Λευκορωσικό καθεστώς, αποδείχθηκε ότι αντιπροσωπεύει μια στρατηγική διαρκείας. Που δεν έχει αναγνωριστικό και μόνο χαρακτήρα, ως προς τις αντοχές των γειτονικών προς τη Λευκορωσία, κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά εκφράζει διάθεση δομικής αντιπαράθεσης.
Που κλιμακώνεται μάλιστα σε ένα μπρα ντε φερ αποφασιστικότητας, ενόψει κάθε νέας δέσμης κυρώσεων. Και φέρνει στην επιφάνεια, όλα αυτά τα άρρητα υβριδικά όπλα, που η Δύση εδώ και καιρό συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αντιμετωπίσει. Ήδη ο Λευκορώσος Πρόεδρος απείλησε και με διακοπή της ροής φυσικού αερίου, προς την Κεντρική Ευρώπη. Πρόκειται για τις ποσότητες που διακινούνται μέσω του αγωγού Γιαμάλ και ειδικά αυτή τη χρονική περίοδο έχουν μειωθεί στο ένα τρίτο σε σχέση με πέρυσι.
Εν πολλοίς μάλιστα συνέβαλαν στην πρόσφατη κρίση της αγοράς ενέργειας. Μια πρόσθετη απόδειξη πως ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών και της τροφοδοσίας σε φυσικό αέριο, είναι παράγοντες άσκησης πίεσης στην Ευρώπη. Και η Ρωσία, άμεσα ή έμμεσα δηλώνει πως και μπορεί και δε διστάζει να τους χρησιμοποιήσει.
Έτσι ενώ αρχικά οι ομάδες των μεταναστών, που κατόπιν ουσιαστικά προσκλήσεως του Προέδρου Λουκασένκο έφταναν στο Μινσκ, με τη συστηματική αρωγή, όπως φαίνεται του Ερντογάν και των Τουρκικών αεροπορικών εταιρειών και αμέσως μετά κατευθύνονταν προς τα σύνορα με την Πολωνία, τη Λετονία και τη Λιθουανία, αριθμούσαν μερικές εκατοντάδες, πλέον ο αριθμός τους έχει φτάσει στις 30.000. Και δε χρειάστηκε να ακολουθήσουν καν τη μακρινή οδό των «Δυτικών Βαλκανίων». Ούτε βέβαια να μετασταθμεύσουν στα πολυβασανισμένα Ελληνικά νησιά και να δημιουργήσουν ‘αποικίες καταραμένων΄ στην Ελληνική ενδοχώρα.
Κι εδώ είναι η ώρα που πρέπει να αναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας και να διεκδικήσουμε όσα οφείλουμε για την πατρίδα μας. Κατ΄ αρχήν είναι πια ξεκάθαρο πως οι χαριτωμενιές για την «Ευρώπη Φρούριο», που κάποια ανέξοδα μηρυκάζανε και ψοφοδεείς πολιτικάντηδες αναμασούσαν, δεν μπορούν να έχουν κανένα σοβαρό ακροατήριο. Ούτε και να αποτελέσουν βάση ή παράμετρο οποιασδήποτε ρεαλιστικής και σύμφωνης με το Διεθνές Δίκαιο πολιτικής.
Ομοίως η υποκρισία περί της δήθεν μη χρηματοδότησης φρακτών ανάσχεσης των μεταναστευτικών ορών, πήγε ‘περίπατο’ διά στόματος του ίδιου του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Δήλωσε ότι αυτά τα έργα, μπορούν να χρηματοδοτηθούν. Σε σχέση τέλος με τα διαβόητα push backs, ή βίαιες απωθήσεις, γίνεται ολοένα και περισσότερο συνείδηση, πως ως αρχή εργασίας και μόνο, μπορούν να αφορούν απωθήσεις σε χώρες που αποτελούν κίνδυνο για τους απωθούμενους. Με άλλα λόγια, μηδενική εφαρμογή έχουν για την περίμετρο των Ευρωπαϊκών συνόρων, σε σχέση με τους ‘διεκδικούντες άσυλο΄.
Για αυτά τα αυτονόητα ωστόσο συμπεράσματα, έπρεπε να προηγηθεί η οδυνηρή δοκιμασία του 2015. Όπως και οι χίμαιρες που η ίδια η απερχόμενη Γερμανίδα Καγκελάριος ‘εξέθρεψε’ περί δήθεν δυνατότητας της Ευρώπης, να υποδεχθεί και να ενσωματώσει, όλους όσους δε δικαιούνταν να έλθουν, ως μετανάστες στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Λογική είναι και η πίκρα μας ως χώρας, για όλους αυτούς, που αδιαφόρησαν ή αντιμετώπισαν αφ’ υψηλού και με την ασφάλεια της απόστασης, την πίεση που δεχτήκαμε και δεχόμαστε, από όσους εργαλειοποίησαν τη μετανάστευση, με πρώτους του Τούρκους και τον Πρόεδρο Ερντογάν.
Και αφού όλοι πια φαίνεται να ομονοούν για τις ρίζες και τα κίνητρα όσων εκθρέφουν και κατευθύνουν το φαινόμενο, εύλογο είναι να αξιώσουμε και να επαυξήσουμε στην επιβολή κυρώσεων σε όσους διευκολύνουν αυτές τις μετακινήσεις. Στις αεροπορικές εταιρείες, σε όσους παρέχουν λογιστική υποστήριξη και στις κρατικές αρχές, που όταν δε συνεργάζονται, σίγουρα διευκολύνουν.
Η Τουρκία έχει πρωταγωνιστήσει και σε αυτόν τον Τομέα. Παράλληλα όμως πρέπει να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε την εκταμίευση Κοινοτικών κονδυλίων για τη θωράκιση των συνόρων μας, των Ευρωπαϊκών συνόρων, με όλα τα μέσα και τις υποδομές. Αστειότητες περί φραχτών, που πέσανε οριστικά με το Τείχος του Βερολίνου και αναλογίες της διαστροφής, ας προβληθούν στη Λευκωσία και στο τείχος που χωρίζει την Ελεύθερη Κύπρο από την κατεχόμενη. Καλοδεχούμενη και επιβεβλημένη θα ήταν εκεί η ευαισθησία των κατ’ επάγγελμα δικαιωματιστών και ανησυχούντων. Και θα εμπεριείχε και κάποια γενναιότητα.
Απέναντι σε δυνάστες και φυλακές. Και δε θα είναι σκιαμαχίες με ανεμόμυλους και σε βάρος της Ευρώπης.