Η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά μπορεί να παρουσιάζουν και να προπαγανδίζουν ένα θετικό και αισιόδοξο αφήγημα -έχοντας υπέρ αυτών βεβαίως και το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών-, αλλά πόσο ανταποκρίνεται κάτι τέτοιο στην πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας;
Ηδη όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι πολίτες κυκλώνονται από ολοένα και περισσότερα προβλήματα, τα οποία αφορούν την ίδια την καθημερινότητά τους και την επιβίωσή τους. Αυτά δηλαδή στα οποία η κυβέρνηση θεωρεί ότι κινήθηκε προνομιακά και μπόρεσε να επικρατήσει έναντι μιας αποσβολωμένης αντιπολίτευσης τον περασμένο Μάιο και Ιούνιο.
Αυτό που συμβαίνει όμως είναι ότι η κοινωνία βουλιάζει διαρκώς σε παλιά και νέα αδιέξοδα.
Η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια έχουν πάρει πλέον οριζόντιο χαρακτήρα και απλώνονται από τα καύσιμα, τα τρόφιμα, την ενέργεια ως την τηλεφωνία, τις τράπεζες, την ακτοπλοΐα και τα ενοίκια. Μάλιστα το τέλος της οικονομικής χαλάρωσης και η επαναφορά της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο από τους επόμενους μήνες προοιωνίζεται ακόμα δυσκολότερο φθινόπωρο και χειμώνα για την πλειονότητα των Ελλήνων.
Αυτό όμως δεν «εμποδίζει» την κυβέρνηση αλλά και ένα μεγάλο τμήμα της υπόλοιπης πολιτικής και δημόσιας ελίτ να ζουν στον δικό τους κόσμο. Δεν είναι, για παράδειγμα, μόνο ο κ. Μητσοτάκης, που ήδη «έκλεισε το μαγαζί» και έφυγε για διακοπές, κάνοντας βόλτες στα Χανιά, βγάζοντας selfie και τρώγοντας σε ακριβά εστιατόρια. Δεν είναι μόνο οι άλλοι πολιτικοί προύχοντες που νοιάζονται μόνο για τα «μαγαζάκια» τους ή τις δικές τους προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες.
Δεν είναι μόνο υπουργοί, όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, που θέλουν να επιβάλουν τη 16ωρη εργασία και την… 27ωρη ημέρα. Δεν είναι μόνο οι ανάλγητοι και κυνικοί αρθρογράφοι του νεοφιλελευθερισμού που ειρωνεύονται τους πολίτες οι οποίοι διεκδικούν να κάνουν τουλάχιστον ένα μπάνιο σε ελεύθερες παραλίες, θέλοντας να μετατρέψουν τους Ελληνες, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε γκαρσόνια των ξένων και δη των πλουσίων.
Είναι μαζί με όλα αυτά και πέρα από όλα αυτά η γενική αντίληψη που αναδύεται για τη μορφή της κοινωνίας που θέλουν να μας επιβάλουν. Το μοντέλο ενός ανθρώπου και εργαζομένου ο οποίος θα πρέπει να είναι και «ευχαριστημένος» με τα ψιχία που του προσφέρονται, που θα πρέπει να «προσκυνά» τους κυβερνώντες για τη μεγαθυμία τους να του επιτρέπουν να… ζει και που θα πρέπει εν τέλει υποταγμένος να αποδέχεται τη δική του μοίρα…