Απότυχε ξανά, απότυχε καλύτερα

του Θάνου Καμήλαλη

Έχουμε λοιπόν μία πολύ σοβαρή ρωγμή στο επικοινωνιακό αφήγημα της κυβέρνησης ότι «τα κάνουμε όλα καλά», που μάλιστα συνοδεύεται συνήθως από κούνημα του δαχτύλου, ακόμα και χυδαιολογία. Για παράδειγμα, την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διάνθισε τις ομιλίες του με εκφράσεις δεξιού τρολ όπως «δεν γίνεται να έχουμε ένα ελικόπτερο πάνω από κάθε σπίτι» και το «τώρα μετράμε στρέμματα, τότε μετρούσαμε φέρετρα».

Έξι ημέρες μετά, οι αρμόδιοι για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους, εν μέσω της σωρείας καταγγελιών για ολιγωρίες, αλλά και επικοινωνιακής γελοιότητας. Παράλληλα, μία εβδομάδα μετά τις ανακοινώσεις για τους ανεμβολίαστους, ενώ έχει γίνει σαφές ότι το εμβολιαστικό πρόγραμμα κινείται πολύ κάτω από τους στόχους αλλά και λίγες εβδομάδες πριν η πανδημία κυριαρχήσει πάλι σε κοινωνία και επικαιρότητα, απομακρύνεται ο υπουργός Υγείας, Βασίλης Κικίλιας, σε κάτι σαν «τιμητική καρατόμηση», καθώς αναλαμβάνει το υπουργείο Τουρισμού. Τον Σεπτέμβριο.

Ο μόνος πάντως που καρατομείται ολοκληρωτικά, είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, ένας υπουργός – φιάσκο. Το γεγονός ότι η τελευταία του τοποθέτηση θα είναι αυτή η αλήστου μνήμης ανακοίνωση με «τη μάνικα στο χέρι», είναι η κατάλληλη σύνοψη της παρουσίας του. Από τη διαφυγή επί μήνες του Χρήστου Παππά, στις δεκάδες υποθέσεις αστυνομικής βίας, στα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, στα πιστολίδια στο κέντρο της Αθήνας με τη δολοφονία δημοσιογράφου, στην υπόθεση Φουρθιώτη και τέλος στο 1,2 εκατ. καμένα στρέμματα, ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς. Μάλιστα, οι μαζικές αντιδράσεις μετά τη Νέα Σμύρνη, σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στο ζήτημα της αστυνομικής βίας, προκάλεσαν για πρώτη φορά μία στρατηγική υποχώρηση της κυβέρνησης στο δόγμα της καταστολής, με τον «λαοπρόβλητο» στις δημοσκοπήσεις Υπουργό να δέχεται μία σημαντική ήττα. Ήταν τότε που η κυβέρνηση πίστεψε ότι λόγω της υπόθεσης Κουφοντίνα έχει το πάνω χέρι για περαιτέρω εντατικοποίηση του «Νόμος, Τάξη και ξύλο», με τα γεγονότα να την διαψεύδουν. Θα ήταν προσβολή μέχρι και στην ίδια την καρέκλα να παρέμενε μία τέτοια παρουσία όπως του Χρυσοχοϊδη σε Υπουργείο.

Στη θέση του ο Τάκης Θεοδωρικάκος, που επανέρχεται στην κυβέρνηση, μετά την απομάκρυνσή του από το υπουργείο Εσωτερικών στον προηγούμενο μεγάλο ανασχηματισμό. Είναι ένα ερώτημα το πώς θα κινηθεί ο νέος υπουργός σε σχέση με τον προκάτοχό του, από τον οποίον όμως κληρονομεί 3 νέες αστυνομικές ομάδες. (Δράση, ΟΔΟΣ, ΟΠΠΙ). Ερωτηματικό επίσης είναι και το τι θα συμβεί με την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, που ήδη έχει πάρει δύο αναβολές. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Θεοδωρικάκος φαίνεται να είχε μία πολύ κακή συνεργασία με την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως. Στο φιάσκο με τις «μάσκες – αερόστατα» στα σχολεία, τα αδείασματα και οι αιχμές μεταξύ τους διαδέχονταν το ένα το άλλο.

