Δεν ξέρω πώς θα το πάρετε, αλλά μέσα στον κόσμο της σχετικότητας που ζούμε με τα προβλήματα να δυσχεραίνουν στον εθνικό βίο μας, τις ψοφοδεείς ηγεσίες να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά της εκτελεστικής εξουσίας περιμένοντας το σφύριγμα της εναλλαγής απ’ ”έξω” και την μάταιη ”αναζήτηση του Περικλή που θέλει να γράψει ιστορία” αναστηλώνοντας τα ερείπια της πατρίδας μας, έφτασα να πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης για μας τους Έλληνες θα ήταν ένας μεικτό πολίτευμα κατά το μέτρο του δυνατού.
Ένα πολίτευμα που θέλει ενισχυμένη τη δημοκρατία, ώστε να εξασφαλίζει αυτή περισσότερη ελευθερία στους πολίτες της, και να της δίνει παράλληλα τη δυνατότητα συνεργασίας – ιδίως σε ώρες κινδύνου – με εμπνευσμένες προσωπικότητες απ’ τον χώρο της ολιγαρχίας, που θα θελήσουν να συνεισφέρουν στο όλον που κινδυνεύει κι όχι να ”καπελώσουν” τη δημοκρατία ιδεολογικά μετατρέποντας την σε ”δημοκρατία εν ολιγαρχία”.
Θιασώτες ενός τέτοιου μεικτού τρόπου διακυβέρνησης μπορούμε να βρούμε στην κλασική αρχαιότητα απ’ τον Πλάτωνα ως τον Κικέρωνα. Δείγματα ευημερίας στη σύγχρονη εποχή μας απ’ τον τύπο αυτό διακυβέρνησης έχουμε στην Αγγλία και τη Γαλλία, όπου σε ποσοστό τρία προς ένα υπερισχύει η δημοκρατία, ενώ στις ΗΠΑ οι δημοκρατικές ελευθεριότητες είναι πολλαπλάσιες απ’ τις ευρωπαϊκές, σε αντίθεση με τη Ρωσία όπου το ελάχιστο ποσοστό κερδίζει η δημοκρατία και την μερίδα του λέοντος η ολιγαρχία.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι το μεικτό σύστημα εξουσίας δεν είναι αρεστό στους δημαγωγούς και τους λαϊκιστές, γιατί δεν μπορούν να το διεμβολίσουν αμφότεροι με την προπαγάνδα τους. Κι αυτό γιατί δημιουργούνται άτρωτα στεγανά που θωρακίζουν το μεικτό σύστημα εξουσίας.
Το σύστημα που διασφαλίζει ταυτόχρονα την επικράτηση της γνώμης των πολλών (δημοκρατία) και την ποιοτική σύμπραξη των λίγων, χωρίς τον κίνδυνο να εξωκοίλει η δημοκρατία σε αναρχία και η ολιγαρχία σε τυραννία.
Τώρα θα με ρωτούσατε, δικαιολογημένα εν μέρει:
– Καλά, τόσα χρόνια που έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν τα βγάζουμε πέρα κουτσά στραβά; Δεν αντιμετωπίσαμε, ήδη, τα χειρότερα; Πρέπει να βάλουμε κι άλλους στο κεφάλι μας, πέρα απ’ τους εκλεγμένους μας, για να κάνουν πειράματα διακυβέρνησης στου…”κασίδι το κεφάλι”;
– Μα το ”κουτσά στραβά” πάμε να διορθώσουμε, θα σας έλεγα, με κάτι που έχει δοκιμαστεί μέσα στον χρόνο. Επιπλέον, είναι κάτι που έχει εφαρμοστεί με επιτυχία αλλού. Δε βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο, για να μιλάτε για… δοκιμές επί της κεφαλής μας…
Επιπλέον, τα χρόνια της δημοκρατίας δεν είναι ανέφελα, όσο εναλλάσσονται στην εξουσία πανομοιότυποι ηγέτες που διαγκωνίζονται για την κατάκτηση του ”θώκου” διακυβέρνησης με βάση τη θεωρία ”η εξουσία για την εξουσία” κι όχι ”η εξουσία για την Ελλάδα και τους Έλληνες”….
