Στην αρχή ήταν οι Πρέσπες και η λιμνιαία «συμφωνία» που υπογράφηκε εκεί (Ιούνιος 2018), για την οποία εξέφρασε έντονη δυσαρέσκεια διαφοροποιούμενος πλήρως απ’ την συριζέϊκη οπτική ο τότε Αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης εμμένοντας στην αρχική του εκτίμηση ότι «ήταν εθνικά ασύμφορη».
Και επειδή ήταν «εθνικά ασύμφορη», όπως έλεγε – και ήταν δικαίως – «δεν θα έπρεπε ποτέ να φτάσει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο προς κύρωση, γιατί αποτελεί μια εθνική ήττα που έχει ήδη ακυρωθεί στη συνείδηση του λαού. Είναι ένα εθνικό λάθος που προσβάλλει και την αλήθεια και την Ιστορία της Πατρίδας μας»!!!.
Είχε ενθουσιάσει, θυμάμαι, μ’ αυτά του τα λόγια πολύ κόσμο τότε και τον ανέβασε στα ουράνια όταν είπε στη Βουλή ξεκάθαρα ότι «η συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια κακή συμφωνία, γιατί για πρώτη φορά η Ελλάδα εκχώρησε μακεδονική γλώσσα και ταυτότητα στην πΓΔΜ.
Για τον λόγο αυτό, άλλωστε – απευθυνόμενος στον κ. Τσίπρα – τον κατηγόρησε για «εγκατάλειψη της εθνικής γραμμής δεκαετιών» και, για να τον… αποτελειώσει πολιτικά, εκτόξευσε δυο μέρες αργότερα (24/01/’19) την απειλή ότι θα ασκήσει «βέτο» στη διαδικασία ένταξης των Σκοπίων στην ΕΕ…
Έξι μήνες αργότερα όμως, με τις ιαχές ακόμα της νίκης της ΝΔ να δονούν τον αέρα απ’ τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου, ο πολιτικός λόγος του νέου πρωθυπουργού μαλάκωσε ξαφνικά για τη «συμφωνία» που είχε καταδικάσει ως Αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς την έβλεπε τώρα με άλλα γυαλιά, ευρωπαϊκά, και, κυρίως, γερμανικά.
Γι’ αυτό και επέμενε ενθέρμως έκτοτε στην υπεράσπισή της, αφού είδε το φως το αληθινό και έπαψε να τη θεωρεί «εθνική ήττα» για την πατρίδα. Αντίθετα, μάλιστα, πίστευε ότι έγινε για καλό σκοπό και πρόκειται να ενισχύσει τη σταθερότητα στην περιοχή μας!!!.
Ένα μήνα αργότερα, μάλιστα – εισέπραξε το μέγα βραβείο πολιτικής υποκρισίας αφήνοντας ενεούς τους Έλληνες που τον πίστεψαν ολοκληρώνοντας την κυβίστηση για τα μάτια της Μέρκελ στο Βερολίνο, όπου δήλωσε ότι θα σεβαστεί τη συμφωνία των Πρεσπών, για να εκμαιεύσει την θετική αποτίμηση του ταξιδιού του απ’ τα γερμανικά ΜΜΕ.
Από ‘κει κι ύστερα πλέον η στάση του ΚΜ στο «Μακεδονικό» (που άλλαξε και τη γνώμη υπουργών του, όπως του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη) ήταν αυτό που είπε ο Ζόραν Ζάεφ, ο πρωθυπουργός των Σκοπίων: Μια ευκαιρία για μάχες υπέρ της «Βόρειας Μακεδονίας». Μάχες για το ευρωπαϊκό μέλλον των Σκοπιανών και την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ…
Την ίδια «γενναιόδωρη» οπτική επέδειξε ο πρωθυπουργός και απέναντι στους μετανάστες, όπου αφέθηκε να παρασυρθεί απ’ την… συριζέϊκη νοοτροπία της Μέρκελ – η οποία συνέπιπτε με εκείνην της αδελφής του Ντόρας Μπακογιάννη (ένθερμης της προοπτικής «μπολιάσματος» των χωριών της Κρήτης με αυτούς, για να αντιμετωπιστεί η μείωση του πληθυσμού τους) – ανταποκρινόμενος στην κοινοτική/γερμανική… «οδηγία».
«Οδηγία» που ήθελε τη διασπορά στην ηπειρωτική χώρα των «λαθροεισβολέων» (κατά Σαμαρά), η οποία βόλευε και τη δική του πολιτική αλά Τσίπρα (πολιτική σύγχρονων «επιγαμιών» για αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα).
Κι αφού έσπειρε «Δομές Φιλοξενίας» απ’ την μια ως την άλλη άκρη της χώρας μας, είπε να… αναθερμάνει το ενδιαφέρον του για τη Θράκη, με σκοπό να αντιμετωπίσει την ανεργία εκεί, που ανέβαινε επικίνδυνα την ανηφόρα συμπαρασύροντας και το οξυμένο πάντα μειονοτικό πρόβλημα.
Αυτό το τελευταίο ήταν, άλλωστε, πάντα στη σκέψη του πατέρα του, που διέβλεπε διορατικά τον κίνδυνο να προκύψει μια δεύτερη μειονότητα με εθνικά χαρακτηριστικά δίπλα στη θρησκευτική. Γι’ αυτό και στα τρία χρόνια διακυβέρνησής του εγκαινίασε μέσα από εθνικά προγράμματα την ισονομία και ισοπολιτεία στη Δ. Θράκη, θέλοντας να εδραιώσει ένα πνεύμα συμφιλιωτικό μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών.
