Ιστορικά φαίνεται να υπάρχει μια παρανόηση. Που τείνει να αποτελεί και στάση της κοινωνίας. Πιστεύει δηλαδή ο κόσμος, πως όσοι κάνουν ή ‘στήνουν’ την προπαγάνδα πιστεύουν στα μηνύματά της. Στο περιεχόμενό της, στα ψεύδη και τις υπερβολές της ή ακόμα και στις ‘αξίες΄ που δήθεν υπερασπίζεται. Μια τέτοια παραδοχή ούτε κανόνας, είναι ούτε και το σύνηθες. Και σίγουρα δεν αποτελεί το κίνητρο των προπαγανδιστών.
Αντίθετα το σύνηθες είναι όσοι εμπνέονται και κατευθύνουν την προπαγάνδα, να μην πιστεύουν στα όσα μεταφέρει. Σίγουρα δεν επηρεάζονται από αυτή και τα πάθη που προκαλεί. Θα ήταν κακός σύμβουλος για τους ίδιους και την αποτελεσματικότητα της δουλειάς τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η προπαγάνδα δε στοχεύει σε πολιτικές ή χαρακτηριστικά άμεσου ενδιαφέροντος για τους εμπνευστές της. Στοχεύει απλά στην αποδόμηση του θύματός της. Στην κατασυκοφάντησή του, στην απαξίωσή του, στη γελοιοποίησή του και στην περιθωριοποίησή του. Ανάλογα με την περίπτωση, είτε αφορά άτομα, κοινωνικές ομάδες ή και κράτη, οι εμπνευστές της κερδίζουν. Χειραγωγούν τους αντιπάλους τους και εκμηδενίζουν την απήχησή τους, ή τους δημιουργούν τόσα εσωτερικά προβλήματα και κοινωνική ένταση, που αδυνατούν να έχουν ανταγωνιστικό ρόλο σε διεθνές επίπεδο.
Μεγάλοι δάσκαλοι στο σχετικό άθλημα, ήταν οι ιθύνοντες της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Σχολής. Ίσως αυτό να εξηγεί και τους ποταμούς κονδυλίων, που επένδυσαν στις δράσεις τους αυτές, σε σχέση ιδίως με τις δυνατότητες της οικονομίας τους και το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών τους. ‘Σταδιοδρόμησαν’ μάλιστα με σενάρια συναρπαστικά και σκοπούς ιδεαλιστικούς, που δύσκολα μπορούσαν, ως εξαγγελίες κοσμοθεωρίας να απορριφθούν. Κλασικό παράδειγμα τα ‘κινήματα ειρήνης΄, που κατέκλυσαν τον Δυτικό Κόσμο, ιδίως τη δεκαετία του ‘80, που κατά τα άλλα και με τις ‘εκκλήσεις΄ για αφοπλισμό, θα παρέδιδαν ανοχύρωτες τις Δυτικές Δημοκρατίες, στην πολεμική μηχανή του Κόκκινου Στρατού.
Κι επειδή η τέχνη δεν εγκαταλείπεται, όπως και τα αποκτήματα των Σχολών, σε ανθρώπους και εμπειρίες, ήταν απόλυτα λογικά και οι σύγχρονες Ρωσικές Υπηρεσίες, να επιδοθούν σε ανάλογες πρακτικές. Που είναι άμεσα συνυφασμένες με τα προβλήματα, που υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή των χωρών της Δύσης. Κορυφαίο μεταξύ αυτών, στη διάρκεια πλέον της πανδημίας, είναι το θέμα των εμβολιασμών.
Δεκάδες, δεκάδων είναι οι ιστότοποι που ξεφυτρώνουν και διαχέουν ‘ειδήσεις’ περί των εμβολίων και των παρενεργειών τους. Όπως επίσης και οι λογαριασμοί που διοχετεύουν και αναπαράγουν τις ειδήσεις αυτές. Σε επίπεδο πρωτογενούς ανάλυσης, είναι μια διαδικασία που προϋποθέτει τεχνογνωσία, διοικητική υποστήριξη και συντονιστικό κέντρο, που μόνο οργανωμένες κρατικές οντότητες, μπορούν να παράσχουν. Ιδίως μάλιστα όταν ο μηχανισμός έχει τεθεί σε λειτουργία σε προηγούμενες καταστάσεις, που εντείνουν, μέσα από την αξιοποίηση υπαρκτών προβλημάτων και δυσχερειών, την αμφισβήτηση και τις κοινωνικές συγκρούσεις σε χώρες της Δύσης. Κι ως γνωστόν, όταν είσαι απασχολημένος με το εσωτερικό σου, δεν έχεις ούτε διάθεση, ούτε ενέργεια να επιδείξεις στιβαρότητα στο εξωτερικό και να γίνεις ενοχλητικός σε χώρες και καθεστώτα. Αυτό δε σημαίνει ότι οι Ρωσικές Αρχές, υποτιμούν τη σπουδαιότητα του κινδύνου ή την ανάγκη του εμβολιασμού. Η κορυφή εξάλλου της Ρωσικής πολιτικής ιεραρχίας έσπευσε να εμβολιαστεί-και καλά έκανε- με το Ρωσικό Sputnik.
Βέβαια το έργο των προπαγανδιστών, διευκολύνεται και από τα λάθη και την ανεπάρκεια όσων έχουν την ευθύνη να προστατέψουν εαυτούς και το κράτος τους, από τις οδυνηρές συνέπειες της δράσης, των κάθε λογής χαλκείων. Η αποτυχία στους στόχους που η εμβολιαστική εκστρατεία έθεσε στη χώρα μας, βαρύνει σε μεγάλο βαθμό, αν όχι κύρια, τους υπεύθυνους για τη διεξαγωγή της. Είναι αδιανόητο για τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, που εξ ορισμού θα έπρεπε να συσπειρώνει γύρω της όλη την κοινωνία, να δημιουργούνται στρατόπεδα και να δίνεται πάτημα σε όσους θέλουν να σπεκουλάρουν με την κατάσταση.
Είναι ανήκουστο ένας κατά τα άλλα εύκολος στόχος να ναρκοθετείται, όταν το ίδιο το κράτος, διανέμει ποταμούς εκατομμυρίων, για την ενημέρωση σε ένα θέμα, που κανονικά θα έπρεπε να γίνεται δωρεάν. Και να ‘καταφέρνει’ μόλα ταύτα το κράτος να δημιουργεί εστίες συσπείρωσης γύρω από τους αποκλεισμένους, τόσο σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης, όσο και επιστημόνων. Ιδίως μάλιστα όταν οι αποκλεισμοί αυτοί εκκινούν από εμμονές και ταπεινά προσωπικά κριτήρια. Που ‘χαρίζουν’ επιστήμονες, με ακαδημαϊκή αναγνώριση αλλά και διεθνή προβολή, όπως ο κ. Ιωαννίδης, στα γρανάζια των στρατευμένων προπαγανδιστών. Αποτελούν την κεφαλαιοποίηση της κρατικής ανικανότητας, ως όρου επιτυχίας των ασκήσεων προπαγάνδας. Είναι ένας ατιμωτικός τίτλος, που καθιστά τους αυτουργούς της κρατικής ανεπάρκειας, διπλά υπεύθυνους.