Πάντα όταν άκουγα αυτό το σύνθημα ανατρίχιαζα, όχι γιατί ήταν απλή μετάφραση συγκεκριμένου συνθήματος των SS, ούτε καν γιατί το αίμα ήταν για μένα κάτι τρομακτικό. Μετά από 11 αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες, το αίμα γίνεται μέρος της ζωής σου, συνηθίζεις να το βλέπεις, να αναγνωρίζεις την ιδιαίτερη μυρωδιά του, δεν σου κάνει αίσθηση καν όταν το βλέπεις πάνω στα ρούχα σου, πολλές φορές συνεχίζεις να κάνεις αυτό που πρέπει, ακόμα και όταν προσπερνάς πτώματα ανθρώπων, αραδιασμένα στο πάτωμα. Δεν ήταν καν η λέξη τιμή. Για μένα η τιμή, είναι συνδεδεμένη με το dna των Ελλήνων. Τιμή είχαν οι Έλληνες πολύ πριν τη Χρυσή Αυγή και θα συνεχίζουν να έχουν και πολλούς αιώνες μετά την εξάλειψη της. Δεν είναι ούτε και για το όνομα της Χρυσής Αυγής, αμελητέα ποσότητα στο πολιτικό σκηνικό. Λίγο να φτιάξει η οικονομία, λίγο να αυξηθούν οι θέσεις οι εργασίας, να τελειώσουμε με τη λαθρομετανάστευση και να εδραιωθεί η ευνομία και η ευταξία στη χώρα καταπολεμώντας τη λαίλαπα της αριστεράς, θα σημάνει την αρχή του τέλους για το νεοναζιστικό καρκίνωμα.
Αυτό που πραγματικά με ενοχλούσε πάντα, ήταν για ποιο αίμα μιλούσαν τα ρομποτάκια που φώναξαν ξανά και ξανά το ίδιο σύνθημα. ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν να σου απαντήσουν. Αυτό που ποτέ δεν φανταζόντουσαν, είναι ότι τελικά το αίμα αυτό, θα ήταν το δικό τους. Κοντά δύο χρόνια τώρα, η υπερφίαλη ηγεσία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, φανατίζει κυρίως ανήλικα και πολύ νεαρά άτομα και τα αιχμαλωτίζει μέσα στη παράνοια της απομόνωσης. «Μόνοι, εναντίων όλων» το βασικό μότο τους. Πρώτα έχυσαν το αίμα των μεταναστών, μετά των πατριωτών που δε συμφωνούσαν μαζί τους, μετά των πολιτικών αντιπάλων τους και τέλος το δικό τους. Ναι μην απατάστε, αυτοί οι ίδιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Φουντούλη και του Καπελώνη. Αυτοί οι ίδιοι όπλισαν το χέρι των εκτελεστών με την επαρμένη συμπεριφορά τους και την αλόγιστη ροπή τους προς τη βία. Μόνο που τα θύματα δεν ήταν από την ηγεσία, δηλαδή από αυτούς που το προκάλεσαν, αλλά από αυτούς που τους ακολουθούσαν, με γνώμονα τα νιάτα τους και την επίπλαστη πίστη τους ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είναι πατριωτικό κόμμα.
Το διαδίκτυο έχει γεμίσει από «αγωνιστικά» μηνύματα, ελαφρόμυαλων, δήθεν «συναγωνιστών» τους, που παρουσιάζουν τη σφαγή των αθώων, ως θυσία για τη πατρίδα. Τι ωφέλησε την Ελλάδα, το αίμα δύο παιδιών που πέθαναν για να «υπερασπιστούν» τους τοίχους των γραφείων της Χρυσής Αυγής; Τι θα γινόταν δηλαδή, αν κάποιοι έσπαζαν τα περιβόητα γραφεία; Τα τούβλα ξαναμπαίνουν στη θέση τους, το αίμα και η πνοή δεν ξαναγυρίζουν στα διάτρητα κορμιά των παιδιών, που ήδη βρίσκονται κάτω από το χώμα, με μόνη προίκα το σπαραγμό των δικών τους. Πόσο ελαφρύ να είναι το χώμα που πέφτει πάνω από τα άψυχα σώματα τους, εγκλωβίζοντας τα για πάντα στα σπλάχνα της γης; Τι προσέφερε στη πατρίδα το αίμα που έτρεξε; Τίποτα. Τι άλλαξε για την Ελλάδα από την 1η Νοεμβρίου; Τίποτα. Μόνο για λίγο το πρόγραμμα στα κανάλια και τα δελτία ειδήσεων, που βρήκαν καινούργιους νεκρούς για να σκυλεύουν. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβουν, αυτό το τόσο απλό. Τόσο, όσο αυτό που τους έχουν πάρει με τη διαρκή πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν.
