- Από τον Βασίλη Βέργη
Από τη στιγμή που η κυρία Γεννηματά, λόγω του σοβαρού προβλήματος υγείας, αναγκάστηκε να μπει στο νοσοκομείο και να δηλώσει ότι αποσύρεται από τις εσωκομματικές εκλογές, πιστέψαμε πως τουλάχιστον σε ανθρώπινο επίπεδο εντός του ΚΙΝ.ΑΛ. θα κυριαρχούσε ο σεβασμός προς το πρόσωπό της και η διαδικασία θα είχε εντελώς διαφορετικό «χαρακτήρα» από εκείνον που συνήθως κυριαρχεί σε μία κόντρα ηγεσίας.
Δυστυχώς όμως για τη δημοκρατία και το επίπεδο της πολιτικής στη χώρα μας, όσα συνέβησαν μέσα σε λίγες ημέρες αποτελούν «μνημείο ντροπής» για ένα Κίνημα το οποίο κουβαλάει τεράστια Ιστορία. Ταυτόχρονα «απαξιώνουν» τα πολιτικά «κοράκια» στα μάτια του κόσμου ψηφοφόρων και ενεργοποιούν μνήμες του 2007. Τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε τις εκλογές από τον Κώστα Καραμανλή και είχαμε δει να εκτυλίσσεται μια αξέχαστη σκηνή πολιτικού αμοραλισμού: τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ασθμαίνοντας και με τα… σάλια «εξουσίας» να τρέχουν, να σπεύδει στο Ζάππειο για να δηλώσει «παρών για το Κίνημα». Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε.
Ο ΓΑΠ έπειτα από δύο χρόνια έγινε πρωθυπουργός (με όσα και από εκείνον ακολούθησαν!). Ο Βενιζέλος τον «έριξε», μεγαλούργησε ως «δεκανίκι» των Βρυξελλών-Μνημονίων και του Σαμαρά, έγινε «πατέρας» του ΕΝΦΙΑ και όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Ελληνας ψηφοφόρος να τον μετατρέψει γρήγορα σε αυτό που του άξιζε: παρελθόν! Θα έπρεπε η Ιστορία να παραδειγματίζει όλους όσοι έσπευσαν μετά την απόσυρση της κυρίας Γεννηματά με «σάλια» για την καρέκλα. Είδαμε όμως εντελώς το αντίθετο. Μια κούρσα «κορακιών» που εμφανίστηκαν το ένα μετά το άλλο, αναγκάζοντας μάλιστα την έως πριν μία εβδομάδα ηγέτιδα του Κινήματος να δηλώσει ότι δεν έχει δώσει σε κανέναν δαχτυλίδι ούτε οιοσδήποτε μπορεί να μιλά εξ ονόματός της. Εξίσου «περίεργη» η «ξαφνική» επαναδραστηριοποίηση του Γιώργου Παπανδρέου. Ως «εγγυητής ενότητας» δήθεν, αλλά ταυτόχρονα τα σενάρια δίνουν και παίρνουν για τις προθέσεις του. Ακόμη και η περίπτωση «αρχηγικής παρουσίας» δεν αποκλείεται, αφού δεν είναι λίγοι οι υποστηρικτές μιας τέτοιας προοπτικής εντός ΚΙΝ.ΑΛ.
Ό,τι κι αν συμβεί μέχρι την Πέμπτη, πάντως, αυτό που μένει είναι η απέχθεια της κοινής γνώμης για αυτόν τον «κορακο-διαγωνισμό» που βρίσκεται σε εξέλιξη την ώρα που η Φώφη Γεννηματά δίνει τη μεγάλη μάχη στο νοσοκομείο.
Η απόλυτη έλλειψη ανθρώπινου και πολιτικού σεβασμού χαρακτηρίζει φυσικά πρόσωπα και πολιτικούς οργανισμούς. Ο ψηφοφόρος τα ζυγίζει όλα αυτά και πολύ σωστά πράττει.
Για να μιλάει ένα κόμμα για κοινωνικές ευαισθησίες οφείλει πρωτίστως να το υπερασπίζεται στο εσωτερικό του. Στο ΚΙΝ.ΑΛ. όμως έδειξαν ότι… έβγαλαν την υποχρέωση με κάποιες επισκέψεις/μηνύματα/τηλεφωνήματα και μετά βούτηξαν με τα μούτρα στο βάζο με το μέλι της εξουσίας που είδαν μπροστά τους. Μικροί, μεγάλοι, ικανοί και μη.
Ο σεβασμός πήγε περίπατο, αντίθετα ντράπηκε και η ντροπή. Κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε πραγματικά να βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝ.ΑΛ.), τότε αρκούσε να έβγαινε και να έλεγε ένα «σκασμός» σε όλους όσοι «φωνάζουν» με τον τρόπο τους πως έχουν τυφλωθεί από φιλοδοξία. Όχι να προσθέσει και τη δική του «φωνή» στην απαράδεκτη κούρσα μωροφιλοδοξίας…