Τόσο καιρό μένω σιωπηλός παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις άλλες φορές με τρόμο και άλλες φορές διασκεδάζοντας.
Λουκάς Καβακόπουλος
Σήμερα όμως οφείλω να τοποθετηθώ, όχι όμως ως πολίτης ούτε ως υποστηρικτής κάποιας πολιτικής παράταξης, αλλά ως
‘επικοινωνιολόγος’ μια δουλειά που θέλω να πιστεύω ότι κάνω υπεύθυνα και σοβαρά εδώ και καιρό, για πολιτικούς, εταιρείες και συλλόγους.
Απορώ λοιπόν, αυτή η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι ποντάρει τόσο στην “επικοινωνία”, άραγε το μόνο που ξέρει να κάνει τελικά είναι να πληρώνει τους πάντες για να κρατούν τα στόματά τους κλειστά (και να φωνάζουν “ζήτω”) αλλά δεν έχει κανένα σύμβουλο που να ξέρει πώς πρέπει και πώς οφείλουν να γίνονται τα πράγματα; Μόνο τους οικογενειακούς τους φίλους τοποθετούν σε θέσεις και προσλαμβάνουν; (δυστυχώς ναι)
Τι θα έπρεπε λοιπόν να γίνει για την 17η Νοεμβρίου, για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα και να αποφευχθούν οι αντιδράσεις και οι συγκρούσεις; Είναι πάρα πολύ απλό:
θα έπρεπε να βγει ο υπουργός δημόσιας τάξης στην TV, να αναφέρει το πρόβλημα που δημιουργείται, και με έναν λόγο υπέρ της Δημοκρατίας, των Συνταγματικών Δικαιωμάτων των Ελλήνων Πολιτών, να αναφέρει ότι είναι “με πόνο ψυχής υποχρεωμένος” να ζητήσει από τον ΠΘ να περιοριστούν οι συγκεντρώσεις για τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, και ότι έχει καταθέσει σχετική μελέτη/έκθεση για αυτό, διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τον Ελληνικό Λαό ότι “το δημοκρατικό πολίτευμα είναι ασφαλές, η ελευθερία των πολιτών είναι πάνω από όλα, ότι σεβόμαστε τους εορτασμούς και το μήνυμά τους” κλπ κλπ.
Στη συνέχεια, θα έβγαινε σοβαρός και θλιμμένος ο ΠΘ και θα έλεγε “ως Έλληνας Πρωθυπουργός έχω την αποστολή της προστασίας πάνω από όλα του πολιτεύματος και όσων προκύπτουν από αυτό, αλλά οι έκτακτες καταστάσεις με υποχρεώνουν, για να προστατεύσω την υγεία και τη ζωή των συμπολιτών μας, να δεχτώ την αίτηση και τα συμπεράσματα της έκθεσης του Υπουργού Δημόσιας Τάξης και να μεταθέσω τυπικά τον εορτασμό της 17ης Νοέμβρη μετά το τέλος της καραντίνας”.
Με αυτό τον τρόπο, θα κάλυπτε τις πολιτικές διαφωνίες, θα κάλυπτε την πολιτική εκτροπή, και θα τηρούσε το τυπικό και τα προσχήματα, που όλοι όσοι έχουν υπηρετήσει στη ζωή τους κάτι που φέρνει σε επαφή ανθρώπους, αναγνωρίζουν πόσο σημαντικά είναι.
Τώρα, με τον τρόπο που το χειρίστηκαν, τι καταλαβαίνω εγώ προσωπικά;
Ότι είναι εμμονικοί με την εχθρότητά τους απέναντι στην άλλη πλευρά, ότι είτε ποντάρουν στη δημιουργία κοινωνικών συγκρούσεων ανάμεσα στους πολίτες, είτε είναι τελείως ΑΣΧΕΤΟΙ με την πολιτική και τα προαπαιτούμενά της, όσο άσχετος ήταν και ο Βαρουφάκης όταν πήγε στον Βρετανό Υπουργό Οικονομικών, σαν να λέμε στη Μέκκα της Τυπικότητας, με το δερμάτινο μπουφάν (επιτρέποντας στους Άγγλους να τον χαρακτηρίσουν ως “Pimp”).
Σε γενικές γραμμές, αν αυτό ήταν εξετάσεις επικοινωνίας και ορθής πολιτικής έκφρασης, θα έπαιρναν 0. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά…