Για να κλείσει μία στρατιωτική βάση, πρέπει πρώτα να υπάρχει μία τέτοια. Στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, δεν υπάρχει αμερικανική στρατιωτική βάση.
Αυτό που λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια είναι ότι ο λιμένας της Αλεξανδρούπολης, πρώην Δεδεαγάτς, απέκτησε στρατηγική σημασία λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και της Σύμβασης του Μοντρέ του 1933.
Η Σύμβαση αυτή δίνει στην Τουρκία το δικαίωμα να περιορίσει τη χρήση των Στενών του Ελλησπόντου για τη μεταφορά εμπορευμάτων, όπως πετρέλαιο ή στρατιωτικός εξοπλισμός, από χώρες σε πόλεμο, όπως η Ρωσία και η Ουκρανία. Επειδή οι σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας είναι συχνά ασταθείς, με περιόδους φιλίας και περιόδους έντασης, ο πρώην Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, ανέλαβε την πρωτοβουλία να εκβαθύνει τον λιμένα της Αλεξανδρούπολης με τη χρηματοδότηση της πρεσβείας των ΗΠΑ, καθώς ο λιμένας είχε παραμείνει αχρησιμοποίητος μετά την καταστροφή ενός βυθοκόρου στον πυθμένα του.
Ο βασικός σκοπός αυτής της κίνησης ήταν να χρησιμοποιηθεί η Αλεξανδρούπολη ως κόμβος μεταφοράς στρατιωτικού υλικού, σε περίπτωση που η Τουρκία αποφάσιζε να κλείσει τα Στενά. Αυτό, όμως, δεν συνέβη, και δεν οφείλεται τόσο στην παρουσία Αμερικανικού προσωπικού στην περιοχή, αλλά στην ανησυχία της Τουρκίας ότι μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναθεώρηση της Σύμβασης του Μοντρέ, η οποία αντίκειται στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, το οποίο απαγορεύει το κλείσιμο θαλάσσιων διαύλων, όπως ο Βόσπορος.
Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος του, μετά τη συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας την προηγούμενη εβδομάδα. Η επικείμενη εκεχειρία μπορεί να περιορίσει τη σημασία του λιμένα της Αλεξανδρούπολης για τη μεταφορά Αμερικανικού στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, αν και υπάρχουν και άλλες οδοί, όπως η Πολωνία. Παρόλα αυτά, η επαναλειτουργία του λιμένα της Αλεξανδρούπολης εξυπηρετεί και στρατηγικούς και εμπορικούς σκοπούς. Απελευθερώνει την περιοχή από το τουρκικό μονοπώλιο των Στενών, ενώ η Αλεξανδρούπολη αποκτά και εμπορική σημασία για τις χώρες της Βαλκανικής, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Μολδαβία.
Η Αλεξανδρούπολη αναμένεται επίσης να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και στην εμπορική ανταλλαγή “σπανίων γαιών” και άλλων πολύτιμων μετάλλων που βρίσκονται στην περιοχή. Όταν υπογραφεί η ειρήνη μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι, η Αλεξανδρούπολη αναμένεται να έχει ακόμη μεγαλύτερη στρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ και τις διεθνείς αγορές. Εάν η ειρήνη καθυστερήσει, όπως φαίνεται λόγω της πολιτικής του “μικρού βοναπάρτη” και του υποψηφίου καγκελαρίου στο Βερολίνο, η Αλεξανδρούπολη θα παραμείνει σημαντικός κόμβος.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει δείξει τη δέουσα στρατηγική σκέψη σε σχέση με την αξιοποίηση της Αλεξανδρούπολης αποδεικνύεται από την αδράνεια των πολιτικών της ηγετών, οι οποίοι, ενώ έχουν μπροστά τους τον χάρτη της Βαλκανικής, συνεχίζουν να επικεντρώνονται στις προσωπικές τους καριέρες. Αντίθετα, οι Τούρκοι ανησυχούν συνεχώς για τις μελλοντικές εξελίξεις με τον Τραμπ, τους Κούρδους και την παρουσία Αμερικανικών στρατευμάτων στη Συρία.
Ανεξαρτήτως του αν οι Αμερικανοί αποφασίσουν να αποχωρήσουν από την Αλεξανδρούπολη, κάτι που φαίνεται αμφίβολο με τον Τραμπ στην προεδρία, η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει την περιοχή, που κατέχει μεγάλη εμπορική και στρατηγική σημασία. Ήδη, στην περιοχή της Θράκης αναπτύσσονται εγκαταστάσεις εξαερώσεως φυσικού αερίου, κυρίως από την Αμερική και το Κατάρ, ενώ εκεί καταλήγουν ή ξεκινούν διεθνείς αγωγοί ενέργειας από το Αζερμπαϊτζάν, τη Βουλγαρία και την Αδριατική.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται την παρέμβαση Ρώσων ή Κινέζων για την αξιοποίηση της Αλεξανδρούπολης, εφόσον το ελληνικό κράτος αναλάβει ενεργό ρόλο στην αξιοποίηση του λιμένα και καταργήσει την “ιδιοκτησία” του λιμένα υπό το μνημονιακό υπερ-Ταμείο, το οποίο έχει πωλήσει την περιουσία του Ελληνικού λαού σε εξευτελιστικές τιμές, όπως καταδεικνύεται από την παραιτησή του προέδρου του.
Τέλος, το ενδιαφέρον του νέου Αμερικανού προέδρου για την Αλεξανδρούπολη είναι αμφισβητήσιμο. Όταν ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο κλεισίματος της βάσης στην Αλεξανδρούπολη, ο Τραμπ δεν είχε γνώση του ζητήματος και αναγκάστηκε να ρωτήσει τον υπουργό Άμυνας, Pete Hegseth, ο οποίος δήλωσε ότι δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Έτσι, το θέμα κατέληξε στην ελληνική πολιτική σκηνή, ενισχύοντας τη διαρκή αβεβαιότητα και την ανεύθυνη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.