Σε προχωρημένες συνομιλίες Κάιρο και Άγκυρα για την οριοθέτηση ΑΟΖ μετά τα γεγονότα της Κάσου – Ταπεινωτική προειδοποίησις από το Παρίσι στην Αθήνα για την διακοπή του έργου ποντίσεως του καλωδίου
Σε μιαν αλληλουχία εθνικών υποχωρήσεων, αν μη και απωλειών, οδηγεί η τακτική της Κυβερνήσεως έναντι της Τουρκίας. Η κατάστασις επιτείνεται μάλιστα εξ αιτίας του γεγονότος ότι ταυτοχρόνως η Άγκυρα επεκτείνει την επιρροή της, αλλά και το στρατιωτικό της «αποτύπωμα» στην Μεσόγειο δημιουργώντας προϋποθέσεις αναδείξεώς της σε περιφερειακή δύναμη.
Οι επιπτώσεις της τουρκικής αναπτύξεως σε συνδυασμό με την υποχωρητική (για να μην χρησιμοποιήσουμε κανέναν πιο βαρύ χαρακτηρισμό) τακτική της Κυβερνήσεως στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο αποδεικνύονται βαρύτατες για την διεθνή πολιτική της χώρας και την θέση της στο παγκόσμιο στερέωμα. Συμφώνως προς αξιόπιστες πληροφορίες, μετά τα τελευταία γεγονότα η Αίγυπτος συνομιλεί με την Τουρκία προκειμένου να συνάψει με αυτήν συμφωνία οριοθετήσεως ΑΟΖ, ακυρώνοντας αυτήν που είχε υπογράψει με την Ελλάδα στις 27 Αυγούστου 2020 και η οποία είχε χαρακτηρισθεί τεραστία διπλωματική επιτυχία για την χώρα μας. Τους τελευταίους μήνες, το Κάιρο φέρεται ενοχλημένο από την τακτική της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας και από το γεγονός ότι η Αθήνα έχει αφήσει να ατονίσουν οι τριμερείς συμφωνίες που έχει με την Κύπρο και το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Αυτό όμως που «ξεχείλισε το ποτήρι» είναι τα γεγονότα της Κάσου και η υποχώρησις προ των τουρκικών αξιώσεων σχετικώς προς την αδειοδότηση των ερευνών που διεξήγοντο για λογαριασμό του ΑΔΜΗΕ. Ίσως να μην είναι άσχετο και το γεγονός ότι χθες η γαλλική εταιρεία που θα επόντιζε το καλώδιο Κρήτης-Κύπρου έστειλε τελεσίγραφο στον ΑΔΜΗΕ και απειλεί να εγκαταλείψει το έργο. Ναι μεν επικαλείται λόγους που έχουν να κάνουν με την συνεργασία των αρμοδίων αρχών Ελλάδος και Κύπρου, αλλά το τελεσίγραφο υποκρύπτει και τις αμφιβολίες που έχουν και οι Γάλλοι ως προς την αποφασιστικότητα της Ελλάδος να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην περιοχή.
Να σημειώσουμε λοιπόν ότι η θαλασσία περιοχή, που απετέλεσε το «μήλον της έριδος» είναι οριοθετημένη δυνάμει της ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας, αλλά υπάρχει επικάλυψις από το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, το οποίο η Ελλάς χαρακτηρίζει ως παράνομο. Εν τέλει όμως η Αθήνα υπεχώρησε, αποδεχομένη μιαν οιονεί αναγνώριση του τουρκο-λιβυκού. Η αδυναμία -ή η απροθυμία- της Ελλάδος να υποστηρίξει την εφαρμογή της συμφωνίας οριοθετήσεως ΑΟΖ μεταξύ Αθηνών και Καΐρου (την οποία είχαν υπογράψει οι τότε υπουργοί Εξωτερικών Νίκος Δένδιας και Σάμεχ Σούκρι) δημιούργησε απογοήτευση στην κυβέρνηση του Προέδρου Σίσι, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να εισακούονται οι φωνές (που πάντα υπάρχουν στο Κάιρο) υπέρ της συνδιαλλαγής με την Τουρκία. Άλλωστε η Άγκυρα σχεδόν ταυτοχρόνως με την παρουσίαση του σχεδίου του τουρκο-λιβυκού μνημονίου (περί το 2015) είχε παρουσιάσει και στην Αίγυπτο πρόταση οριοθετήσεως ΑΟΖ, δια της οποίας μάλιστα της έδιδε πολύ περισσότερα από αυτά που προέβλεπε η συμφωνία η οποία υπεγράφη αργότερα με την Ελλάδα. Υποστηρίζοντας με μεγάλη σαφήνεια και αποφασιστικότητα τις θέσεις της, η Αίγυπτος προτίμησε την συνεργασία με την Ελλάδα. Επίστευε όμως ότι είμαστε σοβαρή χώρα και ότι έχουμε μια σοβαρή Κυβέρνηση.
Όπως έγραψε πρώτος ο Θουκυδίδης, στις διεθνείς σχέσεις ο ισχυρός προχωρεί όσο του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του. Και βεβαίως ουδείς επιλέγει να σταθεί παρά το πλευρόν του αδυνάτου. Ούτε βεβαίως η Αίγυπτος, η οποία βλέπει την συνεχή ανάπτυξη της Τουρκίας, η οποία καθίσταται κεντρικός «παίκτης» για τα τεκταινόμενα στην Μεσόγειο. Μόλις χθες γράφαμε για τις εξελίξεις όσον αφορά την απόκτηση των μαχητικών F-35 και ιδιαιτέρως του μοντέλου F-35B το οποίο προορίζεται για το αεροπλανοφόρο (πλέον) Anadolu. Αποκτώντας τα νέα αυτά μαχητικά, η Τουρκία αποκτά δυνατότητες υπερποντίας αναπτύξεως δυνάμεων, σκοπός των οποίων δεν είναι μόνον η στρατηγική περικύκλωσις της Ελλάδος, αλλά η συνολική ανατροπή των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Μεσόγειο. Σημειώνουμε ότι η Ιταλία και η Ισπανία, δύο μεσογειακές χώρες της ΕΕ, με τις οποίες θα έπρεπε να έχουμε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις συνεργασίας, σε πολλές επαφές με την ελληνική πλευρά έχουν επισημάνει ότι δεν μπορούν «να παραγνωρίσουν τα συμφέροντα που έχουν στην Τουρκία». Αυτά για όσους πιστεύουν ότι μπορεί η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» να αποτελέσει θετικό παράγοντα για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα.
Δημοσιεύεται στην «Εστία»