Αποτέλεσμα αυτού είναι ως τώρα η εικόνα ενός κόσμου (του πολιτικού) που ξεπέφτει και αποσυντίθεται μέσα σε κλίμα πολυεπίπεδης παρακμής, χωρίς ελπίδα να αντικατασταθεί από κάτι καλύτερο σε προσωπικό εξουσίας. Έτσι μένει από χρόνια στο εντός εκτός και επί τα αυτά, με τα τελευταία να γίνονται χειρότερα και χειρότερα λόγω της ανακυκλούμενης ανικανότητας των εκλεγμένων να μας κυβερνήσουν.
Κι αυτή η ανικανότητα, η έλλειψη ηγετικών χαρακτηριστικών και η ολιγοπιστία στην πατρίδα και τα ιδανικά της όσων αναρριχώνται στα ανώτερα αξιώματα, τους κρατά μακριά από φιλοδοξίες άμιλλας για την καλύτερη διακυβέρνησή της.
Μακριά απ’ το πνεύμα του Θεμιστοκλή που θαύμαζε τον Μιλτιάδη και ήθελε να του μοιάσει σε μαχητικότητα και φιλοπατρία (”Ουκ εα με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον” [Δε με αφήνει να κοιμηθώ (να ησυχάσω) η νίκη του Μιλτιάδη].
Ένα πνεύμα που το έχει ανάγκη όσο ποτέ η Ελλάδα σήμερα απ’ τους κυβερνήτες της, οι οποίοι – αντ’ αυτού – επιδεικνύουν (κυρίαρχα στα εθνικά θέματα) μειωμένα αντανακλαστικά, ηττοπάθεια, ραγιαδισμό, ανεκτικότητα στις έξωθεν παρεμβάσεις για θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, έλλειψη διορατικότητας, ετοιμότητας και αποφασιστικότητας, που απαιτούνται για την καθοδήγηση στρατού και λαού ενόψει των επερχόμενων κινδύνων.
Τα παραπάνω δεδομένα απαντούν, ως εκ τούτου, στην απορία του κόσμου για πολλά… αξιοπερίεργα της διακυβέρνησης της ΝΔ, η οποία δεν παύει να μας εκπλήσσει δυσάρεστα, με αφορμή μια σειρά θεμάτων επικαιρότητας, που αναδεικνύουν τις προθέσεις της να κινείται παρασκηνιακά υπό τις οδηγίες του ”μέντορα” της ηγεσίας της, Καγκελαρίου της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ.
Μιας ηγεσίας που – ερήμην του ΥΠΕΞ – συνομιλεί πότε απευθείας με τον ”εχθρό” για τον τουρισμό και τον Covid και πότε με τον… μεσάζοντα ”εκτιμητή” των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην ξηρά και τη θάλασσα (αφού η φράου Μέρκελ διεκδικεί διπλό ρόλο μέσω της Ντόρας (Θράκη) και του Ταγίπ (Θράκη-Αιγαίο), την ίδια στιγμή που ο Δένδιας ζητά να επιβληθούν οι πιο αυστηρές κυρώσεις για την Τουρκία απ’ την ΕΕ λόγω της μετατροπής της Αγια Σοφιάς σε τζαμί, όπως αποφάσισε ο Πρόεδρός της προσφάτως…
Η αδυναμία ελέγχου της κατάστασης στην Εξωτερική πολιτική και οι ασθενικές εθνικές αντιστάσεις του οδηγούν τον πρωθυπουργό, δυστυχώς, σε μυστικές επαφές (κατά τον παράδειγμα του πατέρα του με τους Σκοπιανούς μέσω Γρυλλάκη) με τους ”πειρατές” εξ Ανατολών μας, την ώρα κορύφωσης της ελληνοτουρκικής κρίσης.