Ενώ για τους λάτρεις της στατιστικής, ένας ακόμα ανασχηματισμός φέρνει ένα ακόμα πρώην στέλεχος του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στο προσκήνιο. Ξεκινώντας από τον Άδωνι Γεωργιάδη, την προηγούμενη φορά είχαμε τη ραγδαία αναβάθμιση του Μάκη Βορίδη, από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στο Εσωτερικών. Σήμερα, ο κορονοϊός συναντάει τον «κομάντο», Θάνο Πλεύρη, ενώ η θέση του υπουργού Υγείας φαίνεται πως γίνεται έρμαιο πολιτικών παιχνιδιών, ακόμα και στην αρχή του τέταρτου κύματος πανδημίας. Ένας πολιτικός που έχει ζητήσει στο παρελθόν να δολοφονούνται οι μετανάστες στα σύνορα και να αποκλείονται από την ιατρική περίθαλψη, είναι σίγουρα ακατάλληλος για τη θέση. Δικηγόρος του Αντώνη Σαμαρά, ο Πλεύρης φαίνεται να εξαργυρώνει μεταξύ άλλων τη συμμετοχή του στην Εξεταστική Επιτροπή – παρωδία που σκοπό είχε να μετατρέψει το σκάνδαλο Novartis σε «σκευωρία» και σημαδεύτηκε από σωρεία αντιθεσμικών κινήσεων και προσπαθειών, κυρίως εναντίον των προστατευόμενων μαρτύρων. Δικηγόρος των αστυνομικών στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου επίσης, συνοδεύεται από την πνευμονολόγο Μίνα Γκάγκα, που αναλαμβάνει τη θέση της αναπληρώτριας Υπουργού, με σαφή σκοπό να πάρει πάνω της τα ιατρικά ζητήματα. Ο νέος υπουργός λογικά θα κληθεί να εφαρμόσει και να υποστηρίξει περισσότερο αυταρχικές πρακτικές και αποφάσεις, εναντίον ανεμβολίαστων, εναντίον γιατρών και νοσηλευτών που θα διαμαρτύρονται ξανά για τις εγκληματικές ελλείψεις, αλλά και υπέρ πολιτικών αποκλεισμού του πληθυσμού από τη δημόσια περίθαλψη (λόγω πανδημίας ή/και ιδιωτικοποιήσεων). Οι πιο σκληρές πολιτικές στην Υγεία στο παρελθόν άλλωστε, εφαρμόστηκαν με τον πολιτικά ομοτράπεζό του, Άδωνι Γεωργιάδη, τη διετία 2012-2014.

Κερασάκι στην τούρτα, το πρωτοφανές φιάσκο γύρω από την υπουργοποίηση του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, ναυάρχου Ευάγγελου Αποστολάκη. Ένα γεγονός πρωτοφανές, το καλύτερο επιστέγασμα για μία κυβέρνηση που φλερτάρει πολύ συχνά ασύστολα με τη γελοιότητα. Ένα γεγονός που μπαίνει στο πάνθεον των τραγελαφικών καταστάσεων, διεκδικεί μία θέση στο Mount Rushmore πλάι στο σκόιλ ελικικού, τις μάσκες στα σχολεία, τον σταθμό του μετρό «Κώστας Μπακογιάννης» κ.α.

Στο θέμα Αποστολάκη, φαίνεται ότι το Μαξίμου επιχείρησε μία τρίπλα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπουργό «συναίνεσης χωρίς συναίνεση» στην Πολιτική Προστασία, έναν τομέα που είναι και θα είναι για καιρό μονίμως στην επικαιρότητα, τα καλοκαίρια με τις καταστροφές και τους χειμώνες με τα περιοριστικά μέτρα λόγω πανδημίας. Ένα πρόσωπο δηλαδή, η παρουσία του οποίου θα επηρέαζε κάπως τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ και την έντασή τους. Εντωμεταξύ πήγαν να κάνουν ένα ακόμα Υπουργείο για την Πολιτική Προστασία, δίπλα στο «Προστασίας του Πολίτη». Αυτό θα πει «μικρό και ευέλικτο σχήμα», όπως υπόσχονταν αρχικά. Τελικά ο Μητσοτάκης αντί να τριπλάρει, πάτησε την μπάλα και μπουρδουκλώθηκε. Δύο ώρες μετά τον ανασχηματισμό που σχεδιαζόταν τόσες μέρες, η κυβέρνηση βρέθηκε να υβρίζει κάποιον που προόριζε για Υπουργό.

Δύο χρόνια τώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εξαπολύσει έναν ανηλεή πόλεμο απέναντι στην κοινωνία, με σύμμαχο την προκλητική κάλυψη που της προσφέρει η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ. Δύο χρόνια μετά, βιώνει μετρήσιμη φθορά και σημειώνει τις πρώτες της απώλειες, που την αναγκάζουν σε μία διακριτική ομολογία αποτυχίας, σε Υγεία, «Ασφάλεια» και Πολιτική Προστασία, τόσο όμως ώστε να την πληρώσουν τα λέπια και να προστατευτεί το κεφάλι του ψαριού που βρομάει. Με τις αλλαγές που ανακοίνωσε, προσπαθεί να εφαρμόσει τη φράση του Σάμουελ Μπέκετ, «απότυχε ξανά, απότυχε καλύτερα» και το αποτέλεσμα μοιάζει ήδη προδιαγεγραμμένο. Μόνο που οι διαδοχικές αποτυχίες της, η λαίλαπα που κατατρώει κάθε τομέα σε οικονομία και κοινωνία με σειρά νομοθετημάτων, αλλά βαραίνουν εμάς.

Τώρα που οι προκλήσεις θα συνεχίσουν να έρχονται και η γύμνια του «Αυτοκράτορα» θα συνεχίσει να αποκαλύπτεται, το βασικό ερώτημα είναι μέχρι ποιο σημείο η κοινωνία θα επιτρέπει όλον αυτόν τον ιλλιγιώδη κατήφορο.