Του Γ. Λακόπουλου
Στην πολιτική πρέπει να έχεις φίλους. Αλλά πάνω από όλα πρέπει να έχεις… καλούς αντίπαλους. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τους καλυτέρους.Σε περίοδο κορύφωσης της δυσφορίας της κοινωνίας για τη μνημονιακή πολιτική που ασκεί – κατ’ ανάγκην, αλλά επιτυχώς για το μέλλον της χώρας – και τα καμώματα κάποιων υπουργών του, οι «άνθρωποί» του σπεύδουν στην αντιπολίτευση και σε κάποια ΜΜΕ, να του στείλουν κόσμο.
Στην πολιτική πρέπει να έχεις φίλους. Αλλά πάνω από όλα πρέπει να έχεις… καλούς αντίπαλους. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τους καλυτέρους.Σε περίοδο κορύφωσης της δυσφορίας της κοινωνίας για τη μνημονιακή πολιτική που ασκεί – κατ’ ανάγκην, αλλά επιτυχώς για το μέλλον της χώρας – και τα καμώματα κάποιων υπουργών του, οι «άνθρωποί» του σπεύδουν στην αντιπολίτευση και σε κάποια ΜΜΕ, να του στείλουν κόσμο.
Η παραπληροφόρηση, η δημοσκοπική αλαζονεία – που οδηγεί κάποιους φλούφληδες να κάνουν μέχρι και προγραφές – η διόγκωση υποθέσεων τριτεύουσας σημασίας, αν όχι η κατασκευή τους εξαρχής, η απόλυτη ταύτιση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με τη διαπλοκή, εξοργίζουν τη δημοκρατική κοινή γνώμη.
Πολίτες που είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, για διάφορους λόγους απείχαν από τις κάλπες τον Σεπτέμβριο και σκόπευαν να του γυρίσουν οριστικά την πλάτη, προσανατολίζονται να επιστρέψουν.
Δεν αντέχουν τα φαινόμενα απίστευτης προκλητικότητας που οργανώνει ο νεομητσοτακισμός – με την «κυρία Φώφη Γεννηματά», όπως λέει και ο Πρόγκας – και οι κακόφημοι υποστηρικτές τους στο μιντιακό χώρο.
Σε κάνουν Συριζαίο ακόμη και αν έχεις επιφυλάξεις ή αντιρρήσεις για τη σημερινή κυβέρνηση – ιδίως για τον εναγκαλισμό με τον Καμμένο.
Η παραπλάνηση έγινε πλέον δεύτερη φύση στην αντιπολίτευση. Ύστερα από κάθε εξέλιξη που δείχνει ότι η χώρα σταδιακά βαίνει προς την ολοκλήρωση του κύκλου των Μνημονίων και μπαίνει στον δρόμο εξόδου από τη κρίση, συμβαίνουν τα εξής δύο από την πλευρά της ΝΔ.
Πρώτον εμφανίζονται δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η εκλογική διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ πάει για… τριπλασιασμό, η Φώφη είναι διψήφια και το αστέρι του Κυριάκου Μητσοτάκη τρυπάει την οροφή του γαλαξία.
Δεύτερον ανεβαίνει η ένταση στην αντικυβερνητική ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη – των λογογράφων του δηλαδή – και των δικών του παιδιών στα ΜΜΕ, ενώ η Γεννηματά το τερματίζει.
Συνέβη και αυτή τη φορά. Την ώρα που η Κομισιόν βγάζει την Ελλάδα από την επιτήρηση για υπερβολικό έλλειμμα, οι αξιολογικοί οίκοι αναβαθμίζουν τη χώρα που ετοιμάζεται να βγει στις αγορές, το χρηματιστήριο ανεβαίνει και κάτι αρχίζει να γίνεται τέλος πάντων ο πρόεδρος της ΝΔ βλέπει «καταστροφή», χαρακτηρίζει… «παράγκα» το Μαξίμου με γλώσσα που βάζει τα γυαλιά στον Άδωνη και προσπαθεί να δημιουργήσει συνειρμούς με τη γνωστή γελοία θεωρία.
Οι άνθρωποί του σε κάποιες εφημερίδες- κακόμοιροι αναγνώστες – ξεπερνούν και τον εαυτό τους με αναστροφή της πραγματικότητας, εξυπνακίστικες ατάκες, απειλές για δικαστήρια και προεξόφληση της κυριαρχίας του Κυριάκου – τρομάρα τους.
Ειδικά οι απειλές για δίκες, στην ψυχολογία ονομάζεται «προβολή». Σε μια περίοδο που ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός παραγόντων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ οι οποίοι άσκησαν διαχείριση στο παρελθόν κάθεται στο σκαμνί ή ενδέχεται να καθίσει, οι καλοί τους φίλοι στα ΜΜΕ προβλέπουν ειδικά δικαστήρια για τον… Τσίπρα.
Το γαρ πολύ της θλίψεως – από τη συνειδητοποίηση ότι οι εκλογές δεν γίνονται με γκάλοπ και από την κοινή πεποίθηση ότι «ο Κυριάκος δεν τραβάει», οπότε όσο και να χάσει ο Τσίπρας δεν θα το κερδίσει η ΝΔ – οδηγεί σε παροξυσμό προπαγάνδας και αποκάλυψης του φόβου που διακατέχει κάποια παλικάρια που «είθισται προσφοιτάν» στις αυλές των ολιγαρχών.
