Η μυρωδιά γύρω απροσδιόριστη. Κάτι από μέταλλο, καύσιμα και αδρεναλίνη! Στο βάθος ένα τεράστιο φεγγάρι κάνει σιγά σιγά την εμφάνισή του, ενώ πάνω στην πίστα του ελικοδρομίου κόκκινα και λευκά φώτα περιστρέφονται.
Λες και δεν είσαι στη Γη. Είναι μια εξώκοσμη εικόνα που συνοδεύεται από ένα ιδιότυπο σφύριγμα, καθώς δύο ελικόπτερα “Απάτσι” (Apache AH-64DH) ή “Γλαύκες”, όπως αλλιώς ονομάζονται, ενεργοποιούν τους κινητήρες τους…
«Βάλε ωτοασπίδες, μην χάσεις τις υψηλές συχνότητες από την ακοή σου», μού φωνάζει ο Αλέξανδρος. Τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής δεν σταματούν. Ο Θωμάς, ο Δούκας, ο Δημήτρης, ο Ηρακλής, όλα τα παιδιά είναι εδώ, καθώς είναι η ώρα για νυχτερινή εκπαίδευση.
Ο ήλιος δύει. Μέσα στο υπόστεγο ξεκουράζονται άλλες δύο “Γλαύκες”. Γύρω μας, μια επίλεκτη ομάδα ανθρώπων μοιάζει να κινείται βάσει μιας ιδιότυπης χορογραφίας. Όλοι γνωρίζουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν. Συνεννοούνται μέσω ενός “αόρατου” κώδικα επικοινωνίας. Κάποιες τελευταίες ρυθμίσεις στα ειδικά μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας και οι τέσσερις κινητήρες εκκινούν…
Συνολικά 8.000 ίπποι είναι έτοιμοι για να ανεβάσουν τις δύο “Γλαύκες” στον ουρανό.
«Η πτήση για όποιον αποφασίζει να γίνει χειριστής είναι το μεγάλο όνειρο. Είναι το κίνητρο, που κάνει τον κάθε χειριστή να έρχεται κάθε μέρα στη δουλειά με χαμόγελο και θέληση. Η πτήση είναι πάθος, δεν είναι επάγγελμα. Δεν μπορείς να πετάς αν δεν αγαπάς το ελικόπτερο, αν δεν είσαι ερωτευμένος μαζί του. Δεν μπορείς να βελτιώνεσαι αν το αεροπορικό αντικείμενο δεν είναι αυτό που σε γεμίζει, αν δεν είναι η δεύτερή σου φύση».
Τα λόγια ανήκουν στον διοικητή του 2ου Τάγματος Επιθετικών Ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού, τον Αντισυνταγματάρχη Αεροπορίας Στρατού, Αλέξανδρο Λαμπράκη. Με βλέμμα ατάραχο, που μοιάζει σαν κάτι να συλλογιέται συνέχεια, αναφέρει τους λόγους για τους οποίους, τόσο εκείνος, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της καλύτερης Μονάδας του ελληνικού στρατού, είναι εκεί, στην… “αιχμή του δόρατος”.
«Το πιο έντονο συναίσθημα, εκείνο που σε κάνει να ακολουθείς αυτήν την καριέρα είναι η αίσθηση ότι υπερβαίνεις τα γήινα όρια. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τον Θεό για να περπατάει πάνω στη γη. Δεν είναι φτιαγμένος για να κολυμπάει ούτε για να πετάει. Όταν λοιπόν ξεφεύγεις από τις δύο διαστάσεις νιώθεις ότι υπερβαίνεις τον εαυτό σου, ότι γίνεσαι καλύτερος, ότι συνεχώς βελτιώνεις τις ικανότητές σου, ότι κάνεις κάτι έξω από το συνηθισμένο».