Την ώρα που έχουν γίνει καθημερινή μας συνήθεια πλέον οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από τα νησιά μας, οι εκδόσεις χαρτών που παραχαράσσουν τα σύνορα του Αιγαίου και της Θράκης μας, οι τουρκικές navtex με ασκήσεις στην υφαλοκρηπίδα μας σαν μέτρο πίεσης για αποστρατικοποίηση των νησιών μας, η κλιμάκωση της ”κρίσης των αλιευτικών” στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, οι αναγγελίες για γεωτρήσεις σε Καστελόριζο, Κρήτη και Κύπρο (όπου θα αναλάβει… δράση το ”Γιαβούζ” στις 18 Ιουλίου)…
Με τα δεδομένα αυτά, όπως καταλαβαίνετε, δε χρειάζεται καν να πάμε στη Χάγη για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αφού βρίσκεται ήδη σε προχωρημένο στάδιο – δια των μυστικών συνομιλιών με την μη φιλική προς εμάς Γερμανία – η παραχώρηση μέρους των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο (”συνεκμετάλλευση”) και όπου αλλού το απαιτεί το δόγμα της ”προκεχωρημένης άμυνας” της Τουρκίας.
Της Τουρκίας η οποία -μετά την Γερμανία – είναι ο δεύτερος πυλώνας των ΕΟΖ (Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών) στην Μεσευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Δ. Θράκης. Της Θράκης όπου έχει διαμορφωθεί πλέον το εσωτερικό μέτωπο αντίστασης των ”Γκρίζων Λύκων” της μουσουλμανικής μειονότητας.
Έχουν βγει ήδη απ’ τα σεντούκια τους οι πράσινες σημαίες της αυτονομίας για να στολίσουν τα τζαμιά και τα σπίτια τους και περιμένουν τη σπίθα εκκίνησης… παρατράγουδων μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, σύμφωνα με την εκτίμηση του αναγνωρισμένου μουφτή Κομοτηνής Δρ Χαλήλ Τζιχάντ και πλήθος άλλων αποδεικτικών στοιχείων.
Όπως καταλαβαίνετε, είναι προδιαγεγραμμένα όλα… ερήμην μας. Ερήμην του ελληνικού λαού, δηλαδή, που καθεύδει μονίμως επιβραβεύοντας την μυστική (”ρεαλιστική” κατά την Ντόρα, τους ”προθύμους” και τους ”large” συμβούλους του πρωθυπουργού) διπλωματία του ΚΜ με γενναία δημοσκοπική άνοδο ενόψει των επερχόμενων ”δώρων” ακρωτηριασμού μας…
Ενόψει και της αυστηρότητας που εξάντλησε ο Κυριάκος τόσο στο θέμα της Αγίας Σοφίας (όπου ”κινητοποιήθηκε ετεροχρονισμένα και… τηλεφωνικά, τουιτάροντας τον μικτό ”επικήδειο” αποχαιρετισμού του στο Οικουμενικό σύμβολο της Ορθοδοξίας ως νέος ”Αντώνιος” του Καβάφη που αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια που χάνει), όσο και στην περίπτωση της πολυήμερης παραμονής των τουρκικών αλιευτικών ανοιχτά της Μυκόνου, στην οποία απάντησε με παρατεταμένη σιωπή, ήτοι πλήρη αδιαφορία…
Τι ειρωνεία… Μόλις χθες διάβαζα σε επανάληψη το διάγγελμα του πρωθυπουργού προ δύο μηνών , που απέσπασε πράγματι τον λαό την περίοδο εκείνη απ’ τα δυσάρεστα της Εξωτερικής μας πολιτικής, καθώς μιλούσε για επανεκκίνηση της εθνικής οικονομίας με δέσμη μέτρων 24 δις!..