Είναι θλιβερό να ακούς από τη μια τον επίτροπο Μοσχοβισί, τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα μεγάλα ΜΜΕ να επαινούν την Ελλάδα για την πρόοδο που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια ενώ από την άλλη στην Αθήνα κάποιες αλλοπαρμένες φιγούρες να ανακαλύπτουν καταστροφή και το σύστημα Μητσοτάκη να κολλάει στον Βαρουφάκη, τον Καμμένο και τη Θάνου με την υποστήριξη ή και την υποκίνηση εμβληματικών μαγαζιών της διαπλοκής και των «νταβατζήδων».
Να εκμεταλλεύονται την κοινωνική συμφορά που προκάλεσε η δική τους διακυβέρνηση και η λεηλασία του δημοσίου χρήματος από τους δικούς τους μηχανισμούς, για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις επιστροφής της οικογένειας Μητσοτάκη – υιού, κόρης και εγγονού!
Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πρακτική που προσπαθεί να παρακάμψει τα μεγάλα και τα ουσιώδη ζητήματα και να απευθυνθεί στα κατώτερα αισθήματα στης κοινωνίας, με κατασκευές που δεν αντέχουν ούτε από τη μια μέρα στην άλλη.
Ποιος θα σε πάρει στα σοβαρά όταν λες ότι ο Τσίπρας θέλει να κλείσει ΜΜΕ και εννοείς ότι δεν παρενέβη, παρανόμως, σε τράπεζες να δώσουν και άλλα δανεικά και αγύριστα σε φαλιρισμένες εφημερίδες;
Σε ποιον απευθύνεσαι όταν ισχυρίζεσαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ελέγξει την ενημέρωση όταν ελέγχεται εξ ολοκλήρου από φίλους ή πάτρωνες της ΝΔ;
Πόσο σοβαρό είναι να προβάλεις ότι υπάρχει κυβερνητικό σχέδιο… χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, επειδή η Θάνου θα δουλεύει στο πρωθυπουργικό γραφείο, τώρα που δεν έχει σχέση με τη διοίκηση της Δικαιοσύνη;
Πώς γίνεται από τη μια να λες ότι ο Τσίπρας παρεμβαίνει στους δικαστές και από την άλλη να πανηγυρίζεις γιατί οι δικαστικές αποφάσεις ακυρώνουν την πολιτική του;
Πώς γίνεται να λες ότι ο Τσίπρας υπέγραψε τέταρτο Μνημόνιο και την ίδια ώρα ο Ρέγκλινγκ, τον οποίο επικαλείσαι συχνά, να λέει ότι «δεν θα χρειαστεί τέταρτο μνημόνιο αν συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις»;
Ποιος θα σε υπολογίσει όταν μετά τη θεωρία ότι «ο νόμος Παππά βγήκε ο αντισυνταγματικός», τη στιγμή που… εφαρμόζεται ήδη (ακυρώθηκε μόνο η διάταξη για την αρμοδιότητα αδειοδότησης από την Γραμματεία Ενημέρωσης, καθώς η ΝΔ εμπόδισε τη συγκρότηση του ΕΣΡ), σιωπάς τώρα που το ΕΣΡ προχωράει σε διαγωνισμό αλλά οι καναλάρχες δεν τον θέλουν γιατί θίγει τα… «συνταγματικά τους δικαιώματα» – στην ασυδοσία προφανώς;
Πολιτική, αλλά και κριτική με ανακρίβειες και παραπληροφόρησή δεν γίνεται. Όταν ισχυρίζεσαι ότι η έξοδος από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος είναι τρίχες κατσαρές, ότι η έξοδος στις αγορές δεν σημαίνει τίποτε για τη χώρα και ότι για τα Μνημόνια και τη χρεοκοπία φταίει ο Τσίπρας, δεν σε πιστεύει κανείς.
Ποιος δημοκρατικός πολίτης θα αγοράσει εφημερίδες των οποίων οι αρθρογράφοι – δικαίως – κατακεραυνώνουν τον Πολάκη και τον Καμμένο και κάποιους καραγκιόζηδες των κυβερνώντων κομμάτων, αλλά αναδεικνύουν ως πρότυπο πολιτικού τον… Άδωνη.
Είναι αυτοί που έκαναν πάρτι με τη δικαστική καταδίκη Τσοχατζόπουλου, αλλά κάνουν γαργάρα την καταδίκη και τις διώξεις Παπαντωνίου. Θριαμβολόγησαν για τα δύο Μνημόνια ΠΑΣΟΚ – ΝΔ αλλά έγιναν αντιμνημονιακοί με το τρίτο που συμφώνησε ο Τσίπρας και ψήφισε σχεδόν ολόκληρη η Βουλή.
Το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αντιμετωπίζονταν από την κοινή γνώμη με τον αφορισμό «αυτοί να φύγουν και όποιος θέλει, ας έλθει». Έτσι προέκυψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το 2017 η κυβέρνηση Τσίπρα έχει το ίδιο πρόβλημα «να φύγουν και ας έλθει όποιος νά ‘ναι». «Κύριε ας γίνει το θέλημά σου, αλλά όχι μ’ αυτούς» που έγραφε ο Σεφέρης.
Μόνο οι κουφοί δεν ακούνε ότι με τον τρόπο που κάνει αντιπολίτευση ο Κυριάκος όλο και μεγαλώνει η βουή «αυτός να μην έλθει και ας γίνει ότι να ‘ναι». Όπως πριν από 32 χρόνια, όταν ο πατέρας του έταζε σε όλους ΙΧ αυτοκίνητο και οι πιτσιρικάδες έλεγαν: «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη».