Του Γιάννη Ιωάννου
Πριν από περίπου δέκα μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2016, ο Μάκης Βορίδης, έλεγε από το βήμα της Βουλής ότι «η Αριστερά υπήρξε διαχρονικά και ιστορικά εχθρός της ελευθερίας». Ο οψίμως φιλελεύθερος και μέχρι πρόσφατα φασίστας – σκληρός εθνικιστής αν προτιμάτε, Μάκης Βορίδης επανήλθε σήμερα και με άλλη αφορμή επανέλαβε την ίδια φράση. Ότι δηλαδή η Αριστερά είναι εχθρός της ελευθερίας.
Προχώρησε μάλιστα τον συλλογισμό του παραπέρα λέγοντας μέσες άκρες ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, η οποία δεν μοιάζει αριστερή, είναι στην πραγματικότητα τακτική αναδίπλωση καθώς στην πραγματικότητα κερδίζει χρόνο και δεν θέλει να έρθει σε πλήρη σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς γιατί στην παρούσα φάση δεν ευνοούν οι συσχετισμοί.
Αν και θα μπορούσε κανείς να αντιστρέψει τον ισχυρισμό λέγοντας ότι ο Βορίδης αποφάσισε δήθεν να αποκηρύξει τις φασιστικές ιδέες του και να ενταχθεί σ’ έναν φιλελεύθερο χώρο ώστε να κάνει την κίνησή του όταν οι συσχετισμοί τον ευνοήσουν, δεν έχει νόημα να το κάνει. Είναι άλλωστε τόσο φαιδρή η επιχειρηματολογία του πρώην συναγωνιστή του Μιχαλολιάκου (ξέρετε, του υπόδικου φιρερίσκου) στην χουντική ΕΠΕΝ που κάθε περαιτέρω συζήτηση επ’ αυτού καταντά γελοία.
Έχει παρά ταύτα ενδιαφέρον να θυμηθούμε το παρελθόν του Μάκη Βορίδη που αναδείχθηκε με τις ευλογίες του Αντώνη Σαμαρά και την ανοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη σε «πυλώνα» (sic) σοβαρότητας και πολιτικής νηφαλιότητας. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να καταλαβαίνουμε ποιος είναι αυτός που σήμερα αποκαλεί την Αριστερά εχθρό της ελευθερίας, εμφανίζεται να μάχεται για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και δηλώνει υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών.
Ο Βορίδης, ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται να έχει αποκηρύξει τον εθνικισμό δεν είναι όπως λέμε λαϊκά κανένας χθεσινός. Τα χρόνια άλλωστε που έχουν περάσει από τότε που ο ίδιος διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία του χώρου στον οποίο σήμερα κυριαρχεί η Χρυσή Αυγή, είναι ελάχιστα και σίγουρα δεν έχουν περάσει στη λήθη. Ο Μάκης Βορίδης, δεν κοπτόταν πάντοτε για την ελευθερία. Ούτε και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα μάλλον τα αποκήρυσσε. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η πολιτική του πορεία τα τελευταία 35 και κάτι χρόνια.
Ο Βορίδης εμφανίστηκε στον ακροδεξιό χώρο λίγο πριν από το 1980 και τρία χρόνια μετά εξελέγη γ.γ. της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος στον Κορυδαλλό. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Βορίδης διαδέχθηκε στην ηγεσία της νεολαίας τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ο οποίος είχε διορισθεί στη θέση αυτή από τον Παπαδόπουλο. Πρόκειται φυσικά για τον ίδιο Μιχαλολιάκο που σήμερα είναι υπόδικος και αρχηγός της Χρυσής Αυγής. Έναν χρόνο μετά, διεγράφη από τον σύλλογο φοιτητών της Νομικής λόγω της ακροδεξιάς του δράσης με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων συμπεριλαμβανόμενης της ΔΑΠ της οποία ηγείτο τότε ο Κωστής Χατζηδάκης. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του ‘86 πολιόρκησε τη Νομική με τσεκούρια και σιδηρολοστούς.
Όταν μετά από χρόνια το περιστατικό με τα τσεκούρια αναφέρθηκε στη Βουλή από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Βορίδης απάντησε ότι «έγινε μία αναφορά σε περιστατικά που με αφορούν πριν από 30 χρόνια και για τα οποία έχω δώσει εξηγήσεις και δεν θα ξανακάνω συζήτηση εδώ. Θέλω όμως να υπογραμμίσω ότι αυτή η αναφορά έγινε από μία συνάδελφο του ΣΥΡΙΖΑ και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Είναι ενδιαφέρον ως συσχετισμός».
