Η πείρα από την ανάμειξη των αρχηγών ελληνικών κομμάτων στις εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής αρχηγών άλλων κομμάτων είναι μέχρι στιγμής αρνητική. Πικρή.
Του Μανώλη Κοττάκη
Όποιος ανακατεύτηκε, όπως θα προκύψει από την πρόχειρη αναδρομή που ακολουθεί, έσπασε τα μούτρα του. Το να παραβιάζεις τη φύση, να ανακατεύεσαι σε ξένες δουλειές και να επιλέγεις αντίπαλο έχει συνήθως το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.
Ο πρώτος που έκανε αυτό το λάθος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός, ο οποίος ανακατεύτηκε αθόρυβα με άλλες ετερόκλητες δυνάμεις (για διαφορετικούς λόγους) στην εκλογή αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας το 2016. Με την απλοϊκή σκέψη ότι η εκλογή του «νεοφιλελεύθερου» Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος, ταυτισμένος με την οικογενειοκρατία και το κατεστημένο, θα κατοχύρωνε την πολιτική του ηγεμονία, ο Τσίπρας έστειλε στην κάλπη υπέρ του Κυριάκου τούς οπαδούς δύο διάσημων ποδοσφαιρικών ομάδων της χώρας, με τους ιδιοκτήτες των οποίων είχε τότε άριστη σχέση.
Παράλληλα, έδωσε οδηγίες στην «Αυγή» να προπαγανδίσει προβοκατόρικα την υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για να εκνευρίσει τους νεοδημοκράτες. Πέτυχε βεβαίως τον στόχο (μαζί με κέντρα του ΠΑΣΟΚ, τα οποία για δικούς τους λόγους ενέγραψαν 50.000 σοσιαλιστές οπαδούς στα μητρώα των ψηφισάντων της Νέας Δημοκρατίας), αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι δεν είχε απέναντί του μόνο τον Κυριάκο, τον οποίο τραγικά υποτίμησε, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα συμφερόντων, το οποίο τον καταδίωξε.
Τελικώς, έχασε πέντε φορές από τον Μητσοτάκη – δύο φορές σε ευρωεκλογές και τρεις φορές σε εθνικές εκλογές. Μάθημα από την ανάμειξή του αυτή στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας δυστυχώς δεν πήρε, γιατί το ίδιο περίπου υφίσταται και μετά την ανάμειξή του στα εσωκομματικά του δικού του κόμματος: Ανέχθηκε την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη από αντιπάθεια στην Έφη Αχτσιόγλου και τώρα έχει μπροστά του ένα πολιτικό τέρας, το οποίο δυσκολεύεται να διαχειριστεί.
Ο δεύτερος που μπήκε στον πειρασμό να αναμειχθεί στα εσωτερικά άλλου κόμματος και στη διαδικασία εκλογής αρχηγού του ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ως πρωθυπουργός επιθυμούσε ένα βολικό ΠΑΣΟΚ απέναντί του.
Πόνταρε μαζί με άλλους στην εκλογή του Ανδρέα Λοβέρδου το 2021, ενέγραψε χιλιάδες νεοδημοκράτες στα μητρώα του ΠΑΣΟΚ, αλλά η επένδυση απέτυχε και ο Ανδρέας έμεινε εκτός δεύτερου γύρου – στον οποίο ο κύριος Μητσοτάκης στήριξε με διακριτικότητα την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη.
Όχι μόνο γιατί θεωρούσε ότι τον κρατά με τις υποκλοπές, αλλά γιατί ήθελε να αποφύγει την επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος θα προωθούσε μαζί με τον Τσίπρα το σενάριο της νέας Κεντροαριστεράς. Η επιθυμία του πρωθυπουργού να έχει διαθέσιμο ένα ΠΑΣΟΚ για να του ψηφίζει την επιστολική ψήφο, τις εθνικές εκλογές και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια απέτυχε παταγωδώς.
Τώρα, ο κύριος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να επαναλάβει το λάθος του. Ούτε από εκεί πήρε μήνυμα. Επειδή δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί με τον αψίκορο Κρητικό Ανδρουλάκη και να καταστήσει το ΠΑΣΟΚ παράρτημα της Νέας Δημοκρατίας, ετοιμάζεται να στήσει νέο αντίσκηνο για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου – την οποία θα βοηθήσει επικουρικά και η υποψηφιότητα της Νάντιας Γιαννακοπούλου.
Έχω πάντοτε την άποψη ότι είναι λάθος να υποτιμάς τις ψυχές των κομμάτων. Την εκλογική τους βάση. Η βάση του ΠΑΣΟΚ ήδη βλέπει πως αντιμάχονται συμφέροντα και ολιγάρχες, παίρνοντας θέση με πρωτοσέλιδα και με απευθείας αναθέσεις είτε υπέρ του κυρίου Δούκα είτε υπέρ του κυρίου Ανδρουλάκη. Απέναντι στη μια τάση που θέλει ένα καθαρό, ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, και στην άλλη τάση, που θέλει ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο θα σηματοδοτήσει μια μεγάλη Κεντροαριστερά, σε λίγες μέρες θα μας παρουσιαστεί μέσω νέας υποψηφιότητας και η τρίτη τάση, που θέλει ένα νεοδημοκρατικό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Μια Νέα Δημοκρατία σε… φωτοτυπία!
Και επειδή η διαδικασία εκλογής από τον λαό είναι τελικά πιο διάτρητη από την εκλογή αρχηγού σε ένα συνέδριο, όλα τα συστήματα βάζουν όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να νικήσει η επιλογή τους.
Αν είχαν μυαλό στο Μαξίμου, θα άφηναν τα πράγματα να εξελιχθούν, και το πιθανότερο που θα μπορούσε να συμβεί -όχι τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου- από τη φθορά του τυχόν επανεκλεγέντος Ανδρουλάκη και του επανεκλεγέντος Κασσελάκη θα ήταν η ενιαία Κεντροαριστερά.
Η Νέα Δημοκρατία για να συσπειρώσει τον κόσμο της χρειάζεται δράκο. Χρειάζεται ένα αξιόμαχο αντίπαλο δέος. Δεν χρειάζεται κόμματα «ρετάλια», που δεν φοβίζουν κανέναν. Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, το Μαξίμου θέλει να προσπαθήσει να επιβάλει αοράτως μια ηγεσία φιλική προς το ίδιο για να έχει εταίρο σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας στις προσεχείς εκλογές. Η εμπειρία λάθος δείχνει ότι είναι δύσκολο να τα βάζεις με τη φύση. Ο αγρός δεν αγοράζεται.