Ο έμπειρος και έντιμος Νικήτας Κακλαμάνης, χρησιμοποίησε τον όρο «ορφανά του Σημίτη», για να καταδείξει τα απολειφάδια της πολιτικής ιστορίας που όμως έχουν ανακάμψει και κάποια εξ’αυτών, βρίσκονται στην κυβέρνηση που ο ίδιος στηρίζει με την ψήφο του.
Ο συγκεκριμένος όρος όμως, είναι αδόκιμος. Υπάρχουν ορφανά του Σημίτη, διότι ο πολιτικός πατέρας, ζει και βασιλεύει.
Υπήρχαν «αδέσποτα» του Σημίτη. Μέχρι πρότινος. Διότι πλέον έχουν βρει νέο «δεσπότη», στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη…
Ο Νικήτας Κακλαμάνης αρνείται πεισματικά να υποκριθεί ότι δεν βλέπει την πραγματικότητα και πολύ περισσότερο ότι την αποδέχεται παθητικά. Είναι ο μοναδικός εν ενεργεία βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος που διαθέτει το πολιτικό ανάστημα να υπενθυμίζει, ως ιδεολογικό αντίβαρο, ποια είναι η Νέα Δημοκρατία.
Οι χθεσινές του δηλώσεις, μία μέρα μετά τις ταυτόχρονες εκδηλώσεις για τη Μαριέττα Γιαννάκου και τον Κώστα Σημίτη στις οποίες παρευρέθηκε ο πρωθυπουργός, είναι οξείες, αλλά απόλυτα συνεπείς με την αυθεντική, ιδεολογική ταυτότητα της Ν.Δ. Γι’ αυτό και λειτουργούν σαν ξυπνητήρι στο «σημιτικό» Μαξίμου, αλλά και συσπειρωτικά στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος.
Το πρώτο που επισήμανε στις δηλώσεις του ο Κακλαμάνης είναι το ιστορικά ολέθριο γκριζάρισμα του Αιγαίου, που όλοι επέλεξαν να λησμονήσουν στην προχθεσινή εκδήλωση προς τιμήν του πρώην πρωθυπουργού, όπως και το ταπεινωτικό «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» στη Βουλή. Ο έμπειρος βουλευτής της Ν.Δ. -ως φαίνεται- διατηρεί ακέραιο το μνημονικό του: «Εγώ δημόσια είχα τοποθετηθεί και είχα πει ότι τον θεωρώ υπαίτιο (σ.σ.: τον Σημίτη) για το γκριζάρισμα του Αιγαίου, με τις Συνθήκες του Ελσίνκι και κυρίως της Μαδρίτης. Δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω την εικόνα μέσα στη Βουλή στην κρίση των Ιμίων. Και πολλά άλλα πράγματα που είχαν να κάνουν με την πολιτική που ίσχυσε οκτώ χρόνια. Δεν έχω μάθει να κάνω τον Φαρισαίο, άλλα να λέω δημόσια και μετά να πηγαίνω να χειροκροτώ. Επαναλαμβάνω, σέβομαι τον κ. Σημίτη, πάρα πολύ μάλιστα, αλλά ήταν και εξακολουθεί να είναι ιδεολογικός μου αντίπαλος, με τον οποίο έχω βασικές διαφορές».
Επανέλαβε ακόμα ότι «έχουμε τακτοποιήσει σχεδόν τα μισά “ορφανά” του Σημίτη» και δήλωσε «αθεράπευτος εραστής της πατριωτικής λαϊκής Δεξιάς», προσθέτοντας ότι «πάντα ήμουν ρομαντικός ευρωσκεπτικιστής». Ξεκαθάρισε πως δεν θα πήγαινε έτσι κι αλλιώς στην εκδήλωση για τον Σημίτη, ενώ, σε αντίθεση με τα περί περιθωριοποίησης της λαϊκής Δεξιάς επί Μητσοτάκη, ο Κακλαμάνης διακρίνει ότι η λαϊκή Δεξιά διατηρεί γερές ρίζες στη βάση του κόμματος, βάζοντας στην εξίσωση και τους «αντάρτες»: «Από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών και ποιοι άνθρωποι εξελέγησαν, θα σας έλεγα ακριβώς το αντίθετο σε ό,τι αφορά τη λαϊκή βάση της παράταξής μου. Οταν η κοινωνική βάση είναι τέτοια, τότε δεν περιθωριοποιείται ποτέ».
Ο Νικήτας Κακλαμάνης δεν διακατέχεται από το κλίμα επανάπαυσης και την αλαζονεία άλλων κυβερνητικών στελεχών για το 41%, ούτε κάνει στρογγυλέματα για το θέμα της ακρίβειας, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του κόσμου: «Δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζω τις προσπάθειες της κυβέρνησης και τα μέτρα που λαμβάνει και που είναι σε σωστή κατεύθυνση. Δεν κρύβομαι, όμως, πίσω από δάχτυλό μου. Οσο ο κόσμος πηγαίνει στα σούπερ μάρκετ και βλέπει τις τιμές στα ράφια να είναι εκεί που είναι, δεν εμπιστεύεται ότι έχουμε κάνει το καλύτερο δυνατό. Δεν τον νοιάζει τον κόσμο ότι ο πληθωρισμός αλλού είναι υψηλότερος. Πρέπει να το προσέξουμε αυτό πάρα πολύ εν όψει ευρωεκλογών. H πολιτική κυριαρχία, που λέτε, δεν οφείλεται μόνο στο ότι τα κάνουμε εμείς όλα σωστά, είναι και ότι η αντιπολίτευση έχει τα χάλια της».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κακλαμάνης διαφωνεί με τον ιδεολογικό εκτροχιασμό της Ν.Δ. Το έκανε και προ των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, αλλά και παλαιότερα. Μάλιστα, με βαρύ προσωπικό κόστος, που, ωστόσο, δεν τσαλάκωσε τις αρχές του.
Το 2014, επί Σαμαρά, είχε ψηφίσει «παρών» στα εξοντωτικά μέτρα για τους μικρομεσαίους: «Εγώ δεν νομοθετώ κατ’ εντολήν της τρόικας. Δεν υποκύπτω σε πολιτικούς εκβιασμούς και δεν συμβάλλω στην καταστροφή κοινωνικών ομάδων, για να ωφεληθούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του εσωτερικού και του εξωτερικού». Ο τότε αρχηγός της Ν.Δ. τον διέγραψε το ίδιο βράδυ. Λίγους μήνες μετά ο Κακλαμάνης επανήλθε και η βάση του κόμματος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να τον τιμά με ψήφο εμπιστοσύνης.
Τελικά το μεγάλο όπλο του Κακλαμάνη είναι ότι έχει τα κότσια να δείχνει μεγαλύτερη πίστη στην κρίση του και στις διαχρονικές αρχές της Ν.Δ., παρά στο σύστημα εξουσίας του εκάστοτε προέδρου του κόμματος. «Εχετε καταλάβει ότι ακόμα και με τους δικούς μου αρχηγούς, όχι μόνο με τον σημερινό αλλά με όλους, δεν ήμουν ποτέ με το θυμιατό στο χέρι κι έλεγα ωσαννά. Οπου διαφωνούσα, διαφωνούσα», υπενθύμισε χθες χαρακτηριστικά. Κι έχει αποδείξει ότι το εννοεί.