Στο https://www.news247.gr διαβάσαμε:
Σ’ ένα μικρό καφέ σε κάθετο της Αγίου Μελετίου στο κέντρο της Αθήνας, συνυπάρχουν τρεις Τούρκοι. Η ιδιοκτήτρια του καφέ, ο Τουντσάι, μεταφραστής που ζει στην Αθήνα έχοντας πάρει πολιτικό άσυλο και ο Αχμέτ Χαλούκ Ουλάν, Τούρκος σκηνοθέτης που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ζει ουσιαστικά αυτοεξόριστος στη Θεσσαλονίκη.
Στο τραπέζι υπάρχει το παραδοσιακό,για τους Τούρκους, τσάι. Η συζήτηση γίνεται για την ταινία-ντοκιμαντέρ του Ουλάν, που θα παιχθεί για πρώτη φορά στην Αθήνα την προσεχή Παρασκευή και παρουσιάζει την ιστορία της Ζιγιάν, αντάρτισσας που παίρνει μέρος, με ψυχή και σώμα, στην επανάσταση της Ροζάβα, στο συριακό Κουρδιστάν, αποκρούοντας ακόμα και τον ISIS. Ριζοσπαστισμός, γυναικεία χειραφέτηση, κριτική στο πατριαρχικό κοινωνικό μοντέλο, ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στην Τουρκία, όλα χώρεσαν σ’ αυτήν την σχεδόν 45λεπτη κουβέντα.
Κρατώντας πάντα στο αριστερό χέρι ένα μισοαναμμένο τσιγάρο, ο Χαλούκ ξεκινά τη διήγησή του για τα γυρίσματα τα οποία φυσικά, λόγω συνθηκών, θα μπορούσαν να προσφέρουν υλικό για μία ακόμη παραγωγή: “Ηταν πολύ να γυρίσω την ταινία. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2014 ο πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη στο Κομπάνι. Το κυβερνητικό κόμμα στο Βόρειο Κουρδιστάν δεν μας άνοιξε τους δρόμους, για την Τουρκία δεν το συζητώ καν και για όλο το διάστημα που παρέμεινα οι συγκρούσεις συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση. Είναι αυτό που λέμε εντελώς ρεαλιστικές συνθήκες”.
Συνεχίζει με τη βροντώδη φωνή του: “Η πρωταγωνίστριά μου και όλο, ας το πούμε, καστ φυσικά και δεν απαρτίζεται από ηθοποιούς. Ηταν γυναίκες αντάρτισσες που μάχονταν εκείνη την εποχή κατά του ISIS. Αλλωστε δεν μιλάμε για μυθοπλασία αλλά για κάτι που φτάνει στο όριο του ντοκιμαντέρ”.
O Aχμέτ Χαλούκ Ουνάλ
Μέχρι εδώ καλά. Το μεγάλο ερώτημα όμως που προκύπτει είναι το πως αυτές οι γυναίκες, που μάχονταν καθημερινά για τη ζωή τους, δέχθηκαν να καταγράφεται από μία κάμερα η πολεμική δράση τους με κάθε λεπτομέρεια. Η απάντηση: “Hξερα από την αρχή ότι θα είναι εξαιρετικά περίπλοκο να πείσω αυτές τις γυναίκες να συμμετάσχουν στην ταινία μου. Μόλις έφτασα στο Κομπάνι, ξεκίνησα αμέσως επαφές με τις γυναικείες οργανώσεις εκεί. Οι ηγεσίες των οργανώσεων μου πρότειναν κάποια πρόσωπα που θα μπορούσαν να πάρουν μέρος στην ταινία.
Κατέληξα στην πρωταγωνίστρια με το εξής κριτήριο. Ηθελα μία γυναίκα που η επανάσταση κυλούσε στις φλέβες της αλλά η οποία θα είχε και πλούσια πολεμική εμπειρία έτσι ώστε μέσα από τον επαναστατικό μικροκόσμό της να κάνουμε γνωστό το επαναστατικό δρώμενο στο Κομπάνι στον υπόλοιπο κόσμο”.
Και πάλι όμως, δεν ήταν εύκολο. Τα προβλήματα δεν σταμάτησαν ακόμα και όταν επιλέχθηκε η Ζιγιάν: “Στην αρχή η γυναίκα είχε αμφιβολίες, δισταγμούς, ηθικά διλήμματα. Η συγκεκριμένη έφυγε από το σπίτι της σε ηλικία 16 ετών και άρχισε να αναπτύσσει πολιτική δραστηριότητα. Δεν ικανοποιήθηκε όμως από τη δράση και το αποτέλεσμα που αυτή είχε και αποφάσισε να πάει στο τουρκικό Κουρδιστάν για να ενταχθεί στο PKK.
Την πρώτη εβδομάδα γυρισμάτων πήγαμε καλά, την είχαν πείσει και οι σύντροφοί της ότι έκανε κάτι σημαντικό. Στη συνέχεια όμως έχασε τη διάθεσή της, ήταν ανόρεχτη, ήταν φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αποφάσισα να της μιλήσω για να διαπιστώσω ποιο ήταν το πρόβλημα.
Μου είπε, λοιπόν, ότι ζορίζεται. Ο,τι νόμιζε ότι καταπατάμε τα δικαιώματα των μαρτύρων, όλων όσων είχαν χάσει τη ζωή τους στον απελευθερωτικό αγώνα. Ο,τι δεν τιμούμε τη μνήμη τους. Κάπου εκεί δάκρυσε. Ηταν πολύ μεγάλη η συγκινησιακή της φόρτιση”.
Και τελικά; “Συνεχίσαμε την κουβέντα και τις επόμενες ημέρες στα διαλείμματα των γυρισμάτων και κατάφερα εν τέλει να την πείσω ότι αυτό που κάνουμε είχε καλό σκοπό. Αρχισε τότε να “λύνεται” και να βγάζει τον πραγματικό της εαυτό στα γυρίσματα. Ηταν αυτό που ήθελα, ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτό που είχα οραματιστεί”.
Οι γυναίκες που πολεμούν έχουν μία ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία που δεν μοιάζει μ’ αυτήν των ανδρών. Ο Τούρκος σκηνοθέτησε το διαπίστωσε από πρώτο χέρι αναπνέοντας επί πολλές ημέρες τον ίδιο αέρα με τις αντάρτισσες: “Το βράδυ πριν περάσουμε στο Κομπάνι το περάσαμε σε ένα χωριό της Τουρκίας. Εκεί συναντήσαμε έναν άνδρα, Ευρωπαίο, ο οποίος είχε ενταχθεί στον απελευθερωτικό στρατό, είχε φτάσει μάλιστα να(Πηγή)