Η αγωνιώδης προσπάθεια για επαναπροσδιορισμό της εθνικής μας ταυτότητας συνεχίζεται αέναα εδώ και 200 χρόνια, ασφαλώς, με φωτεινό ορόσημο την Ελληνική Επανάσταση η οποία σηματοδότησε την πάλη για ανεξαρτητοποίηση των υπόδουλων Ελλήνων απ’ το πολυεθνικό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να ”νομιμοποιηθούν” εθνικά και ηθικά.
Σ’ όλη αυτήν την μακρά πορεία για την απελευθέρωσή τους απ’ τον τουρκικό ζυγό, ωστόσο, πέρασαν από διάφορα στάδια δυσκολίας του αυτοπροσδιορισμού τους. Του αυτοπροσδιορισμού που τους ωθούσε στην εναλλακτική χρήση των όρων ”Έλλην”, ”Γραικός”, Ρωμ(α)ιός, αλλά και ”Γραικύλος” (όρος του Κοραή [19ος αι.] και απέδιδε ‘φωτογραφικά’ την αμηχανία τους να αποβάλλουν το ”ρούχο” της Τουρκοκρατίας το οποίο παρέπεμπε στον υποταγμένο, αναξιοπρεπή και δουλοπρεπή Έλληνα.
Ο τελευταίος όρος, σημειωτέον, έδωσε τη θέση του αργότερα (κατά τη φάση περιοδολόγησης της ”Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους” απ’ τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο) στον έτερο νεολογισμό του Κοραή ”Γραικογάλλοι”(”γραικοβάρβαροι” εκμαυλισθέντες από τη Δύση), απ’ τη χαρακτηριστική φράση του ‘επανιδρυτή της ελληνικής γλώσσας’ ”[…] έν έθνος Γραικογάλλοι, Kράζοντες, «Aφανισθήτω, και εκ της γης εξαλειφθήτω. H κατάρατος δουλεία! ZHTΩ H EΛEYΘEPIA!…”, στο έργο του ”Άσμα Πολεμιστήριον των εν Aιγύπτω περί ελευθερίας μαχομένων Γραικών”.
Το δυστύχημα είναι ότι όσο περνούσαν τα χρόνια έκτοτε και μαζί μ’ αυτά αλληλοδιαδοχικά οι αιώνες, οι όροι αυτοί βρίσκονταν πάντα στην… επικαιρότητα. Έβρισκαν ουσιαστικά αφορμή και αιτία για να τρυπώσουν στην περιοδική πολιτική ιστορία του τόπου μας, όπως έχει καταγραφεί αυτή στην Ιστορία των Νεότερων Χρόνων μέχρι την εποχή μας.
Την αφορμή την έδιναν οι κομματικές διαμάχες στην πολιτική μας σκηνή και την αιτία η σταδιακή συρρίκνωση του Ελληνισμού (που έμοιαζε να είναι μεθοδευμένη από άγνωστα κέντρα) εκ παραλλήλου με την αλλοίωση της πολιτισμικής, πνευματικής και φυσικής ταυτότητας των Νεοελλήνων.
Κοντά σ’ αυτά προστέθηκαν, συν τω χρόνω, στην Ελλάδα (με αντικατοπτρισμό των παθογενειών και στην Κύπρο) η πολυεπίπεδη διαφθορά και οι ανεπίτρεπτοι συμβιβασμοί των ηγεσιών της στα όρια ενός ιδιότυπου, επικαλυμμένου νεο-μηδισμού που άγγιζε την εθνική προδοσία.
Στην κατηφορική πορεία της χώρας μας, εντωμεταξύ – και όσο πλησιάζαμε στον κάβο του 21ου αιώνα με απαρχή τη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν – είχε διαμορφωθεί στο πεδίο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μια εμπροσθοφυλακή ”κομματικών” opinion makers της δημοσιογραφίας που είχαν πίσω τους δίκτυα στήριξης της κοινής γνώμης τα οποία ακολουθούσαν μαζοποιημένα και διακομματικά την κοινή γραμμή των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία στον τόπο μας.
Την πολιτική ”γραμμή του κατευνασμού”, όπως καθιερώθηκε να λέγεται έκτοτε, η οποία όμνυε στο ιδεολόγημα της ‘ελληνοτουρκικής φιλίας’ και δεν έδειχνε να πτοείται απ’ το εθνικό τράνταγμα οδύνης στα Ίμια (1996).
Με αφετηρία αυτήν τη γραμμή άρχισε να παρατηρείται σταδιακά μια διακομματική σύγκλιση στις επιλογές των τότε κυβερνήσεων σε ό,τι αφορούσε τα βαλκανικά θέματα και αυτά των σχέσεών μας με την Τουρκία.
Ήταν μια σύγκλιση ευθυγράμμισης, ουσιαστικά, με την αμερικανική πολιτική την οποία στήριζαν αναφανδόν οι ελίτ της Αθήνας, έστω κι αν ο ελληνικός λαός κοιτούσε καχύποπτα την διακομματική συγκατάνευση με τις πλάτες των Αμερικανών, οι οποίοι προωθούσαν τη συμφιλίωση Ελλάδας-Τουρκίας.
Δημιούργημα της Ανδρεοπαπανδρεϊκής εποχής, με επεκτάσεις που έδρεψαν… δάφνες επί Σημίτη ήταν το ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής), που διατηρούσε δεσμούς με την αμερικανική και βρετανική πολιτική.
