Δε χρειάζεται να μνημονεύσουμε ότι: η πιο επικερδής από τις τάχα μου καθαρές ιδεολογικοπολιτικά μπίζνες στον πλανήτη είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Του Κώστα Πρώιμου
Ξέρατε πόσος κόσμος έμεινε με το παγωτό στο χέρι και τις ελληνικές σημαίες «μεσίστιες» στην πλατεία Συντάγματος όταν τα προγνωστικά έδιναν ως φαβορί την Αθήνα για τη διεξαγωγή της Ολυμπιάδας το 1996 αλλά μας «έφαγε» εν τέλει η μακρινή Ατλάντα;
Ασφαλώς το ανωτέρω γεγονός δεν απογοήτευσε τους πάντες ειδικά τους μυημένους διότι γνώριζαν ότι η χώρα μας δεν ήταν έτοιμη να αναλάβει το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, από όλες τις απόψεις. Έπρεπε να ενταθεί και η προσωπική προσπάθεια της οικογένειας Αγγελοπούλου, με μπροστάρισσα την αήττητη Γιάννα η οποία έπαιζε δυνατά στη διεθνή σκακιέρα με πολλά υπερατού στο τσεπάκι της. Εξάλλου η ίδια υπήρξε λάτρης του αθλητισμού καθώς το προσπαθούσε τα καλοκαίρια επιδιδόμενη στο θαλάσσιο σκι, κυρίως στον Πόρο αλλά και στο Πόρτο Χέλι.
Οι λιγότερο υποψιασμένοι παρατηρούν με δέος τα όσα ευτράπελα διακινούνται σε επίπεδο ηθικής και πνευματικής αντίληψης αυτές τις μέρες κατά τη διεξαγωγή της Ολυμπιάδας στο Παρίσι, τα οποία όντως προκαλούν κα διχάζουν την κοινή γνώμη.
Προφανώς δε γνωρίζουν οι μάζες τι συμβαίνει στα άδυτα του παγκόσμιου αθλητισμού και δη σε ολυμπιακό επίπεδο.
Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι οι χειρότερες και πιο αδίστακτες κάστες κρύβονται συνήθως πίσω από τις πιο «καθαρές» δουλειές.
Είναι κατακριτέο να πουλάς ναρκωτικά και να πλουτίζεις, όταν όμως πουλάς πολιτισμό και διακινείς τις αξίες του αθλητισμού τα κόζια αλλάζουν. Ποιος θα ενσκήψει και θα αποτολμήσει να «σκαλίσει» τα πεπραγμένα φερειπείν της ΔΟΕ και των κατά τόπους εκπροσώπων της, όταν βάσει του καταστατικού της υφίσταται ως αρχή προκειμένου να προάγει το ολυμπιακό πνεύμα και τα αθλητικά ιδεώδη στα πέρατα του κόσμου;
Πόσοι μπορούν να αντιληφθούν ότι ο σύγχρονος Ολυμπισμός είναι όμηρος σκοτεινών συναλλαγών που εξυπηρετούν τα πιο «κλειστά» κλαμπ της ελίτ; Είναι τυχαίο το γεγονός ότι στα ανώτατα διοικητικά αξιώματα της ΔΟΕ, στις προεδρίες των ΕΟΕ στη συντριπτική τους πλειοψηφία τοποθετούνται άνθρωποι που εξυπηρετούν τεράστια πολιτικά και σαφέστατα οικονομικά συμφέροντα;
Αρκεί να σας δώσουμε ένα απλό παράδειγμα. Πώς κρίνεται ως άμεμπτο και με ποιες επιταγές ερμηνεύεται όταν άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται υπηρετούν με μεράκι τον αθλητισμό εμφανίζονται ευθέως ως κατασκευαστές εμβληματικών σταδίων και αθλητικών εγκαταστάσεων;
Δε θα το προχωρήσουμε περισσότερο, στο “who is who” των μελών που συνέθεταν τις διοικήσεις των εκάστοτε ΕΟΕ για ευνόητους λόγους.
Ωστόσο, έχει μεγάλη σημασία ότι ενώ η πολιτική ως υπέρτατη έκφραση της κοινωνίας βάλλεται όταν πρέπει έστω και για τα προσχήματα υπό μια συστημική αντιπολίτευση, ο χώρος του παγκόσμιου αθλητισμού στην κορυφαία του έκφανση τον Ολυμπισμό δεν «ακουμπιέται» σχεδόν ποτέ από κανέναν.
Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι στο κόλπο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας κάποιοι άνθρωποι μπήκαν ως βαρκάρηδες και βγήκαν ως εφοπλιστές. Την οσμή αναρίθμητων σκανδάλων τότε, που είχαν να κάνουν με τους εκατοντάδες προμηθευτές, τους αμφιλεγόμενους εργολάβους, τους στρατούς αχρείαστων συμβούλων, ακόμη και με το διαβόητο υπερσύγχρονο σύστημα επόπτευσης ασφάλειας C4I το οποίο αποδείχτηκε πως δε λειτουργούσε (ανήκουστο) αν και το χρυσοπληρώσαμε στους Αμερικανούς!
Κανείς δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με την εξωφρενική διασπάθιση του δημοσίου επί της ουσίας χρήματος διότι απλούστατα η «καραμέλα» του ολυμπιακού πνεύματος είναι πολύ γλυκιά. Μεθυσμένοι όλοι μας από την υπερηφάνεια που ζαλίζει τον οικοδεσπότη της ανυπέρβλητης σε τιμή και δόξα διοργάνωσης δε μπορούσαμε να αντιληφθούμε τη δαφνοστεφανωμένη θηλιά που περνούσαμε εκείνη τη στιγμή στο ΑΦΜ μας.
Δεν είμαστε σε θέση να διαθέτουμε στοιχεία για τα οικονομικά πεπραγμένα της εν εξελίξει Ολυμπιάδας του Μακρόν, η οποία τελικά περισσότερο δίχασε παρά ένωσε όπως «υπαρξιακά» και επικοινωνιακά αν μη τι άλλο θα όφειλε.
Ίσως, αν αποδειχτεί στο άμεσο μέλλον ότι προξένησε μεγαλύτερη ζημιά από κέρδος στην οικονομία της χώρας τους (διόλου απίθανο) οι Γάλλοι να έχουν εξτρά λόγους ώστε να τρέχουν και να μη φτάνουν…
ΥΓ. Εμείς πάντως, ακόμη «τρέχουμε και δε φτάσαμε», αν και έχουν συμπληρωθεί είκοσι χρόνια από εκείνη την… ένδοξη περίοδο.