Σε περίπτωση που η Ουκρανία καταληφθεί τελικά από το ρωσικό στρατό, δεν τέλειωσαν όλα.
Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο ουκρανικού αντάρτικου, μιας και η συγκεκριμένη χώρα έχει παράδοση σε κάτι τέτοιο.
Τα πρώτα χρόνια του ψυχρού πολέμου, λίγο δηλαδή μετά την απελευθέρωση της ΕΣΣΔ από τους Γερμανούς, υπήρχε ένα ισχυρό αντισοβιετικό αντάρτικο κίνημα στην Ουκρανία, ο Ουκρανικός Επαναστατικός Στρατός (ΟΕΣ) που τα έβαλε με την ίδια την παντοδύναμη τότε Μόσχα.
Ο ΟΕΣ ιδρύθηκε επί γερμανικής κατοχής από τον εθνικιστή Στέπαν Μπαντέρα, και χωρίς καμία βοήθεια από τους συμμάχους πολεμούσε με μεγάλη αποτελεσματικότητα τόσο τους Γερμανούς, όσο και τους Σοβιετικούς, με τους δεύτερους να τον κατηγορούν ακόμη και ως συνεργάτη των Ναζί.
Μετά το 1945, ο ΟΕΣ συνέχιζε την αντάρτικη δράση του προκαλώντας σοβαρές απώλειες στους Σοβιετικούς, μέχρι που ηττήθηκε οριστικά το 1953.
Στην ακμή του, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο ΟΕΣ διέθετε πάνω από 250.000 μαχητές, και ο σκοπός του ήταν, όπως διατυμπάνιζε, μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ουκρανία χωρίς κομμουνιστές.
Μπορεί να πολεμούσε τους Γερμανούς κατακτητές, αλλά ο βασικός εχθρός του ήταν οι Σοβιετικοί, στα χέρια των οποίων η Ουκρανία κάθε άλλο παρά καλά περνούσε πριν από τη γερμανική εισβολή.
Μάλιστα, όταν οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν από το ανατολικό μέτωπο, ο ΟΕΣ έστρεψε όλο το ενδιαφέρον του στη μάχη κατά του κόκκινου στρατού ο οποίος προήλαυνε δυτικά κυνηγώντας τους ναζί.
Παράλληλα, οι εθνικιστές αυτοί αντάρτες κυνήγησαν μανιωδώς την πολωνική μειονότητα της Ουκρανίας, τα μέλη της οποίας θεωρούσαν διαχρονικούς εχθρούς της χώρας τους.
Ήταν τόση η δύναμη, αλλά και το αντισοβιετικό μένος του ΟΕΣ, που είναι η μόνη αντιστασιακή δύναμη του Β’ΠΠ που συνέχισε τη δράση της ως και τα μέσα της δεκαετίας του ’50, κοστίζοντας στην ΕΣΣΔ πάνω από 35.000 νεκρούς στρατιώτες, περισσότερους δηλαδή απ’ όσους χάθηκαν στη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν, που εν τέλει κατέληξε σε κόλαφο.
Πολλοί είναι οι Ουκρανοί σήμερα που ακόμη θυμούνται τον «ηρωικό» ΟΕΣ, ως έναν Δαβίδ απέναντι στον σοβιετικό Γολιάθ, αλλά πίσω από αυτόν τον μύθο υπάρχει μια άσχημη εικόνα, που πολλοί φλογεροί πατριώτες Ουκρανοί προτιμούν να ξεχνούν, ή και να αγνοούν.
Δυστυχώς, οι αντάρτες του δολοφόνησαν ουκ ολίγους Πολωνούς (και Εβραίους) πολίτες που ζούσαν αιώνες ολόκληρους στη δυτική Ουκρανία, με τους ιστορικούς να μιλάνε μέχρι και για γενοκτονία, αφού ο αριθμός των νεκρών ξεπερνάει τις 100.000.
Μάλιστα, μετά το τέλος του Β’ΠΠ ο ΟΕΣ συγκρούστηκε ακόμη και με τον πολωνικό στρατό σε διάφορες αψιμαχίες στη δυτική Ουκρανία.
Παρόλα αυτά, και παρά την κυρίαρχη και γενικά αποδεκτή ρωσική καταδίκη του ΟΕΣ ως φασιστικής και τρομοκρατικής αντεπαναστατικής οργάνωσης, το γόητρό του παραμένει ισχυρό στην Ουκρανία, με προσπάθειες κάποιων να αναγνωριστεί επίσημα, και να τιμηθούν ανάλογα ως εθνικοί ήρωες τα εναπομείναντα μέλη του.
Κάτι όμως που ακόμη δεν έχει γίνει, αφού εξίσου πολλοί είναι εκείνοι οι Ουκρανοί που τα μέλη αυτά τα θεωρούν απλά φανατικούς τραμπούκους, που η δράση τους επέφερε δεινά στη χώρα από πλευράς ΕΣΣΔ, αλλά και που άφησε μια ανοικτή πληγή στις σχέσεις Κιέβου-Βαρσοβίας, που δεν λέει ακόμη να κλείσει.
Μάλιστα, το 2013, στη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων σε ολόκληρη την Ουκρανία, μεταξύ άλλων κυμάτιζε και η κοκκινόμαυρη σημαία του ΟΕΣ! Δίπλα σε εκείνη της Ουκρανίας…
Συνεπώς, η μαγιά υπάρχει.
Λέτε να ξαναδούμε τον ΟΕΣ σε δράση;