Η ωμή δήλωση Μπάιντεν για ανατροπή του Πούτιν -παρά τις γρήγορες διαψεύσεις- σκιαγράφησε εκ νέου τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Για τους εμπνευστές της αλλαγής ηγεσίας του Κρεμλίνου δεν νοείται τέλος του πολέμου χωρίς την επίτευξη αυτού του στόχου. Άγνωστοι, προς το παρόν, οι πολιτικοί στόχοι του Κρεμλίνου, ορατές όμως οι παγίδες για τη Ρωσία και η ανεπίλυτη η εξίσωση της εξόδου από τη σύγκρουση στην Ουκρανία
«Για όνομα του Θεού, αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία», ήταν η περίφημη ατάκα Μπάιντεν, στο Βασιλικό Παλάτι της Βαρσοβίας, λίγο πριν αναχωρήσει από την Ευρώπη. Λευκός Οίκος και υπουργείο Εξωτερικών προσπάθησαν με αλλεπάλληλες «διαψεύσεις να τα «μαζέψουν», αλλά ήταν αργά, πια.
Επιχείρηση διάψευσης
«Ο πρόεδρος ήθελε να καταδείξει ότι δεν επιτρέπεται στον Πούτιν να ασκεί εξουσία στους γείτονές του ή στην περιοχή. Δεν συζητούσε την εξουσία του Πούτιν στη Ρωσία, ή την αλλαγή καθεστώτος», έσπευσε να διευκρινίσει ο Λευκός Οίκος μετά την «ρουκέτα» Μπάιντεν.
Την επομένη, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν προχώρησε σε ένα πρωτοφανές άδειασμα του προέδρου των ΗΠΑ: «Όπως γνωρίζετε, και όπως μας έχετε ακούσει να λέμε επανειλημμένα, δεν έχουμε στρατηγική αλλαγής καθεστώτος στη Ρωσία, ή οπουδήποτε αλλού». Αυτά, τα τελευταία λόγια προστέθηκαν μάλλον ως αστείο!
Η παραπάνω επιχείρηση κατεδάφισης της αξιοπιστίας του δημόσιου προεδρικού λόγου μοιάζει «ανώφελη» πάντως, γιατί ο Τζο Μπαίντεν είχε ξεκινήσει από την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής να αποκαλύπτει με ευκρίνεια τις αμερικανικές επιδιώξεις και το κυβερνητικό σχέδιο.
Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου του Λευκού Οίκου στις 24 Φεβρουαρίου, όταν ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι οι νέες κυρώσεις θα λειτουργούσαν όταν οι προηγούμενες δεν απέτρεψαν την εισβολή της Ρωσίας, απάντησε ευθέως και με πλήρη νηφαλιότητα, ότι οι κυρώσεις δεν σχεδιάστηκαν για να αποτρέψουν την επέμβαση της Ρωσίας αλλά για να την τιμωρήσουν εκ των υστέρων.
Το πολυαναμενόμενο πρόσχημα
Εκτός των άλλων, πρόκειται για έμμεση παραδοχή του πόσο απαραίτητη ήταν η ρωσική εισβολή, προκειμένου να προχωρήσει ο «στόχος» της τιμωρίας. «Κανείς δεν περιμένει ότι οι κυρώσεις θα αποτρέψουν κάτι από το να συμβεί», ομολόγησε ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος, προσθέτοντας: «Αυτό πρέπει να γίνει – αυτό θα πάρει χρόνο.Και πρέπει να δείξουμε αποφασιστικότητα, ώστε να μάθει (ο Πούτιν) τι τον περιμένει, και ο λαός της Ρωσίας να γνωρίζει τα όσα θα τους επιφέρει.Αυτό είναι το θέμα».
Ασφαλώς δεν πρόκειται για γλωσσικό ολίσθημα, γιατί επανέλαβε τα ίδια στις Βρυξέλλες: «Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είπα ότι στην πραγματικότητα οι κυρώσεις θα τον αποτρέψουν.Οι κυρώσεις δεν αποθαρρύνουν ποτέ.Η διατήρηση των κυρώσεων, ο αυξανόμενος πόνος… Θα διατηρήσουμε αυτό που κάνουμε, όχι μόνο τον επόμενο μήνα, αλλά για το υπόλοιπο αυτού του έτους.Αυτό είναι που θα τον σταματήσει».