Ήταν το ίδρυμα που προωθούσε συστηματικά τη ”συμφιλίωσή” μας με τους Τούρκους και ασπαζόταν πιστά τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού εξοργίζοντας εκείνους οι οποίοι έβρισκαν εξαρχής ύποπτο τον ρόλο του και το κατηγορούσαν ότι προετοιμάζει γενιές εθελόδουλων Ελλήνων.
Έτσι σιγά σιγά ήρθαν και συγκλίναν οι παράλληλοι δρόμοι της πολιτικής των ελληνικών κομμάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους ακολουθούσαν τα κελεύσματα της Αμερικής στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας που αφορούσαν το Κυπριακό, την τρομοκρατία, τη σχέση μας με την Τουρκία, την στήριξη της προοπτικής της για είσοδο στην ΕΕ, αλλά και στα θέματα του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της ΕΕ και του μέλλοντος των Βαλκανίων.
Του μέλλοντος των Βαλκανίων, το οποίο — στην παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία και στρατηγική του ΕΛΙΑΜΕΠ [του ιδρύματος με τις πολυεπίπεδες διασυνδέσεις και τις διεθνείς χορηγίες (από ακαδημαϊκούς, πρεσβείες, γερμανικά και αμερικανικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το ”Open Society Foundations” του Ουγγρο-αμερικανο-εβραίου φιλοσκοπιανού δισεκατομμυριούχου, κερδοσκόπου και πολιτικού ακτιβιστή Τζορτζ Σόρος κλπ)] — στηρίζεται στην Νέα Τάξη πραγμάτων και την πολιτική της, όπως διαμορφώθηκε αυτή για την περιοχή μας.
Πολιτική χαραγμένη από ΗΠΑ-Βρετανία και ΝΑΤΟ με την ευγενική… χορηγία της ΕΕ και τη στήριξη των μη κυβερνητικών ΜΚΟ που προπαγανδίζουν και προωθούν διεθνώς τις ιδέες των ανωτέρω κρατών και Οργανισμών οι οποίες λειτουργούν ήδη ως ”δέκα εντολές” στο ΕΛΙΑΜΕΠ και δια του συμβουλευτικού ρόλου του αποτελούν στοιχείο της Εξωτερικής μας πολιτικής.
Κι αυτό το τελευταίο λέγεται καθ’ υπερβολήν, γιατί – καθ’ ομολογίαν του πρώην ΥΦΕΞ της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή Γιάννη Βαληνάκης – το ΕΛΙΑΜΕΠ αναλαμβάνει συχνά σεμινάρια επιμόρφωσης των αξιωματικών του ΓΕΕΘΑ τα οποία διοργανώνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που συνεργάζεται σε μόνιμη βάση με το υπουργείο Εξωτερικών.
Αυτό το γαϊτανάκι συνεργασίας άνθισε ουσιαστικά επί Σημίτη, (όπως μαρτυρεί η εικόνα δραστηριοτήτων του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ιστοσελίδα του), συνεχίστηκε επί Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Τις μέρες διακυβέρνησης της χώρας μας από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος όχι μόνο διατήρησε την προνομιακή θέση του εν λόγω ιδρύματος με βασικούς πυλώνες του κράτους (αν και μέλη του είναι γνωστά για τον φιλοτουρκισμό τους), αλλά αναγόρευσε το ΕΛΙΑΜΕΠ σε συμβουλευτικό όργανο ΥΠΕΞ και Μαξίμου για θέματα χάραξης Εξωτερικής πολιτικής και λήψης αποφάσεων…
Τώρα, αν σε αυτήν την απόφαση του πρωθυπουργού τον Ιούνιο του ’21 προσθέσουμε και την προηγηθείσα απόφαση που είχε πάρει τον Οκτώβριο του ’20 (σε συνεννόηση με το ΚΥΣΕΑ) για ανάθεση της εκπόνησης της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) του ελληνικού κράτους στον σύμβουλο του Γραφείου του Θάνο Ντόκο (θιασώτη της ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου), τα ερωτηματικά μας δεν πληθαίνουν απλώς, αλλά γίνονται σύννεφα διαρκείας, γιατί τα επεισόδια εθνομηδενισμού και ενδοτικότητας περισσεύουν, αν και βρίσκονται πια εκτός επικαιρότητας…
Και περισσεύουν ειδικά μετά την αποκάλυψη-σκάνδαλο των WikiLeaks τον περασμένο Απρίλιοότι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού συμβούλευε τον Τ. Ερντογάν – μέσω της τουρκικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες – πώς θα καταφέρει να βάλει στην ΕΕ την Τουρκία.
Με τα δεδομένα αυτά είναι εύλογο να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι πάει μακριά η βαλίτσα του ΕΛΙΑΜΕΠ και εγείρονται πολλά ερωτηματικά από τις απανωτές αυτοκτονικές επιλογές ακατάλληλων συνεργατών και συμβούλων του πρωθυπουργού σε θέσεις εθνικής ευθύνης.
Εγείρει ερωτηματικά, τέλος, και η σκυταλοδρομία των προηγούμενων πρωθυπουργών από εποχής Σημίτη και εντεύθεν, οι οποίοι μεταβίβαζαν τον ”μουτζούρη” (τον ”μολυσματικό ιό”-ίδρυμα ΕΛΙΑΜΕΠ με τις ξένες εξαρτήσεις) ο ένας στον άλλον, με αποτέλεσμα να γαντζωθεί στην εξουσία διακομματικά και να αποκτήσει σήμερα ερείσματα νοικοκύρη που αποφασίζει παρασκηνιακά για την Εξωτερική μας πολιτική στην αλωμένη από ντόπια και ξένα συμφέροντα Ελλάδα…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)