Οι νέοι που αισθάνθηκαν την ανάγκη να διαδηλώσουν για τον Φλόιντ θα πρέπει, πέρα από τον κόσμο, να ζουν και να προστατεύουν την Ελλάδα
Του Μανώλη Κοττάκη
«δημοκρατία»
Μία ωραία καταρχάς έκπληξη έκαναν στους Θεσσαλονικείς την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα περίπου 1.000 παγκοσμιοποιημένοι νέοι της πόλης, οι οποίοι θέλησαν να ενώσουν τη φωνή της διαμαρτυρίας τους με χιλιάδες άλλες για τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Φλόιντ στη Μινεάπολη των ΗΠΑ. Τους παρατηρούσα από το ύψος του «Γκαρσόν» να βαδίζουν ήσυχα επί της λεωφόρου Νίκης. Χάρηκα διότι τα νέα παιδιά δεν διέκοψαν την κυκλοφορία και δεν ακολουθούσαν το γνωστό τέμπο της ΚΝΕ με τις κόκκινες σημαίες, τα πανό και τα αργόσυρτα συνθήματα με την ντουντούκα. Ηταν διαφορετικοί.
Φώναζαν βεβαίως ξέπνοα χωρίς μεγάλο πάθος το σύνθημα «No justice, no peace» («Χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη»), κρατούσαν μικρά χαρτόνια με αυτοσχέδια συνθήματα γραμμένα πάνω σε αυτά και κατέληξαν στον Λευκό Πύργο, αλλά μέχρις εκεί.
Μισή ώρα αργότερα, πάλι στη λεωφόρο Νίκης, παρακολούθησα νέα πορεία. Καμία σχέση με την Αριστερά και αυτή. Καμιά εκατοστή ποδηλάτες έκαναν πεντάλ επί της λεωφόρου Νίκης διαμαρτυρόμενοι αυτήν τη φορά για την έλλειψη λωρίδων για τα δίτροχά τους στη συμπρωτεύουσα. Για όλους όσοι διαβάζετε πιθανόν με αμφιθυμία αυτές τις γραμμές, όντες συντηρητικοί, σπεύδω να «πω» το εξής: Στην εποχή του διαδικτύου τα νέα παιδιά κατοικούν σε μια πόλη, αλλά στην πραγματικότητα ζουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι παγκόσμιοι πολίτες. Κατά συνέπεια δεν είναι περίεργο να κατεβαίνει στους δρόμους κανείς για να διαμαρτυρηθεί στα αγγλικά για κάτι που συνέβη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πόρτα του σπιτιού του. Με τον ιστό είναι σαν να έγινε στο επόμενο τετράγωνο. Οι πόρτες έχουν έρθει πιο κοντά! Μένουμε δίπλα με τους Φλόιντ όλου του κόσμου. Υπό αυτή την έννοια δεν έχω απαίτηση από νέα παιδιά να μη ζουν στον κόσμο και να μην παθιάζονται με τις αγωνίες του. Το αντίθετο.
Εχω, όμως, απαίτηση και αυτός είναι ο στόχος του σημερινού σημειώματος τα παιδιά αυτά να ζουν παράλληλα με τον πλανήτη και στον τόπο μας. Και Μινεάπολη και Λευκός Πύργος! Και Ακρόπολη! Προφανώς δεν θα διαμαρτυρηθώ -μολονότι το σκέφθηκα- επειδή τα παιδιά αυτά δεν έκαναν μια πορεία εναντίον του τουρκικού εθνικισμού στο σπίτι του Κεμάλ φωνάζοντας συνθήματα στα ελληνικά. Ή γιατί δεν φτιάχνουν πλακάτ εναντίον της ωμής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς Ερντογάν. Η αφασία που υπάρχει για τα θέματα αυτά στον κατάκοπο πληθυσμό είναι γενική, θα ήταν άδικο να ζητήσουμε τον λόγο μόνον από νέα παιδιά για την απουσία τους. Κι ας διαδηλώνουν για τον Φλόιντ τη στιγμή που τα τζάμια των κατοικιών των ακριτών μας στον Εβρο, μόλις 433 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, τρίζουν κάθε φορά που ένα τουρκικό μαχητικό πετά πάνω από τις σκεπές τους. Εχω, όμως, απαίτηση από αυτή την πανέξυπνη νεολαία να ενημερώνεται πλήρως για το τι συμβαίνει στον τόπο της, να ιεραρχεί και να τοποθετείται όπως προκρίνει εκείνη. Αλλά να το κάνει. Να μην το παραμελεί! Η ελευθερία που ζούμε δεν είναι αυτονόητη. Κατακτήθηκε. Εξω από τη συμπρωτεύουσα. Στην παλαιά εθνική οδό προς Γιαννιτσά, στο χωριό Γέφυρα, στο Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων, στην τέως βίλα Μοδιάνο υπάρχει ο τάφος του Ταχσίν Πασά. Του Οθωμανού αξιωματούχου ο οποίος παρέδωσε αναιμάκτως τη Θεσσαλονίκη στους Ελληνες το 1912.