Ήταν η δεύτερη φορά που ο Μπάιντεν επιβεβαίωσε, ότι ο σκοπός των δρακόντειων κυρώσεων στη Ρωσία δεν ήταν να αποτραπεί η εισβολή στην Ουκρανία, η οποία φαίνεται όμως ότι ήταν το «πολυαναμενόμενο» πρόσχημα για να ενεργοποιηθεί το σχέδιο: Κυρώσεις, τιμωρητικές που θα κάνουν τον λαό της να ξεσηκωθεί ενάντια στον Πούτιν, και πιθανότατα θα επαναφέρουν μια μαριονέτα τύπου Γέλτσιν στη Μόσχα. Θα μπορούσαν άραγε να επιβληθούν ποτέ αυτές οι κυρώσεις χωρίς σοβαρό πρόσχημα; Όποια και να είναι η απάντηση σημασία έχει ότι το πρόσχημα δόθηκε, διά της εισβολής στην Ουκρανία.
Οι επιθυμίες δεν κρύβονται πλέον
Ενώ κάποτε η επιθυμία να ανατραπεί η κυβέρνηση στη Μόσχα κρυβόταν σε μελέτες, όπως αυτή της RAND του 2019, η οποία ακτινογραφούσε τον αντίκτυπο της επιλογής αυτής, τώρα εκφράζεται πλέον ανοικτά στο υψηλότερο επίπεδο.
https://www.rand.org/pubs/research_briefs/RB10014.html
Να σημειωθεί ότι από το 2013, πριν ακόμη από την εξέγερση του Μαιντάν, και το πραξικόπημα του Κιέβου, ο επί μακρόν διευθυντής της αμερικανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης, για την προώθηση της δημοκρατίας στο εξωτερικό, National Endowment for Democracy (NED), Κάρλ Γκέρσμαν, έγραφε ότι «η Ουκρανία είναι το μεγαλύτερο έπαθλο».
Και πως εάν απομακρυνόταν από τη Ρωσία πηγαίνοντας προς τη Δύση, τότε «ο Πούτιν μπορεί να βρεθεί στην πλευρά του χαμένου, όχι μόνο στο εγγύς εξωτερικό αλλά και στην ίδια τη Ρωσία».
Σημειώνεται ότι σε άρθρο της Ουάσιγκτον Ποστ, με τίτλο: «Αθωότητα στο εξωτερικό: Ο νέος κόσμος των ανοικτών πραξικοπημάτων», ο Ντέιβιντ Ιγνάτιους (συστημικός αναγνωρισμένος αρθρογράφος και συγγραφέας) έγραφε το 1999, ότι η NED μπορούσε να δουλεύει ανοικτά πλέον για την αλλαγή καθεστώτος, κι όχι κρυφά όπως έκανε η C.I.A…
Επίσης, η διαχρονική δεξαμενή συλλογικής πολιτικής RAND στις 18 Μαρτίου, εν μέσω πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία, σε άρθρο της με τίτλο: «Εάν η αλλαγή του καθεστώτος έρθει στη Μόσχα», υπογραμμίζει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να είναι έτοιμες γι’ αυτό.
Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Ρωσία, Μάικλ Μακ Φολ, που ζητά εδώ και αρκετό καιρό αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, επιχείρησε να «στρογγυλέψει» τη δήλωση Μπάιντεν, γράφοντας στο Twitter, ότι «ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είπε ότι η Αμερική θα ανατρέψει τον Πούτιν, αλλά ότι απλώς εξέφρασε αυτό που σκέφτονται εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο και τη Ρωσία»!
Νοσταλγία για τις «καλές εποχές Γέλτσιν»
Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι η υπόθεση Russiagate ήταν το πρελούδιο του στόχου, για αλλαγής ηγεσίας στη Ρωσία. Το 2017, ο αρχισυντάκτης του consortium news, Τζο Λαρία έγραφε: «Η ιστορία του Russiagate ταιριάζει απόλυτα σε μια γεωπολιτική στρατηγική που επιδιώκει την αντικατάσταση Πούτιν από έναν φιλικό προς τις ΗΠΑ ηγέτη της Μόσχας, σαν τον ευλύγιστο Μπόρις Γέλτσιν. …Οι ανησυχίες της Ρωσίας για αμερικανικά σχέδια «αλλαγής καθεστώτος» στο Κρεμλίνο είναι βάσιμες».
Είναι γεγονός, όμως, ότι μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, Wall Street και κυβέρνηση των ΗΠΑ κυριάρχησαν στη Ρωσία του Μπόρις Γέλτσιν, απογυμνώνοντας πρώην κρατικές βιομηχανίες και εξαθλιώνοντας τον ρωσικό λαό.
Ο Πούτιν ανήλθε στην εξουσία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1999 κι άρχισε να ανασυγκροτεί την κυριαρχία της Ρωσίας, μετά τη διαλυτική περίοδο Γέλτσιν.Η ομιλία του στη Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου το 2007, όπου κατακεραύνωσε την επιθετική μονομερή στάση της Ουάσιγκτον, ανησύχησε τις ΗΠΑ, οι οποίες έκτοτε φαίνεται να επιθυμούν ξεκάθαρα την επιστροφή μιας προσωπικότητας που να μοιάζει με τον Γέλτσιν.
