Του Γιώργου Φλωρά
Πολιτική, ΜΜΕ, Ανεξάρτητες Αρχές, Δημόσιες Ελεγκτικές Υπηρεσίες, Δικαιοσύνη. Χορηγοί οι επιχειρηματίες που κατακρεούργησαν την Ελληνική Οικονομία βασισμένοι σε γνωριμίες, ρουσφέτια, κλοπές, δημόσια έργα, διακίνηση ναρκωτικών, παρανομίες της νύχτας, καρτέλ και ότι πιο αντικανονικό στην επιχειρηματικότητα. Οι εγκληματικές συμμορίες με τα κολάρα λειτουργούσαν ανεξάρτητα και είχαν βασικές αρχές.
Σιωπή για τον εγκληματία (βλ. ΜΜΕ), συγκάλυψη των εγκλημάτων (βλ. Δικαιοσύνη), πολυνομία (βλ. Βουλή), μίζες σε όλους για να μην μιλάνε (βλ. καρτέλ, επιχειρηματίες), καταδίωξη σκληρή όσων μιλούσαν (βλ. Δικαιοσύνη, μηχανισμοί ελέγχου, ΣΔΟΕ κλπ) και ούτω καθεξής. Ο ένας καθάριζε για τον άλλον με μοναδικό σκοπό την διαιώνιση της αυτοκρατορίας τους.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι μερικές χιλιάδες, ίσως 20-40 χιλιάδες πρόσωπα, από τους Στρατηγούς ως τους λοχαγούς. Κάποιοι από αυτούς, ελάχιστοι, τιμωρήθηκαν ή θα τιμωρηθούν από την Δικαιοσύνη. Οι συντριπτικά περισσότεροι θα την γλυτώσουν γιατί τα λαμόγια που κυβερνούσαν και δίκαζαν (οι δικοί τους δικαστές και εισαγγελείς, όχι όλοι φυσικά) τους φρόντισαν. Και επειδή ξέρουν ότι δύσκολα θα τιμωρηθούν κουνάνε το δάχτυλο. Ανάμεσα τους καθάρματα Πολυεθνικών που από το πολύ λάδωμα κατέληξαν να κυβερνούν αυτοί και όχι οι εκλεγμένοι.
Το βρόμικο σύστημα παραμένει προφανώς ζωντανό και προσβλέπει στην «παρένθεση» των χρόνων του Μνημονίου για να επανέλθει σε νέα βάση. Να επανέλθει για να συνεχίσει να τρώει την σάρκα του Έλληνα. Δεν είναι η έννοιά τους τόσο η αριστερή παρένθεση όσο η θεσμική παρένθεση που επιτάσσει το Μνημόνιο και η προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα. Το σκεπτικό τους απλό. Να κατέχουμε τα πόστα και θα βρούμε άκρες καταλήστευσης του Έλληνα.
Αυτά τα καθάρματα μας θεωρούν όλους ηλιθίους, ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουμε σε ποια βάση βασίζουν την δύναμή τους και τι κακό μας κάνουν. Αυτοί είναι ο καρκίνος της Κοινωνίας, ο Κοινωνικός καρκίνος όλων μας. Και ως γνωστό ο καρκίνος αντιμετωπίζεται μονάχα με πλήρη εξόντωση του με χημειοθεραπεία (όταν πετύχει φυσικά).
Μερική εξόντωσή του καρκίνου είναι άνευ αποτελέσματος. Το πρόβλημα της χώρας είναι κυρίως θεσμικό και δευτερευόντως οικονομικό. Τα πάνω κάτω να έρθουν με τα χρέη μας, όσο τα καρκινώματα υπάρχουν τόσο διαδεδομένα εντός Κοινωνίας, στα ίδια θα γυρνάμε.
Είναι προφανές ότι η ανωτέρω κρίση μου, όπως ανέφερα και στην αρχή του κειμένου, βασίζεται στις προσωπικές μου εμπειρίες. Μου έλαχε, χωρίς να το επιδιώξω, να βρεθώ αντιμέτωπος με τα καρκινώματα σε πολλά επίπεδα. Είδα και βλέπω πόσο εύκολο είναι για αυτά τα μιάσματα της Κοινωνίας να «καθαρίζουν» φίλους και ευεργέτες από κάθε λογής κατηγορία.
Είδα και βλέπω πώς καραμπινάτοι εγκληματίες κυκλοφορούν πάμπλουτοι ως αθώες περιστερές απλά και μόνο επειδή χρηματοδοτούν αφειδώς καρκινικά κύτταρα του βρόμικου συστήματος. Είδα και βλέπω την εξόντωση, τις απειλές, τους εκβιασμούς σε όσους αντιδρούν.
Η ελπίδα μου για εξόντωση του καρκινώματος είναι εξαιρετικά μικρή. Κυρίως γιατί η πλειοψηφία του κόσμου φαντάζεται το πλήρες εύρος του καρκινώματος αλλά δεν το βλέπει σε όλο του το εύρος και θεωρεί τα συμβαίνοντα κάτι το φυσιολογικό. Για παράδειγμα, στατιστικά πόσοι έχουν εμπλακεί σε περιπτώσεις παραδικαστικού κυκλώματος; Ελάχιστοι προφανώς.
Και αυτοί που το αντιλαμβάνονται το πλήρες εύρος, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, είτε δεν θέλουν είτε είναι ανεπαρκείς για να καθαρίσουν τον οργανισμό.
Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω ότι μου κάνει εντύπωση η τακτική απαλλαγή από την Δικαιοσύνη διάσημων προσώπων, ελλείψει δόλου. Κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι πόσοι απλοί άνθρωποι καταδικάζονται καθημερινά από την «αδέκαστη» Δικαιοσύνη για επιταγές με την αιτιολογία ότι είναι «τυπικό αδίκημα» συνεπώς δεν αναζητείται ο δόλος.
Ο εξευτελισμός της Δικαιοσύνης, από λίγους δικαστικούς, είναι σημαντικός. Ο κόσμος το εχει τούμπανο ότι προσέχουν κάποιους επώνυμους ιδιαιτέρως επειδή πέφτουν τηλεφωνήματα από δικαστικούς τους κυκλώματος. Όποιος είναι στο payroll καταφέρνει και την γλυτώνει.