Ο Βορίδης αποδείκνυε από τότε -προσπαθώντας να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή- ότι η μνήμη του δεν είναι το δυνατό του σημείο. Κι αυτό γιατί από το 1985, όταν μαχόταν με τα τσεκούρια για την «ελευθερία», μέχρι σήμερα που εμφανίζεται ως φιλελεύθερος, μεσολάβησαν 30 χρόνια αγώνων για την επικράτηση του εθνικισμού, σχέσεων με διάφορους περιθωριακούς ακροδεξιούς ανά την Ευρώπη και «φιλίες» με τον άνθρωπο που πρόσφατα δήλωσε ότι «ο ιός Έμπολα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της δημογραφικής έκρηξης και της μετανάστευσης», τον Ζαν Μαρί Λεπέν.
Διαβάζουμε σε δημοσίευμα της «Καθημερινής» με ημερομηνία 14 Οκτωβρίου 2007 και τίτλο «Χορεύοντας με τη σκληρή ακροδεξιά…»:
«Το 1994 ο Μ. Βορίδης ιδρύει το Ελληνικό Μέτωπο, ενώ λίγο μετά εκδίδει την εφημερίδα Ελληνικές Γραμμές. Στο κόμμα μετέχουν η νεοφασιστική ΕΝΕΚ αλλά και πολλά στελέχη της ΕΠΕΝ. Αγαπημένος του στόχος οι μετανάστες κυρίως οι Αλβανοί, ιδίως όταν εντάχθηκαν στο κόμμα γνωστά μέλη της ΜΑΒΗ όπως ο Γιάννης Γιαννάκενας – στο σπίτι του οποίου έγινε και έρευνα από την αστυνομία για όπλα, χωρίς ωστόσο να βρεθεί κάτι ενοχοποιητικό. Πάντως, στη σχετική δικογραφία προέκυψαν σχέσεις του Γιαννάκενα με τους -τότε- υπόδικους για τη δράση της ΜΑΒΗ στην Αλβανία.
Γνωστός σε ευρύτερο κύκλο έγινε ο Μάκης Βορίδης με την κουμπαριά του με τον Λεπέν. Εκείνη την περίοδο, η ελληνική ακροδεξιά αλληθώριζε έντονα προς τον Λεπέν διεκδικώντας η κάθε ομάδα το χρίσμα του Γάλλου ακροδεξιού. Το κατάφερε ο Βορίδης. Αντίπαλοί του σε αυτή την προσπάθεια ο τριπλός άξονας Πλεύρη-Σχοινά-Χρυσής Αυγής. Τελικά, στις 18 Οκτωβρίου 1997, ο Λεπέν αναγνώρισε το Ελληνικό Μέτωπο.
Το 2005, λίγο πριν το Ελληνικό Μέτωπο προσχωρήσει στον ΛΑΟΣ, ο Βορίδης έκανε επίδειξη της ισχύος του φέρνοντας τον Λεπέν στην Αθήνα για να παραστεί στον γάμο του. Κουμπάρος στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του κ. Βορίδη ένας άλλος Γάλλος ακροδεξιός, ο αντιπρόεδρος του Front National, ο Καρλ Λανγκ».
Λίγα χρόνια μετά ο Βορίδης θα γινόταν υπουργός της κυβέρνησης Παπαδήμου και θα επιχειρούσε να λειάνει κατά το δυνατόν το προφίλ του σκληρού ακροδεξιού. Σε μια συνέντευξή του την εποχή εκείνη στον Σταύρο Θεοδωράκη θα δήλωνε για πρώτη φορά «εθνικοφιλελεύθερος» και απαντώντας για το παρελθόν του θα σημείωνε ότι «τότε δεν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στην αξία της ελευθερίας». Ο Μάκης Βορίδης έχει μια συγκεκριμένη πολιτική πορεία, η οποία -το αποδέχεται κι ο ίδιος άλλωστε- δεν αλλάζει. Έχει κάθε δικαίωμα να δηλώνει ότι στην πορεία των ετών άλλαξε κι έγινε υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Δεν μπορεί όμως να σκέπτεται και να λειτουργεί με άλλα μέτρα -όταν πρόκειται για τον εαυτό του- και άλλα σταθμά – όταν πρόκειται για πολιτικούς αντιπάλους του.