Τρία βήματα προς το στόχο
Για το πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο, που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, αναλυτές θεωρούν ότι ήταν ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, το Russiagate ήταν το επόμενο και όπως όλα δείχνουν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι το τελευταίο, παρότι Λευκός Οίκος και ο υπουργός Εξωτερικών προσπάθησαν με άκομψο τρόπο να απαξιώσουν την «αποκάλυψη» Μπάιντεν.
Είναι γεγονός, ότι χωρίς τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, η Ουάσιγκτον δεν θα μπορούσε να επιχειρήσει την καταστροφή της ρωσικής οικονομίας, ούτε να ενορχηστρώσει την παγκόσμια καταδίκη της, πολύ περισσότερο να οδηγήσει τα πράγματα σε μια εξέγερση που θα μάτωνε τη Ρωσία. Εν ολίγοις, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε όλα τα παραπάνω που συνιστούν στοιχεία μια προσπάθειας για ανατροπή της ρωσικής ηγεσίας.
Οι ΗΠΑ μπορούσαν να αποτρέψουν την εισβολή
Δεν χρειάζεται, όμως, να είναι κάποιος ειδικός αναλυτής ή διπλωμάτης καριέρας για να αντιληφθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν εύκολα να είχαν αποτρέψει τη ρωσική εισβολή και να είχαν σταματήσει πολύ νωρίτερα τη ρωσική επέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας, στα ανατολικά της χώρας.
Οι περισσότεροι ανεξάρτητοι αναλυτές και αντικειμενικοί παρατηρητές θεωρούν ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο με τρεις απλές κινήσεις:
1:Επιβάλλοντας την εφαρμογή των ειρηνευτικών συμφωνιών του Μινσκ 8 χρόνια τώρα.
2:Διαλύοντας τις εθνικιστικές ακροδεξιές και φιλοναζιστικές ουκρανικές πολιτοφυλακές.
3:Εμπλέκοντας τη Ρωσία σε σοβαρές διαπραγματεύσεις για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη.
Ωστόσο, δεν το έπραξαν.
Επίσης, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν ακόμα να τερματίσουν αυτόν τον πόλεμο μέσω σοβαρής διπλωματίας με τη Ρωσία.Αλλά ούτε αυτό φαίνεται πιθανό.
Ο χρήσιμος πόλεμος
Να σημειωθεί, ότι ο Άντονι Μπλίνκεν αρνήθηκε να μιλήσει με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ενώ στις 16 Μαρτίου την ημέρα που αποκαλύφθηκε ότι Ρωσία και Ουκρανία επεξεργάζονταν ένα ειρηνευτικό σχέδιο 15 σημείων, ο Τζο Μπάιντενανακοίνωσε επιπλέον στρατιωτική βοήθεια 800 εκατομμυρίων δολαρίων για την Ουκρανία.
Όλα αυτά ενισχύουν τα σενάρια σύμφωνα με τις οποία, οι ΗΠΑ όχι μόνον ήθελαν αυτόν τον πόλεμο, αλλά επιθυμούν και να συνεχιστεί.
Άλλωστε, η Ρωσία παρουσιάζοντας τον περασμένο Δεκέμβριο τις προτάσεις της με τη μορφή συμφώνου είχε απειλήσει με «τεχνική/στρατιωτική» απάντηση εάν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, δεν λάμβαναν σοβαρά υπόψη τα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας.
Προφανώς, τα στρατεύματα και οι πύραυλοι του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη είναι ζωτικής σημασίας για τα σχέδια των ΗΠΑ, τόσο που δεν θα συζητούσαν την απομάκρυνσή τους, προκειμένου να σταματήσουν τα ρωσικά στρατεύματα και να μην περάσουν στην Ουκρανία.
Προκλήσεις και επικοινωνιακά παιχνίδια
Οι ΗΠΑ γνώριζαν ασφαλώς αυτό που θα συνέβαινε εάν απέρριπταν τις ρωσικές προτάσεις, να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, να απομακρυνθούν οι πύραυλοι από την Πολωνία και τη Ρουμανία και να αποσυρθούν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Ξεκίνησαν από τον Δεκέμβριο να «προειδοποιούν» για εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κι ενώ αρνήθηκαν να μετακινήσουν τους πυραύλους έστελναν προκλητικά ακόμη περισσότερες δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Στις 4 Μαρτίου το MSNBC δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να μπορούσε να αποφευχθεί». Σύμφωνα με δημοσίευμα, «οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να επανεξετάσουν το καθεστώς της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ καθώς ο Πούτιν απείλησε με πόλεμο, ενώ ειδικοί λένε ότι αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος».
