Στη ΝΔ ο δήθεν μεταρρυθμιστής άθλιος Κούλης δίνει όρκο αιώνιας υποταγής στον αρχιεπίσκοπο Iερόνιμο και τάσσεται κατά τού διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας. Στο ΠΑΣΟΚ η δήθεν προοδευτική Φώφη ξηλώνει τις αρμοδιότητες δικών της επιλογών σε ένα ρεσιτάλ αρχηγισμού που θυμίζει Ανδρ. Παπανδρέου αλλά στο κωμικότερο όπως καθετί, άλλωστε, στην Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να έχουμε μια σοβαρή εικόνα των πολιτικών που αντιπολιτεύονται τον Αλέξη Τσίπρα και να κατανοήσουμε γιατί ο κόσμος δεν κατακλύζει τους δρόμους επτά χρόνια μετά από την επιβολή των μνημονίων και μολονότι η άγρια λιτότητα επί δίκαιους κι άδικους συνεχίζεται. Ο πρωθυπουργός απογοήτευσε, αλλά οι άλλοι χρεοκόπησαν τη χώρα κι εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με τα ίδια μυαλά που οδήγησαν στη χρεοκοπία της…
Όπως κι αν έχει, πάντως, ούτε ο πρόεδρος της ΝΔ ούτε η ομόλογός του του ΠΑΣΟΚ κυβερνούν, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας. Κι εκείνος για μια ακόμα φορά στη συνέντευξή του στον Ν. Χατζηνικολάου- στην οποία ήταν περισσότερο επιθετικός από όσο του επιτρέπουν τα όποια επιτεύγματά του να είναι- υποσχέθηκε αυτό που έχουν υποσχεθεί όλοι οι προκάτοχοί του από το 2010 και μετά, την έξοδο δηλαδή από την επιτροπεία και τα μνημόνια. Έχω πάψει να μετράω πόσες φορές έχει ειπωθεί πως τα επόμενα μέτρα που ψηφίζονται θα είναι και τα τελευταία και πως στη συνέχεια θα επιστρέψουμε στις αγορές και θα έρθει η ανάπτυξη…
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ σε αυτό το σημείο, μόνο που ο λαός δεν ταΐζεται πια με λόγια, αλλά θέλει έργα. Μόνο αν ήταν σίγουρος ότι η νέα μείωση στις συντάξεις και το ταυτόχρονο “κούρεμα” του αφορολόγητου δεν θα ακολουθηθούν από άλλα επώδυνα μέτρα τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και της αποδοχής τού πρωθυπουργού θα ήταν πολύ υψηλότερα…
Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, διατηρεί ένα πλεονέκτημα το οποίο δεν είχαν οι προκάτοχοί του: έχει το χρόνο με το μέρος του για να αντιστρέψει την εικόνα τόσο σε επικοινωνιακό όσο και, το σημαντικότερο βεβαίως, σε ουσιαστικό επίπεδο. Η ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης και η λήψη μέτρων που αφορούν το 2019 και το 2020 του δίνουν το χρονικό περιθώριο να διαπιστωθεί από την κοινή γνώμη το κατά πόσο βρισκόμασταν πράγματι τον Απρίλιο του 2017 λίγο πριν την έξοδο από το τούνελ ή αν είχε ακόμα ανηφόρα που μας παρουσιάστηκε σαν βόλτα στο πάρκο.
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι οι πολίτες δεν ενθουσιάζονται από την εναλλακτική Μητσοτάκη- Γεννηματά δίνουν το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να ελπίζει πως δεν θα αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση και μόνο μέσα στο δικό μας δρόμο. Οφείλουμε, όμως, να λάβουμε υπόψη πως ιδίως στην πολιτική οι εξελίξεις δεν είναι ποτέ τόσο γραμμικές όσο τις θέλουν όσοι κάνουν σχέδια επί χάρτου κι ότι οι παγίδες τις οποίες στήνουν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι ενίοτε είναι λιγότερο επικίνδυνες από τους αυτοπυροβολισμούς…