Η προς τα έξω εικόνα για τους πιλότους και το προσωπικό του ιπτάμενου “ιππικού” έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Η συχνότερη παρουσία του προσωπικού των μονάδων σε δημόσιες εκδηλώσεις και οι εκδηλώσεις αγάπης εκ μέρους του κόσμου έπαιξαν το ρόλο τους…
«Αυτό είναι κάτι που σε κάνει να θες να συνεχίσεις, που σου δίνει κίνητρο […] Για εμάς, το ότι είσαι ιπτάμενος είναι κίνητρο», τονίζει ο διοικητής.
Ένας δυνατός θόρυβος διακόπτει τη συζήτησή μας, καλύπτοντας τη φωνή μας. Προέρχεται από ένα μεγάλο ελικόπτερο που προσγειώνεται στο βάθος. Είναι ένα μεταφορικό Chinook. Μέσα σε λίγα λεπτά προσγειώθηκε, αποβίβασε το προσωπικό και έφυγε…
«Οι οικογένειές μας είναι οι αφανείς ήρωες της όλης υπόθεσης» λέει ο κ.Λαμπράκης, δίνοντας τη συνέχεια στην κουβέντα μας που τη διέκοψε το ελικόπτερο. «Μας ακολουθούν σε ένα δύσκολο επάγγελμα και σε μια δύσκολη καριέρα. Μοιράζονται μαζί μας μέρος των δυσκολιών της δουλειάς μας, τις έντονες απαιτήσεις, το στρες, τις συχνές απουσίες».
«Και όταν έχετε άδεια;» ρωτάμε τον ίδιο για να εισπράξουμε δίχως πολλή σκέψη την απάντηση: «Τότε είναι που αρχίζεις να νοσταλγείς. Λες μέσα σου, πότε θα πάω να πετάξω; πότε θα πάω να κάνω αυτό που αγαπάω; Η ισορροπία είναι δύσκολη, είναι λεπτή. Είναι αλήθεια ότι, επειδή είμαστε ερωτευμένοι με τη δουλειά μας, ταλαιπωρούμε τους δικούς μας»…
«Πρώτα απ΄όλα όμως είμαστε στρατιώτες και έχουμε δώσει τον στρατιωτικό όρκο. Μπορεί να μην είναι εύκολο αλλά είναι όμορφο. Είναι αυτό για το οποίο προετοιμάζεσαι χρόνια, είναι αυτό που ονειρεύεσαι να κάνεις», εξομολογείται ο διοικητής.
Ένας τεχνικός αποσυνδέει το ειδικό σύστημα επικοινωνίας με τον πιλότο. Οι κινητήρες περνάνε σε πλήρη ισχύ! Κυβερνήτες και συγκυβερνήτες κινούν με το ειδικό σύστημα που υπάρχει στο κράνος που φορούν στο κεφάλι τους όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα με τα οποία “βλέπουν”, ακόμη και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι… Άλλα δύο Apache στο βάθος είναι στον αέρα. Είναι από την αδερφή μονάδα, τις “Νυχτερίδες”. Ο αέρας από τα στροφεία μάς χτυπάει δυνατά και μάς ρίχνει στο έδαφος… Απογείωση.
Κάθε στιγμή στο μυαλό η αποστολή
«Ό,τι κάνουμε το κάνουμε για να υπηρετήσουμε την πατρίδα, για να εκτελέσουμε την αποστολή μας, την αποστολή του στρατού. Και αποστολή μας είναι να εξασφαλίζουμε την άμυνα της χώρας, να υπερασπιζόμαστε την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας, με κάθε τρόπο και όποτε αυτό απαιτηθεί. Αυτός είναι ο φάρος μας, εκεί κοιτάμε κι αυτό είναι που μας παρακινεί σε κάθε μας ενέργεια…».
Λίγο πιο πέρα οι δύο “Γλαύκες” εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα. Λες και τις κατάπιε το σκοτάδι. Σιγά σιγά σβήνει και ήχος από τους κινητήρες των δύο επιθετικών ελικοπτέρων Apache. Μια ακόμη αποστολή ξεκινά…
https://www.youtube.com/watch?v=NDgpHNu_qZ4rn
*Το ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό “Πρακτορείο” του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