Κάτι που εντυπωσίασε προφανώς τον φιλοκυβερνητικό τύπο εκείνων των ημερών, που το παρουσίασε διθυραμβικά ως ”σχέδιο μπαζούκας” με θεαματικά αποτελέσματα. Δεν εντυπωσίασε όμως εμένα, που ζούσα με την ψευδαίσθηση ως τότε πως μέσα τουλάχιστον πάμε καλά και ίσως να δούμε με τον Κυριάκο να αναβιώνει η παλιά χρυσή εποχή της ελληνικής βιομηχανίας, την οποία έφερναν με νοσταλγία συχνά πυκνά στο μυαλό τους οι δικοί μου…
Πολλοί ήταν οι δημοσιογράφοι τότε, θυμάμαι, που έκλειναν οικειοθελώς τα μάτια στα εθνικά θέματα και αφήνονταν μαγεμένοι να ακούσουν το τραγούδι των Σειρήνων δια στόματος Μητσοτάκη, ο οποίος μιλούσε για ”επιλογή στήριξης των ενεργών οικονομικών παραγόντων της ελληνικής κοινωνίας, του κόσμου της εργασίας και των επιχειρήσεων κι όχι της πεπατημένης των κρατικών επιδομάτων.”
Μιλούσε για μια στρατηγική όπου δε γινόταν καμιά αναφορά στην αγροτική παραγωγή, την μεταποίηση, τη στήριξη της αμυντικής βιομηχανίας, τη διατροφική και την ενεργειακή αυτοδυναμία μας, παρά μόνο σε βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.
Πιστός στα χνάρια δηλαδή δεκάδων άλλων παρόμοιων αναχρονιστικών εξαγγελιών που ακολουθούσαν στερεοτυπικά το ίδιο μοντέλο παρασιτισμού και γι’ αυτό δεν τελεσφόρησαν στη διάρκεια των τελευταίων τουλάχιστον τριάντα χρόνων από όποιους υπουργούς και πρωθυπουργούς είχαν εξαγγελθεί.
”Αυτό που μας λέει είναι ότι γίναμε – σαν Ελλάδα – ό,τι ακριβώς και η Κύπρος. Μια χώρα προσφοράς υπηρεσιών, όταν η Τουρκία κάνει το παν για να είναι αυτάρκης οικονομικά και στρατιωτικά”…, σκέφτηκα τότε απογοητευμένη.
Και είχα δίκιο που σκεφτόμουν έτσι, γιατί τα λόγια του διαγγέλματός του μιλούσαν για ”ρεαλισμό, κανονικότητα, ανάπτυξη, στήριξη της εργασίας και της επιχειρηματικότητας”, χωρίς όμως καμιά αναφορά στις παραγωγικές βάσεις και το εργατικό δυναμικό τους…
Ήθελε να κινητοποιήσει, μ’ άλλα λόγια, τον ελληνικό λαό ο πρωθυπουργός, χωρίς να προηγηθεί η αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας μέσω της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, οι οποίες θα φέρουν την εσωτερική ενδυνάμωση και ανάκαμψή της.
Ενδυνάμωση και ανάκαμψη που είναι προαπαιτούμενα για την εθνική ανασυγκρότηση, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια αυτοδύναμη Ελλάδα. Ωστόσο, για γίνει παραγματικότητα αυτή, πρέπει να ενισχυθούν οι πυλώνες που θα την κρατούν όρθια, με πρώτους αυτούς της μεσαίας και κατώτερης τάξης.
Γιατί μόνο αν αυτές οι τελευταίες πάρουν τα πάνω τους κι ανασάνει κοινωνικά η Ελλάδα, θα μπορέσει να ενισχυθεί και στρατιωτικά όπως της ταιριάζει και να είναι σε θέση να αποκρούσει το λιοντάρι εξ Ανατολών που βρυχάται απειλητικά, έτοιμο να μας κατασπαράξει.
Τέτοιες πολιτικές Εσωτερικής και Εξωτερικής ενδυνάμωσης είναι απαιτητές για τη στρατηγική επιβίωσης που είμαστε υποχρεωμένοι να χαράξουμε για την Ελλάδα. Μ’ αυτές θα βρει ανταπόκριση ο πατριωτισμός μας, γιατί θα παίξουν τον ρόλο του κυματοθραύστη απέναντι στους κινδύνους που την απειλούν.
Σ’ άλλη περίπτωση, ο πατριωτισμός θα είναι κενό γράμμα με παραλήπτη έναν παραπλανημένο λαό μιας χώρας με ένδοξο παρελθόν και δυσοίωνο μέλλον…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)