Γράφουν όλοι ότι λυπούνται, ότι συμπάσχουν. Δεν είναι όμως αυτοί που άφησαν τα όνειρα τους στο παγωμένο πεζοδρόμιο του Ηρακλείου, δεν είναι αυτοί που ένοιωσαν να διαπερνάει το κορμί τους το μολύβι, δεν είναι αυτοί που σκέφτηκαν ότι δεν θα ξαναδούν τη μάνα τους, τη κοπέλα τους, το σπίτι τους, δεν θα ξαναγκαλιάσουν τους δικούς τους, δεν θα ξαναμυρίσουν το άρωμα της άνοιξης, δεν θα ξαναζεστάνουν το πρόσωπο τους στον ήλιο. Δεν είναι αυτοί….. Αυτές τις άδειες αγκαλιές, τα άδεια κρεβάτια, τις άδειες καρδιές, τα άδεια ρούχα, δεν μπορούν να τα γεμίσουν οι «δήθεν» ήρωες της Χρυσής Αυγής. Αυτά μπορούσαν να τα γεμίσουν μόνο ο Γιώργος και ο Μάνος ΤΟΥΣ. Γιατί είναι ΤΟΥΣ και δεν ήταν ποτέ ΜΑΣ και δεν θα γίνουν ποτέ. Όχι γιατί εμείς δεν θέλουμε αλλά γιατί οι οικογένειες τους, αποφάσισαν να τους κρατήσουν μόνο δικούς τους γιατί θεωρούν ότι η Χρυσή Αυγή άρπαξε τα παιδιά τους με δόλιο τρόπο από τις αγκαλιές τους, τους αφαίρεσε τη πνοή και τους πέταξε άδεια κουφάρια για να γίνουν ήρωες, αλήθεια ποιανού; Η Χρυσή Αυγή απέκτησε τους ήρωες της. Λες και τους ρώτησε κανείς αν ήθελαν να δώσουν το αίμα τους για να καρπωθεί ο Μιχαλολιάκος και ο συρφετός του τα όποια οφέλη.
Ήρωας είναι αυτός που δίνει το αίμα του για την πατρίδα και συνειδητά πηγαίνει στο θάνατο ή τουλάχιστον γνωρίζει ότι μπορεί και να πεθάνει για κάτι ανώτερο και ιερό, όπως η προάσπιση της. Η Ελλάδα δεν έχει πόλεμο και αυτά τα παιδιά δεν συμμετείχαν σε κάποια επιχείρηση μείζονος σημασίας για την πατρίδα. Αυτά τα παιδιά χάθηκαν μέσα στο παραλογισμό του κάθε Κασιδιάρη να τα θεωρεί, στρατιωτάκια της Χρυσής Αυγής. Πιόνια που τα χρησιμοποιούν για το συμφέρον τους και για να κερδίζουν ψηφαλάκια. Το αίμα του Φουντούλη και του Καπελώνη, είναι σαν το νερό που τρέχει, από μία σπασμένη σωλήνα. Τους μόνους που ζημιώνει, είναι αυτούς που πρέπει να το πληρώσουν και αυτοί είναι οι οικογένειες τους. Δεν ωφελεί απολύτως κανένα και όσο υπάρχουν σωλήνες για να τρέχουν νερό, αυτό που χύθηκε, όχι απλά θα ξεχαστεί, αλλά θα έχει χυθεί και άδικα. Δεν είναι ήρωες, είναι απλά δύο νέα παιδιά που μπορούσαν να κάνουν πολλά και δεν έκαναν τίποτα. Όσο για αυτούς που τσιρίζουν παράφωνα, ότι δεν τους σταματούν ούτε οι σφαίρες, ούτε το αίμα που τρέχει, έχω απλά να τους πω ότι είναι, μέχρι οι σφαίρες να λαβώσουν το δικό τους κορμί και μέχρι το δικό τους αίμα να τρέξει όπως το νερό στους υπονόμους. Αναίτιοι θάνατοι για ασήμαντους λόγους.
Αν όλοι εσείς που φωνάζετε ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είχατε δει το ξεραμένο αίμα πάνω στο διάτρητο άψυχο κορμί αυτών των παιδιών, είναι σίγουρο ότι θα το σκεφτόσασταν δυο φορές, πριν το ξαναφωνάξετε. Είναι βέβαιο ότι τόσο οι εφιάλτες, όσο και οι ενοχές σας, θα ήταν τόσο δυνατές, που θα σάρωναν τη ψυχή και τη λογική σας. Είναι καιρός πλέον, αυτοί που «στρατολόγησαν» και γέμισαν το κεφάλι αυτών των παιδιών με χιλιάδες ανοησίες να καταλάβουν ότι η βία είναι ο καλύτερος σύμβουλος του χάους. Είναι καιρός πλέον να καταλάβουν, ότι αυτοί είναι στη πραγματικότητα οι ένοχοι, που πήραν το Μάνο και το Γιώργο, από τους ανθρώπους που τους νοιάζονταν και τους αγαπούσαν.
Υ.Γ Ο Αλέξανδρος παλεύει ακόμα για τη ζωή του. Εύχομαι να του τη χαρίσει ο Θεός και να βγει πιο δυνατός από αυτή τη περιπέτεια. Εύχομαι να γίνει ο ήρωας του δίχρονου παιδιού του. Εύχομαι να παραμείνει το φως των ματιών της μάνας του. Εύχομαι να έχει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, έναν «ήρωα» λιγότερο και να κερδίσουμε όλοι εμείς, ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.