Ή αλλιώς «να λέμε καμιά μα@#ακία να περνά η ώρα«…
Την «είδηση» τη διαβάσαμε στο διαδίκτυο και την ξεχωρίσαμε αμέσως ως δείγμα υψηλής και αντικειμενικής δημοσιογραφίας.
Από τα καμπόσα δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη μόνον η Μαρία Κόλλια έχει τη δυνατότητα να αγοράσει τη βίλα στη Μύκονο. Τρέμε κακόμοιρε Σόρος, Μπιλ Γκέητς, Βαρδινογιάννη, Λάτση και κάθε άλλε μικρέ και δύσμοιρε εκατομμυριούχε. Ξέρεις ρε συ τι είναι η Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά; Ξέρεις ρε συ πως το «φυσάει» το παραδάκι;
Φυσικά το «άρθρο» δεν κάνει καμία άλλη αναφορά εκτός από έναν πηχυαίο τίτλο με σκοπό να μείνει σαν εντύπωση η εικόνα του ονόματος. Στο ποινικό δίκαιο πιθανότατα θα υπάρχει κάποιος χαρακτηρισμός για το άρθρο αυτό, που εμείς θα το χαρακτηρίσουμε απλά γλοιώδες. Και για να είμαστε ειλικρινείς προκάλεσε σε μας πολλή περισσότερη χαρά από ότι στους συντάκτες του. Γιατί σε μας θα μείνει σαν μια ευχάριστη ανάμνηση μιας βλακώδους επίθεσης ενός εχθρού. Στον εχθρό μας όμως θα μείνει ως μια γερή δόση δυσώδους πικρίλας από τον βόθρο που έχει χωθεί για να ικανοποιήσει το αφεντικό του.
Πράγματι, όταν τα μορμολύκεια της πολιτικής σκηνής καταφεύγουν σε τέτοιου είδους δημοσιογραφικές κακοτεχνίες, τότε ξέρεις ότι πορεύεσαι στο σωστό δρόμο. Ό,τι δηλαδή πορεύεσαι τόσο καθαρός και άμεμπτος που ενοχλείς.
Ας είναι. Συνεχίζουμε. Όχι φυσικά από τη βίλα της Μυκόνου. Αυτή, και να τη θέλει η Υπουργός, πιθανότατα θα χρειαστεί καμιά δεκαριά μετενσαρκώσεις για να την αποκτήσει. Και ξέρετε η Υπουργός δεν πιστεύει σε κάτι τέτοιες μεταθανάτιες δοξασίες…
Συνεχίζουμε από το γνωστό γραφείο στη γνωστή οδό και από το μικρό διαμέρισμα στο στενό δρόμο των Σερρών. Από τις βιλάρες ας συνεχίσουν οι συκοφάντες και αυτοί που χαριεντίζονται μες τα τζακούζι με τις off shore, τους γεμάτους χαρτοφύλακες, τα ναρκοδόλλαρα και τους λοιπούς οικείους τους νταβατζήδες.
Sommelier