Συντάκτης: Γιάννης Μπασκάκης
Στο Μακεδονικό στρέφεται ξανά η Νέα Δημοκρατία και σηκώνει τους τόνους, καθώς θεωρεί ότι είναι ένα θέμα στο οποίο μπορεί να επενδύσει εν όψει των επικείμενων εθνικών εκλογών.
Φλερτάροντας με τα συλλαλητήρια κι έχοντας υιοθετήσει τη σκληρή στάση στο ζήτημα, προσεγγίζοντας τη γραμμή Σαμαρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτιμάει ότι ανακόπτει τις διαρροές ψηφοφόρων προς τα ακροδεξιά της Ν.Δ. και επενδύει εκλογικά στο εθνικιστικό ακροατήριο.
Ετσι ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος το Σάββατο βρέθηκε στην Τρίπολη προκειμένου να υποστηρίξει τον υποψήφιο περιφερειάρχη που στηρίζει η Ν.Δ. στην Πελοπόννησο, Παναγιώτη Νίκα, έβαλε για άλλη μια φορά στο στόχαστρό του τη Συμφωνία των Πρεσπών, δηλώνοντας τα εξής: «Είχαμε πει ότι η αναγνώριση “μακεδονικής” γλώσσας και “μακεδονικής” εθνότητας συνιστά μια εθνική υποχώρηση την οποία καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε κάνει. Με απλά λόγια, ο κ. Τσίπρας είπε “ναι” εκεί που όλοι οι προηγούμενοι είχαν πει “όχι”. Εκεί που είχε πει “όχι” ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εκεί που είχε πει “όχι” ο Κώστας Καραμανλής, εκεί που είχε πει “όχι” ο Αντώνης Σαμαράς, ο κ. Τσίπρας είπε “ναι”».
Το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης βάζει στην ίδια πρόταση τον πατέρα του με τον Αντ. Σαμαρά είναι αρκετό για να προκαλεί εντύπωση. Γιατί για πρώτη φορά ο πρόεδρος της Ν.Δ. επιχειρεί να εμφανίσει τον κ. Σαμαρά ως συνέχεια του Κων. Μητσοτάκη στην πολιτική του για το Μακεδονικό, όταν οι υποστηρικτές του Κων. Μητσοτάκη θυμούνται πολύ καλά τον ρόλο του Αντ. Σαμαρά στην πτώση της κυβέρνησής του το 1993, λόγω ακριβώς της σύγκρουσής τους στο Μακεδονικό.
Οσο για τον Κώστα Καραμανλή, ο κ. Σαμαράς σήμερα αμφισβητεί την εθνική γραμμή που ο πρώτος με την Ντόρα Μπακογιάννη κωδικοποίησαν το 2008, υπέρ της σύνθετης ονομασίας. Και μάλιστα το κάνει όψιμα, αφού ούτε τότε δεν είχε διατυπώσει αντιρρήσεις, αλλά ούτε καν επί της δικής του κυβέρνησης.
Αυτό λοιπόν που επιβεβαιώνεται καθαρά από τη δήλωση του Κυρ. Μητσοτάκη στην Τρίπολη είναι ότι το δευτερεύον ζήτημα της γλώσσας και της εθνότητας δεν είναι για τη Ν.Δ. παρά η διέξοδος από τη μεγάλη εσωτερική της αντίθεση στο κεντρικό θέμα του ονόματος που της δίνει έτσι και τη δυνατότητα να υιοθετεί τη σκληρή γραμμή.