Της Άννας Κανδύλη
Στην κρίση του Αρείου Πάγου τίθεται η τροπολογία που ψηφίστηκε τον Νοέμβριο του 2019 και έβαλε τέλος στην αυτεπάγγελτη δίωξη κατά τραπεζικών στελεχών για το αδίκημα της απιστίας, ορίζοντας ότι θα διώκονται μόνο κατόπιν έγκλησης των θιγόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Η συνταγματικότητα της εν λόγω διάταξης του Νόμου 4637 που περιελάμβανε τις τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα, μπαίνει στο « μικροσκόπιο» του Ανώτατου Δικαστηρίου μετά την αναίρεση που άσκησε ο αντεισαγγελέας Δημήτρης Παπαγεωργίου κατά απαλλακτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών το οποίο αφορούσε δάνεια που χορηγήθηκαν σε γνωστό εφοπλιστή.
Σημειώνεται ότι η νομοθετική αυτή παρέμβαση, όπως ειπώθηκε από την πλευρά της κυβέρνησης, είχε ως στόχο να «λύσει» τα χέρια των τραπεζικών στελεχών τα οποία υπό τον φόβο διώξεων δεν έβαζαν τα τελευταία χρόνια σχεδόν ποτέ την υπογραφή τους για δάνειο, όσες εξασφαλίσεις κι αν έπαιρναν.
Ωστόσο μετά την ψήφιση του νόμου τα δικαστικά συμβούλια των Πλημμελειοδικών έχουν εκδώσει αντιφατικές αποφάσεις επί του θέματος, καθώς έως τώρα τρία βουλεύματα έχουν παύσει τη δίωξη και άλλα τρία όχι.
Επιπλέον, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων που εκδίκασε την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου έπαυσε τη δίωξη για το αδίκημα της απιστίας κατά τραπεζικών στελεχών. Η απόφαση λοιπόν της απόφασης του Αρείου Πάγου, ενός Ανώτατου δηλαδή Δικαστηρίου, αναμένεται να αποτελέσει « οδηγό» για τους δικαστικούς λειτουργούς.