Στο https://www.in.gr διαβάσαμε:
412 προσαγωγές εκ των οποίων οι 378 το βράδυ της Κυριακής 2 Δεκεμβρίου είχαν γίνει συλλήψεις, ανάμεσά τους και 33 ανήλικοι. 249 περιπτώσεις όπου επενέβη η Πυροσβεστική και 112 πυρπολημένα οχήματα. 133 τραυματίες, οι 23 από τη μεριά της αστυνομίας. Όλα αυτά μόνο στο Παρίσι.
Την ίδια στιγμή, όπως ανακοίνωσε το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών, σε όλη τη Γαλλία κινητοποιήθηκαν 37.000 αστυνομικοί, 30.000 χωροφύλακες και 30.000 πυροσβέστες. Στο ίδιο το Παρίσι χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες δακρυγόνα.
Με αυτά τα δεδομένα ο αριθμός των 136.000 διαδηλωτών σε όλη τη Γαλλία που έδωσε το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών φαντάζει αρκετά μετριοπαθής για την κλίμακα μιας κινητοποίησης που έχει ήδη φέρει τον Εμμανουέλ Μακρόν αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη κρίση της θητείας του και το δε ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αντιμέτωπο με το πραγματικό ενδεχόμενο ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων. Ένα κίνημα που δραπετεύει από τις κατηγοριοποιήσεις
Από τη στιγμή που εμφανίστηκε αυτό το κίνημα δεν ήταν πολλοί αυτοί που το προσπάθησαν να το κατατάξουν. Η αρχική του σύνδεση με το φόρο για τα καύσιμα και τη γαλλική επαρχία, έκανε αρκετούς να το κατατάξουν σε ένα μια συντηρητική, μικροαστική και επαρχιώτικη αντίδραση.
Άλλοι πάλι παρατηρώντας την παρουσία τοπικών στελεχών ή πολιτευτών της γαλλικής Άκρας Δεξιάς σε κάποιες από τις κινητοποιήσεις, τη χρήση της γαλλικής σημαίας και την επιλογή τόπων συγκέντρωσης όπως τα Ηλύσια Πεδία, θεώρησαν ότι πρόκειται για μια ακροδεξιά κινητοποίηση.
Ωστόσο, όσο περνούσαν οι μέρες το κίνημα αυτό, με τη χαρακτηριστική «οριζόντια» συγκρότησή του και την απουσία κλασικής ηγεσίας, άρχισε να ξεφεύγει από τα στενά όρια του ζητήματος των φόρων στα καύσιμα και να επεκτείνεται στο σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η γαλλική κοινωνία: τις πολιτικές λιτότητας, τη δυσκολία των ανθρώπων να τα βγάλουν πέρα με τους χαμηλούς μισθούς, τη συνεχή διακύβευση των κοινωνικών παροχών.
Την ίδια στιγμή πολύ νωρίς άρχισε να διευρύνεται και η κοινωνική σύνθεση αυτών που κινητοποιούνται. Άνθρωποι από χώρους δουλειάς, συνδικαλισμένοι εργάτες (παρότι τα συνδικάτα αρχικά ήταν επιφυλακτικά), άνθρωποι από τα προηγούμενα κινήματα κατά της κυβέρνησης Μακρόν. Ακόμη και πρωτοβουλίες κατά του ρατσισμού και της καταστολής από τα προάστια του Παρισιού δήλωσαν τη στήριξή τους.
Η ίδια η Άκρα Δεξιά, που αρχικά φάνηκε να επενδύει στο κίνημα αποστασιοποιήθηκε από τις κινητοποιήσεις όταν αυτές έγιναν δυναμικές. Άλλωστε, κατά παράδοση ο Εθνικός Συναγερμός (όπως λέγεται σήμερα το Εθνικό Μέτωπο) είναι υπέρ του «νόμου και της τάξης» και γι’ αυτό η Μαρίν Λεπέν έσπευσε να μιλήσει για προβοκάτορες.Η κλιμάκωση της βίας
Η ίδια η ένταση της βίας των επεισοδίων ήταν εντυπωσιακή. Μέρος της ευθύνης μπορεί να αποδοθεί και στις επιθετικές τακτικές των γαλλικών δυνάμεων καταστολής, όμως και αυτές φάνηκαν να τα βρίσκουν σκούρα κάποια στιγμή απέναντι σε διαδηλωτές που δεν επεδείκνυαν μόνο ανθεκτικότητα αλλά και εφευρετικότητα απέναντι στα δακρυγόνα και τα καμιόνια νερού που κατά κόρο χρησιμοποιήθηκαν.
Έχει επίσης ενδιαφέρον ότι βίαιες συγκρούσεις ή και καταστροφές δεν υπήρξαν μόνο στο Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας.
Όπως επίσης έχει ενδιαφέρον ότι με βάση τις μαρτυρίες οι διαδηλωτές που συμμετείχαν σε συγκρούσεις ή και καταστροφές δεν ταίριαζαν απαραίτητα με την παραδοσιακή εικόνα του «ταραξία».
Άλλωστε, στη Γαλλία ήδη από τις κινητοποιήσεις του 2016 έχουμε μια εκ νέου απήχηση πιο βίαιων πρακτικών στις διαδηλώσεις που τώρα δείχνουν να γενικεύονται με τα σύμβολα του πλούτου και της εξουσίας να μπαίνουν στο στόχαστρο των διαδηλωτών.Σύμπτωμα βαθιάς πολιτικής κρίσης
Όλα αυτά έρχονται να συγκεφαλαιώσουν μια βαθιά πολιτική κρίση που δεν αφορά μόνο τη Γαλλία αλλά και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι εμφανής πια μια τεράστια απόσταση ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τις διαθέσεις των πολιτών, στοιχείο που διαμορφώνει το έδαφος για κοινωνικές εκρήξεις.
Η διάχυτη αίσθηση ότι οι ευρωπαϊκές χώρες κυβερνιούνται από ελίτ που μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στον κόσμο των επιχειρήσεων και την πολιτική και που αδυνατούν να έχουν την παραμικρή επίγνωση για την κατάσταση των απλών ανθρώπων, επιτείνεται από το φόβο ότι διακυβεύονται ακόμη και τα απομεινάρια από το ευρωπαϊκό(Πηγή)