Για τον αρθρογράφο της εφημερίδας Le Figaro, Renaud Girard, δεν είναι περίεργο που οι Αζέροι προσπαθούν να ανακτήσουν τα εδάφη που έχασαν κατά τη στρατιωτική ήττα τους εναντίον της Αρμενίας, στον πόλεμο του 1992-1993.
Ο αυταρχικός Πρόεδρος Ilham Aliyev, έχοντας ανάγκη δημοτικότητας, προσπαθεί να συσπειρώσει το έθνος του, αλλά, όπως παρατηρεί, είναι η πρώτη φορά, που η Τουρκία παρεμβαίνει τόσο βαθιά σε αυτήν τη σύγκρουση του Καυκάσου, η οποία την αφορά μόνο από μακριά.
«Έναν αιώνα μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, έχουμε ταραχθεί βλέποντας έναν Τούρκο ηγέτη να επιτίθεται σε αρμενικές ζωές, ενώ ο Erdogan, όχι μόνο αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα της γενοκτονίας του 1915, αλλά συμμετάσχει στον βομβαρδισμό των αρμενικών πόλεων», τονίζει ο Girard, ενώ στο ερώτημα, τι αναζητά ο Τούρκος πρόεδρος στον Καύκασο, εκτιμά, ότι την απάντηση την έχει δώσει ο ίδιος στην ομιλία του στην Κόνια, στις 2 Οκτωβρίου του 2020, λέγοντας, ότι θέλει να σπάσει την πολιορκία, της οποίας η χώρα του είναι θύμα.
«Κανείς, μέχρι τότε, δεν είχε παρατηρήσει, ότι η Τουρκία ήταν υπό πολιορκία! Αντίθετα, εδώ και ένα χρόνο, την είδαμε να είναι πολύ ενεργητική έξω από τα σύνορά της», παρατηρεί ο αρθρογράφος και σημειώνει:
«Τη είδαμε να συνοδεύει με λεωφορεία μουσουλμάνους μετανάστες και να τους ενθαρρύνει να παραβιάζουν τα σύνορα της Ελλάδας, να παραβιάζει το εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη, να εκφοβίζει (δυστυχώς, με επιτυχία) μια γαλλική φρεγάτα ανοιχτά της Μισράτα, να χαράζει στρατιωτικά ένα κομμάτι της πετρελαϊκής πίτας στην Τριπολιτία, να αυξάνει στρατιωτικά τις υποβρύχιες εξερευνήσεις στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες της Κύπρου και της Ελλάδας. Εν ολίγοις, η Τουρκία δεν ήταν ποτέ τόσο επεκτατική, όσο είναι σήμερα. Ως καλός λαοπλάνος, ο Erdogan ξέρει πώς να χρησιμοποιεί το ψυχολογικό όργανο της αντιστροφής των κατηγοριών, κατηγορώντας τους άλλους για ό,τι κάνει ο ίδιος.»
Υπενθυμίζοντας, ότι το 2009, η επίσημη γραμμή της τουρκικής διπλωματίας, όπως την σκεφτόταν ο Ahmet Davutoglu, ήταν «μηδενικά προβλήματα με όλους τους γείτονες», σημειώνει, ότι σήμερα, η εξωτερική πολιτική του Erdogan θα μπορούσε να συνοψιστεί, ως «μηδενικοί γείτονες χωρίς προβλήματα με εμάς», ενώ δεν παραλείπει να επισημάνει τη συμμαχία του με τους Γκρίζους Λύκους, νοσταλγούς του μεγαλείου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Όπως παρατηρεί, για να γίνει πλήρως κατανοητή η στρατηγική του Erdogan, πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι πρόκειται ταυτόχρονα για ένα Μουσουλμάνο αδελφό και ένα νέο-Οθωμανικό εθνικιστή, που αυτός ο νέο-οθωμανικός εθνικισμός του τον ώθησε, μετά την Αραβική Άνοιξη του 2011, να προσπαθήσει να επεκτείνει την τουρκική επιρροή στη Βόρεια Αφρική, αποτυγχάνοντας στην Αίγυπτο και την Τυνησία, αλλά πετυχαίνοντας στην Τριπολιτία.
Κατά τον ίδιον, στην ανατολική Μεσόγειο, ο Erdogan αναγκάστηκε να ηρεμήσει, αφού ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, που επισκέφθηκε τον Κύπριο πρόεδρο στις 13 Σεπτεμβρίου 2020, τον διέταξε να το κάνει, αλλά, μετά από αυτή την τακτική απόσυρση, κατάφερε να κινητοποιήσει εκ νέου τους υποστηρικτές του, με μια μικρή πινελιά του παντουρκισμού στον Καύκασο. Ο βομβαρδισμός χριστιανικών κατοικιών στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ είναι, για αυτόν τον Μουσουλμάνο Αδελφό, η επέκταση του ονείρου της πρόσφατης μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Διερωτώμενος ο αρθρογράφος, εάν στο πνεύμα του παντουρκισμού του, ο Erdogan θα φτάσει μέχρι να βοηθήσει τους Τουρκόφωνους αδελφούς Ουιγούρ στο Σινγιάνγκ, εκτιμά πως όχι, γιατί, όπως τονίζει, διευκολύνει πάντα τους ισχυρότερους από αυτόν, όπως ο Trump ή ο Xi Jinping.
ΠΗΓΗ: Le Figaro, Renaud Girard, «Que cherche Erdogan dans le Caucase?»