Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2018 είναι (ξανά) χρονιά εκλογών. Για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η χρονιά του μεγάλου πολιτικού, και προσωπικού του, στοιχήματος – της εξόδου από τα Μνημόνια και του, σταδιακού έστω, απεγκλωβισμού από το δόγμα της λιτότητας. Το εάν αυτό το στοίχημα μπορεί να περιλαμβάνει και κάλπες είναι κάτι που δεν πρόκειται να κριθεί πριν από το επόμενο φθινόπωρο, και σίγουρα δεν αποτελεί το βασικό σενάριο στα πρωθυπουργικά σχέδια.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση μπαίνει στο 2018 με έναν σχεδιασμό προεκλογικής περιόδου «μακράς διάρκειας» και με ιδανικό ορίζοντα για τις κάλπες είτε την άνοιξη, είτε το καλοκαίρι του 2019. Ο, τουλάχιστον, ενάμισις χρόνος έως τότε θεωρείται από το επιτελείο του Μαξίμου ως απολύτως αναγκαίο διάστημα προκειμένου αφ΄ενός να επιτευχθεί και, αφ΄ετέρου, να εμπεδωθεί στην κοινωνία το τέλος του μνημνονιακού δράματος.
Οι δύο μάχες του Μαξίμου
Πρόκειται για έναν σχεδιασμό που υπόκειται σε πολλές προϋποθέσεις και εμπόδια – με δεδομένη, ωστόσο, την θετική προσέγγιση και από την πλευρά των δανειστών στην κυβέρνηση θεωρείται ρεαλιστικός. Και μοιράζεται σε δύο άξονες και δύο παράλληλες μάχες: Την επίτευξη της καλύτερης και «καθαρότερης» δυνατής συμφωνίας για το τέλος του προγράμματος τον επόμενο Αύγουστο και, ταυτόχρονα, την σταδιακή αλλά σταθερή απόδοση στην κοινωνία «απτών δειγμάτων της νεάς, και καλύτερης, εποχής που έρχεται», όπως λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικό στέλεχος.
Στο πλαίσιο αυτό, και στα δεδομένα όρια του διαθέσιμου δημοσιονομικού χώρου, εντάσσονται και οι κοινωνικές παροχές του τελευταίου διαστήματος – από το κοινωνικό μέρισμα και το επίδομα στους κατοίκους των νησιών, έως την έκτακτη ενίσχυση των νέων ανέργων. Στόχος της κυβέρνησης είναι αυτού του τύπου οι κινήσεις να πυκνώσουν και, κυρίως, να αποκτήσουν θεσμοθετημένο και μη επιδοματικό χαρακτήρα μετά την λήξη του προγράμματος. Εξ ου και η εξαγγελία της υπουργού Εργασίας Εφης Αχτσιόγλου για αύξηση του κατώτατου μισθού μετά την έξοδο από το Μνημόνιο, καθώς επίσης και η επανεβεβαίωση της δέσμευσης για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Πρόκειται για έναν σχεδιασμό που για να αποδώσει, τόσο πολιτικά όσο και δημοσκοπικά, απαιτεί χρόνο, απολύτως ομαλή εξέλιξη της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για την «καθαρή έξοδο», και απουσία πάσης φύσεως ατυχημάτων. Δεν είναι εύκολος στόχος – πόσο μάλλον εν όψει και των 18.000 πλειστηριασμών ακινήτων που προγραμματίζεται να γίνουν μέσα στο επόμενο 12μηνο – είναι όμως «εφικτός και μαχητός», όπως διαμηνύεται από το κυβερνητικό στρατόπεδο.
Το «ποντάρισμα» της ΝΔ
Παραδόξως, και παρ’ ότι τούτο δεν ομολογείται, η ίδια εκτίμηση φαίνεται να υπάρχει και στο στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι, παρά την πολωτική ρητορική σε όλα τα μέτωπα, η Νέα Δημοκρατία δείχνει πια ότι «ποντάρει» καθαρά στο ατύχημα και όχι σε αποτυχία της κυβέρνησης στο μείζον κεφάλαιο της οικονομίας και της διαπραγμάτευσης για το τέλος του Μνημονίου.
Στην πραγματικότητα, επιλέγοντας να βασίσει το νέο εκλογικό της στοίχημα στο Μακεδονικό, η ΝΔ πετά «λευκή πετσέτα» στο μέτωπο της οικονομίας. Δεν έχει να προτείνει διαφορετικό μοντέλο για την έξοδο από το πρόγραμμα, δεν έχει καταθέσει δική της αντιπρόταση για το θερμό ζήτημα των πλειστηριασμών, τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης επενδύουν και στηρίζουν απλώς την ακτιβιστική δράση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της ΛΑΕ, και στην πράξη έχει στρέψει όλες της τις προσδοκίες σε μια σύγκρουση Τσίπρα-Καμμένου και στην κατάρρευση της συγκυβέρνησης.
Στην ανάλυση που γίνεται στην Πειραιώς, θεωρείται δεδομένο πως ο Πάνος Καμμένος θα εμμείνει μέχρι τέλους στην διαφωνία του για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και εκτιμάται ότι η κυβέρνηση δύσκολα θα αντέξει το πολιτικό κόστος των πλειστηριασμών αλλά και του κύματος ιδιωτικοποιήσεων που πρέπει να γίνει μέσα στο επόμενο έτος. Ως εκ τούτων, προβλέπεται πως οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, μέσω ακόμη και μιας «συμφωνημένης ρήξης», θα επιχειρήσουν τον μεγάλο εκλογικό αιφνιδιασμό ενδεχομένως και την άνοιξη του 2018 για να διεκδικήσουν ο μεν ΣΥΡΙΖΑ την περιχαράκωση ενός ισχυρού εκλογικού ποσοστού και οι δε ΑΝΕΛ την είσοδό τους στη Βουλή. Και, στη συνέχεια, εάν ανακόψουν την αυτοδυναμία Μητσοτάκη, να πάνε σε νέες εκλογές με απλή αναλογική.
Θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση πολιτικής τακτικής, εάν δεν κινείτο στα όρια του πολιτικού τζόγου. Κι εάν δεν μετέτρεπε σε παίγνιο ρώσικης ρουλέτας τόσο τα εθνικά θέματα όσο – και πρωτίστως – τον στόχο απεγκλωβισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας από τον επταετή οικονομικό γύψο. «Οι πρακτικές αυτές μπορεί να έλκουν τον Μητσοτάκη, δεν έλκουν όμως, ούτε πρόκειται γοητεύσουν, την αριστερά και τον Τσίπρα», είναι το χαρακτηριστικό σχόλιο επ’ αυτών κυβερνητικού παράγοντα με γνώση των σχεδιασμών του Μαξίμου…
tvxs.gr