«Η πληθώρα των αποδεικτικών στοιχείων, ότι το ΝΑΤΟ ήταν μια διαρκής πηγή ανησυχίας για τη Μόσχα, εγείρει το ερώτημα εάν η στρατηγική στάση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν απλώς απερίσκεπτη αλλά απολύτως αμελής» αναφέρει ο (κάθε άλλο παρά αντισυστημικός) αρθρογράφος, Ζέσχαμ Αλεμ.
Ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τζο Μπαίντεν, ως γερουσιαστής, το 1997, αναγνώριζε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει σε μια εχθρική ρωσική αντίδραση.
Ιδού τι έλεγε τότε: twitter.com
Στημένο σκηνικό πολέμου
Κι ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη βομβαρδίζεται διαρκώς με το δυτικό αφήγημα για τον πόλεμο που διεξάγει ο «κακός, ανηλεής και παράφρων» αντίπαλος, την ίδια ώρα παραμένει στο σκοτάδι σε ό,τι αφορά τα απώτερα κίνητρα της Ουάσιγκτον, λες και δεν την αφορούν.
Όπως, στο σκοτάδι έχουν παραμείνει και τα καθοριστικά γεγονότα πριν από την ρωσική εισβολή της 24η; Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε όλοι παρακολουθούσαμε το σήριαλ των αμερικανικών προειδοποιήσεων και το Κρεμλίνο να διασκεδάζει τις εντυπώσεις, χωρίς να πολυενδιαφερόμαστε για το γεγονός ότι την τρίτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου, σύμφωνα με τον ΟΑΣΕ, η ουκρανική κυβέρνηση είχε αυξήσει δραματικά τους βομβαρδισμούς στο Ντονμπάς, στήνοντας σκηνικό μιας νέας επίθεσης.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την εισβολή, η Ρωσία προέβη σε μια κίνηση που ανέβαλε για 8 χρόνια. Αναγνώρισεγια πρώτη φορά τις δημοκρατίες του Ντονμπάς: Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ. Στις 24 Φεβρουαρίου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε μια «στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία για την «αποστρατιωτικοποίηση» και την «αποναζιστικοποίηση» της χώρας, όπως είπε. Κι όπως όλα δείχνουν, μάλλον αναγκάστηκε να πάρει αυτή την απόφαση.
Η παγίδα για ένα ρωσικό Βιετνάμ
Μόνο που η απόφαση δεν ήταν για μια υποστηρικτική στρατιωτική επιχείρηση στα ανατολικά της χώρας, όπου βάλλονταν οι δύο αυτόνομες περιοχές, αλλά μια κανονική εισβολή στην Ουκρανία, με μονάδες τακτικού στρατού να εισβάλλουν από Βορά, Νότο και Ανατολικά, δίνοντας έτσι την απόλυτη αφορμή που αναζητούσαν οι ΗΠΑ, για να επιτεθούν στη ρωσική οικονομία, να στρέψουν τον κόσμο (Ευρώπη, Αυστραλία, Καναδά -προς το παρόν) κατά της Μόσχας, για να …έρθει και το τέλος της ηγεσίας Πούτιν, όπως επιθυμούσαν για χρόνια.
Ορισμένοι θεωρούν ότι ο Πούτιν μπήκε σε μια παγίδα που του είχαν στήσει, η οποία πάντως γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη μέρα με τη μέρα, ενώ μια δεύτερη παγίδα φαίνεται να προβάλει στον ορίζοντα: Να εγκλωβιστεί σε ένα μακρύ πόλεμο τεράστιου κόστους, (στρατιωτικού, οικονομικού, πολιτικού, ηθικού) στο λεγόμενο ρωσικό Βιετνάμ.
Την ώρα που η Ευρώπη και οι ΗΠΑ πλημμύριζαν με περισσότερα όπλα την Ουκρανία, το Κίεβο απηύθυνε εκκλήσεις σε εθελοντές μαχητές.Όπως οι τζιχαντιστές συνέρρεαν κάποτε στο Αφγανιστάν, έτσι τώρα λευκοί ρατσιστές από όλη την Ευρώπη ταξιδεύουν στην Ουκρανία για να γίνουν αντάρτες.
Εξετάζοντας τα πράγματα από την οπτική πλευρά της Μόσχας, ίσως το διακύβευμα για τη Ρωσία να ήταν πολύ υψηλό για να μην παρέμβει.
Κοιτάζοντάς τα, πάλι, από την πλευρά της κυβέρνησης Μπάιντεν, -στο βαθμό που δεν αναθεωρηθεί το «δόγμα» της ανατροπής Πούτιν- τότε, δεν νοείται το τέλος του πολέμου χωρίς να έχει επιτευχθεί κι ο στόχος της Ουάσιγκτον. Εκτός κι αν η Μόσχα καταφέρει να ξεφύγει από τα νύχια εκείνων που της έχουν στήσει τις παγίδες, πείθοντας τελικά το Κίεβο να αποδεχθεί μια διευθέτηση.