Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Ο πρωτογενής τομέας της χώρας νοσεί βαθιά. Η χώρα δεν παράγει καν την τροφή της, γιατί κι αυτό πρέπει να γίνεται με όρους ελεύθερης αγοράς, ανταγωνιστικότητας και κέρδους. Το να παράγεις αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα πανάκριβα ή σπρώχνοντας μάταια με επιδότηση είναι ατελέσφορο και αυτοκτονικό. Οι νόμοι της αγοράς είναι ανελέητοι.
Η παραγωγικότητα της γης μας είναι υποπολλαπλάσια αυτής των Ολλανδών, των Ισραηλινών κ.ά. Όχι γιατί η γη μας είναι υποδεέστερη. Τι να πουν οι Ισραηλινοί, που έκαναν πράσινο κήπο την έρημο, σε έναν τόπο που το μεσημέρι, σε πολλές περιοχές, τηγανίζεις αβγά στο κούτελό σου;
Κι όμως τα κατάφεραν, γιατί έχουν αυτά που λείπουν σε μας, γιατί δεν φροντίσαμε. Μας λείπουν η εκπαίδευση, η τεχνογνωσία, η εμπνευσμένη ηγεσία και καθοδήγηση. Έτσι ερημώνει η ύπαιθρος, τα παιδιά των αγροτών και των κτηνοτρόφων, δυστυχώς κατά κανόνα αποφεύγουν τη δουλειά των γονιών τους και η ελληνική λεβεντιά δεν πάει ούτε να μαζέψει τις δικές της ελιές.
Προτιμούν μια άθλια δουλειά γραφείου, κακοπληρωμένη, αρκεί να είναι στην Αθήνα, παρά αυτό που με πίκρα μού είχε πει κάποτε αγρότης στην Κωπαΐδα, το «ξεσκέπαστο μαγαζί», τα χωράφια ή το κοπάδι της οικογένειας.
Η μεγάλη πόλη έχει και την ψευδαίσθηση των επιλογών, της υποτιθέμενες καλοπέρασης, και λέω ψευδαίσθησης διότι, όταν πριν από τις 20 κάθε μήνα είσαι ταπί, η μύτη σου ίσα που εξέχει από το νερό και σου λείπουν 99 λεπτά για να έχεις ένα ευρώ, ποια ζωή στην πόλη;
Περάσανε ευρωπαϊκά προγράμματα και επιδοτήσεις, για να αναδιαρθρώσουμε 4 Ελλάδες, αλλά τα κατάπιε το τέρας που φτιάξαμε. Έγιναν μερσεντέ και μπεεμβέ παρκαρισμένες με τις ντουζίνες, σαν μανταλάκια έξω από σκυλάδικα, πανάκριβα αγροτικά εργαλεία, φεσωμένα με δάνεια που δεν πληρώθηκαν ποτέ και μετά σκούριασαν σε αυλές. Γιατί δεν υπήρξε κανένα μεγάλο εθνικό σχέδιο.
Όλα έγιναν με το λεγόμενο «σύστημα Αλέφαντος», τουτέστιν «όοοοολοι ομπρός και όοοοολοι πίσω». Οι ρέκτες της στρογγυλής θεάς με πιάνουν. Πρωτοπόροι σε αυτό το σχέδιο για εφαρμογή νέων τεχνολογιών, βιοτεχνολογίας κ.ά. σε παλιές και νέες καλλιέργειες, με σύγχρονο εξοπλισμό, χρήση δορυφόρων, ναι, δορυφόρων, μέχρι κι αυτό κάνουν οι… Κουτόφραγκοι και οι Ισραηλινοί, θα έπρεπε να είναι η κυβέρνηση και τα πανεπιστήμιο.
Εμπνευσμένοι ερευνητές, καθηγητές και μεταπτυχιακοί από τη Γεωπονική, την Κτηνιατρική, τα Πολυτεχνεία, τη Βιολογία, σε συνεργασία με αγρότες, κτηνοτρόφους, εταιρίες, θα έπρεπε να συντάξουν αυτό το σχέδιο με εντολή και προτροπές της κυβέρνησης και η κυβέρνηση να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να εφαρμοστεί αυτή η τεράστια μεταρρύθμιση σε εθνική κλίμακα.
Εδώ όμως η αριστερίλα παθαίνει υστερία, μόλις ακούσει για σύμπραξη των ΑΕΙ με την παραγωγή, με τον ιδιωτικό τομέα, κάνουν σαν τον Νοσφεράτου, όταν του καίνε το πρόσωπο οι αχτίδες του ήλιου.
Όλη η καφρίλα των κομματικών κάφρων στα πανεπιστήμια ξαμολιέται να καταστρέψει, να βανδαλίσει, να απειλήσει κάθε τέτοια συνεργασία. Μην πω δε τι κάνουν αν η επιστημονική έρευνα στις σχολές έχει σχέση με την Άμυνα, τα οπλικά συστήματα. Εκεί η μονήρης εφηβική συνήθεια γίνεται εργόχειρο και οι μολυσμένοι από τη βαριά κοινωνική αρρώστια του μηδενισμού πάνε με τις βαριοπούλες να τσακίσουν τη «στρατοκρατία» και τον «ιμπεριαλισμό». Την τύφλα τους τη μαύρη.
Αυτά είναι τα αληθινά προβλήματα της χώρας. Πρώτο η υπογεννητικότητα, μετά η αναγέννηση του πρωτογενούς τομέα και η έμφαση σε όλη την οικονομία στην έρευνα, στην ανάπτυξη και την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, παράλληλα η επανελλήνιση της Παιδείας, η επαναφορά του αξιακού προτύπου του Ελληνικού Τρόπου σε όλο το εύρος της Παιδείας και στην κάθε παραγωγή δημοσίου λόγου από το κράτος και την Παιδεία, που θα σφυρηλατεί εθνικό φρόνημα και πίστη στους θεσμούς της Πατρίδας.
Οι ταγοί μας, όμως, έχουν ως προτεραιότητα τη «συμπεριληπτικότητα» και άλλα παραδείσια παρδαλά πτηνά και δεν προκάνουν. Και για αυτό φταίει το γεγονός πως η Δεξιά κατάντησε σαν τα μούτρα της Αριστεράς.
Αν δεν αλλάξουν οι προτεραιότητές μας, αν δεν αποκαταστήσουμε την κοινή λογική, ως κέντρο παραγωγής του πολιτικού λόγου, και συνεχίσουμε να σκορπάμε χρόνο, χρήμα, θεσμούς, για ανοησίες και τέρατα, η πορεία μας προς την παρακμή θα βαίνει επιταχυνούμενη, όλο και πιο πολύ ο χρόνος ήδη μετράει αντίστροφα…