Ωστόσο αυτό τείνει σήμερα να εξαφανιστεί και επειδή έχουν φτάσει πολλά στα αυτιά του πρωθυπουργού για τη δημιουργία ανθελληνικών θυλάκων τουρκόφρονων εθνικιστών («Γκρίζων Λύκων») που προπαγανδίζουν ανεξέλεγκτα υπέρ της «Μητέρας Τουρκίας» απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είπε να συγκροτήσει μια επιτροπή για αντιμετώπιση των εκεί προβλημάτων και για έλεγχο της κατάστασης στην μουσουλμανική μειονότητα, μέρος της οποίας πασχίζει από χρόνια να την μετατρέψει σε «τουρκική».
Έτσι δημιουργήθηκε η «Διακομματική επιτροπή της Βουλής για την ανάπτυξη της Θράκης» με Πρόεδρο την αδελφή του, Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία έχει μεγάλη απήχηση στα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας απ’ τα χρόνια ακόμα της υπουργίας της, όταν ασκούσε… «ψύχραιμη», κατευναστική» και «διαλλακτική» πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Το τόνισε άλλωστε και η ίδια με την ανάληψη των καθηκόντων της λέγοντας ότι η επιτροπή της οποίας ηγείται είναι «απαλλαγμένη από πολεμοκάπηλους», αν και ξέχασε να αναφέρει πως είναι εμπλουτισμένη με εκπροσώπους του «Ανανισμού», με πρώτη την ίδια, πλαισιωμένη απ’ τον Δημήτρη Καιρίδη του κόμματός της και τον Γιώργο Κατρούγκαλο και Νίκο Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ…
Το πνεύμα αυτό, το… συμφιλιωτικό μέχρι παρεξηγήσεως, φαίνεται να διαπνέει και την νυν ηγεσία του «μυστικοπαθούς» ΥΠΕΞ μας στις επαφές της με τους Τούρκους ομολόγους της, αφού κινείται στους φιλογερμανικούς τόνους του Κυριάκου Μητσοτάκη και υπό την μπαγκέτα της φιλότουρκης μαντάμ Μέρκελ, που βιάζεται να αποστρατικοποιήσει τα νησιά μας για να κάνει… ευκολότερη την τουρκική απόβαση σ’ αυτά.
Το όνειρο του Κυριάκου να μας πάει στη Χάγη για να λύσουμε δήθεν εκεί ΜΟΝΟ την οριοθέτηση της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας μας λίγο απέχει απ’ το να γίνει πραγματικότητα. Αν και γνωρίζει καλά ο ίδιος ότι – για να φτάσει εκεί – θα πρέπει να προηγηθεί η υπογραφή του συνυποσχετικού με την Τουρκία, το οποίο θα περιλαμβάνει (όπως απαίτησε εκείνη) το άνοιγμα ΟΛΩΝ των διεκδικήσεών της σε Αιγαίο και Θράκη.
Κάτι που προοιωνίζεται, δυστυχώς, το «γκριζάρισμα» (σε στύλ Ιμίων) του μισού Αιγαίου, το οποίο θα οδηγήσει σε de facto διχοτόμησή του, ώστε να γίνει πράξη στη Χάγη η «συνεκμετάλλευση»… καζάν – καζάν του εναέριου, υπέργειου και υποθαλάσσιου πλούτου του, με προτίμηση τη θαλάσσια ζώνη απ’ τον 28ο ως τον 32ο μεσημβρινό, που αφήνει «ακάλυπτη» η ελληνοαιγυπτυακή συμφωνία και συμπεριλαμβάνει τη Ρόδο και το Καστελόριζο.
Εννοείται ότι η «συνδιαχείρισή» μας με την Τουρκία στο Αιγαίο δε θα σημάνει μόνο τον δικό μας εδαφικό ακρωτηριασμό, αλλά θα επιβάλει – τρόπον τινά – σαν οδοδείκτης χρυσός για τους Τούρκους – την συνδιαχείριση-συνεκμετάλλευση και των ενεργειακών κοιτασμάτων της Κύπρου.
Της Κύπρου την οποία φαίνεται να εγκαταλείπουμε στις βουλιμικές ορέξεις της Τουρκίας, η οποία δεν την έχει ακόμα αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος, για να μπορεί – προφανώς – να την «απελευθερώσει», εν ευθέτω χρόνω, όπως «απελευθέρωσε» το ‘74 το βόρειο τμήμα της, το «ψευδοκράτος» των κατεχομένων της Μεγαλονήσου.
Με δεδομένα αυτά οδηγούμαστε σε δυσμενείς εξελίξεις για τα εθνικά μας συμφέροντα με υπαιτιότητα κυρίως του πρωθυπουργού, ο οποίος επέλεξε να ασκεί την Εξωτερική μας πολιτική με μυστικοπάθεια (που εκδηλώθηκε προ μηνών, όταν ήρθε στο φως – χάρη στον Τούρκο ΥΠΕΞ – η τριμερής του Βερολίνου με διαμεσολαβητή την Γερμανία) και με αμέριστη εμπιστοσύνη στην φιλότουρκη Άνγκελα Μέρκελ, αν και ήταν ηλίου φαεινότερο εξαρχής ότι αυτή απεργάζεται τετελεσμένα σε βάρος μας, πράγμα που αποδείχθηκε τώρα.
Αποδείχθηκε με τις πιέσεις που ασκούνται σε βάρος μας σήμερα για αποστρατικοποίηση των νησιών και για αναγνώριση τουρκικής μειονότητας στη Θράκη στη θέση της μουσουλμανικής, η οποία είχε καταχωρηθεί ως απαράβατος όρος στη Συνθήκη της Λωζάνης. Και όλα αυτά πριν καν καθίσουμε σε Τραπέζι διαβουλεύσεων με την Τουρκία…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)