Οταν λοιπόν τα σημάδια της Ιστορίας είναι τόσο έντονα γύρω σου και όταν ακούς -δεν γίνεται να μην ακούς- καθημερινώς ότι
-τα τουρκικά μαχητικά πετούν πλέον στα 3.000 πόδια πάνω από ελληνικό έδαφος, όταν κάποτε πετούσαν για να κάνουν παραβιάσεις στα 33.000 πόδια,
-το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών αμφισβητεί, παρά το διεθνές δίκαιο, ότι έχεις σύνορα πέρα από τα 6 μίλια στην Κρήτη, στη Ρόδο και την Κάρπαθο και προσπαθεί να καταλάβει με έρευνες διά χρησικτησίας ύδατά σου από τα 6 έως τα 12 μίλια,
-οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να καταφέρουν πλήγμα στη χώρα μας όχι μόνο από το έδαφός τους, αλλά και από το αεροδρόμιο της Λιβύης όπου μετασταθμεύουν 19 μαχητικά F-13, 33 μεταγωγικά και 85 μη επανδρωμένα drones με προβλεπόμενο χρόνο μετάβασής τους από την Τρίπολη έως τους ουρανούς της Κρήτης τα 15 λεπτά,
τότε πρέπει να ξέρεις ένα πράγμα. Καλός ο Φλόιντ, καλοί και οι ποδηλατόδρομοι, αλλά αν δεν ξυπνήσεις θα έρθει μια μέρα που θα κατηγορείς τον εαυτό σου: Γιατί δεν εξεγέρθηκα τότε και γι’ αυτό; Γιατί ένιωσα περισσότερη ταύτιση μόνον για έναν Αφροαμερικανό και όχι και για έναν Ελληνα που τις μέρες εκείνες έδινε για 1.500 ευρώ μάχη στους ουρανούς ώστε να διαδηλώνω εγώ ελεύθερα στο έδαφος; Γιατί δεν ρώτησα τον εαυτό μου στον ρυθμό του παλαιού σποτ «Και η Ελλάδα, κύριε;»
Ελπίζω αυτή η γρήγορη γενιά να καταλάβει σύντομα. Και από γενιά της παγκοσμιοποίησης να γίνει και γενιά του πατριωτισμού. Διότι άλλο σοκ δεν αντέχει. Κάθε πέντε χρόνια δέχεται και ένα χτύπημα που την πάει πίσω και της στερεί οξυγόνο: 2010, Μνημόνια. 2015, capital controls. 2020, κορoνοϊός. Εάν προστεθεί σε αυτά και μια εθνική τραγωδία, δεν θα συνέλθει ποτέ. Τους αριθμούς τους επανακτάς. Τα αγαπημένα σου μέρη, δύσκολα. Οποιος έχει αμφιβολία ας κοιτάξει προς την Κερύνεια.
Επειδή δεν ανήκω στους είρωνες, που στη θέα μιας πορείας για τον Φλόιντ διερωτώνται χλευαστικώς «κοίτα μια γενιά που θα κάνει πόλεμο με τους Τούρκους», απευθύνω έκκληση στους νεαρούς φίλους: Ζήστε στον κόσμο, ζήστε και στην πατρίδα σας. Και προστατεύστε την. Στα χέρια σας την κρατάτε!