Τώρα, καθώς οδεύουμε κατηφείς προς τον τελευταίο μήνα του χρόνου με την αντάρα του προβληματισμού μέσα μας που τείνει να μετατραπεί σε εθνική αγωνία, αφήνουμε να μας κατακλύσουν οι μνήμες και οι συγκριτισμοί σ’ έναν αγώνα πάλης και ανταγωνισμού της παλιάς και λησμονημένης από πολλούς ηρωικής εποχής με την σκληρή και αντιηρωική δική μας.
Οι αφορμές για να γίνει αυτό είναι πολλές αναμφισβήτητα μέχρι τώρα, αλλά αυτή των τελευταίων ημερών στην επέτειο της 17ης Νοεμβρίου ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής και της αντοχής μας γεμίζοντάς μας με αρνητικά συναισθήματα:
Συναισθήματα πίκρας για το ναρκοθετημένο ”σύμβολο εξέγερσης και δημοκρατίας” που ευτελίζει κατ’ έτος επαναληπτικά την εξέγερση των μαχόμενων φοιτητών κατά της δικτατορίας και τους ίδιους ως υπερασπιστές της δημοκρατίας την οποία φιλοδοξούσαν να επαναφέρουν.
Συναισθήματα πίκρας για την αντιηρωική πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας που τα ισοπεδώνει όλα και καταλήγει να έχει σαν τρόπαιο αποτυχίας της την μετατροπή του Κέντρου της Αθήνας σε εμπόλεμη ζώνη ”Πράσινων” και ”Βένετων” με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, προ και εν καιρώ της φονικής πανδημίας.
Μια πραγματικότητα απ’ την οποία απουσιάζει και το ελάχιστο δείγμα του αλλοτινού μεγαλείου του Ελληνισμού. Απουσιάζουν η δύναμη, η αξιοπρέπεια και ο ηρωισμός του, γιατί έχουν αντικατασταθεί απ’ την ταπεινότητα (με την έννοια της δουλικότητας), την παθητικότητα (με την έννοια της ηττοπάθειας), την πατριδοκαπηλία (με την έννοια του ψεύτικου πατριωτισμού), που οδηγεί σε εθνικές υποχωρήσεις.
Εθνικές υποχωρήσεις όπως αυτή που κάναμε καθ’ υπόδειξη των Μεγάλων υπογράφοντας την εθνικά ασύμφορη για μας (κατά δήλωση του νυν πρωθυπουργού) ”συμφωνία των Πρεσπών” το ’18 ή απεμπολώντας – κατά τον τρέχοντα χρόνο – την δικαιωματική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στο Αιγαίο και την ελληνική επήρεια στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ του 28ου-32ου μεσημβρινού (μερική ”ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία”), που δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία να τη διεκδικεί σ’ όλο το εύρος της δια των ωκεανογραφικών και – προσεχώς -των γεωτρυπάνων της (Oruc Reis και Kanuni, αντίστοιχα).
Είναι η διαιωνιζόμενη Εξωτερική πολιτική Σημίτη αυτή που ακολουθούμε σήμερα. Η πολιτική που κατέληξε στην τραγωδία στα Ίμια και την απώλεια εδάφους της εθνικής κυριαρχίας μας. Η πολιτική του κατευνασμού, της αδράνειας και της υποδήλωσης της στρατιωτικής μας αδυναμίας έναντι της Τουρκίας στα κέντρα λήψης αποφάσεων (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Γερμανία) που χαράσσουν την γεωστρατηγική πολιτική μας.
Είναι η συνέχεια της αντιηρωικής εκδοχής της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής. Μιας πολιτικής με ”στολή παραλλαγής”, όπως την είχε χαρακτηρίσει το ’18 ο Κυριάκος Μητσοτάκης (ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης), καυτηριάζοντας – στο πρόσωπο του ενδεδυμένου στρατιωτικά πρώην υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου – την Εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία ωστόσο υιοθέτησε ασμένως ο ίδιος με μεγαλοπρεπή κυβίστηση στο ”Μακεδονικό”.
Φευ!.. Για όσα κατηγορούσε τους αντιπάλους του χθες, τα λούζεται ο ίδιος και με το παραπάνω σήμερα, αν και δεν έχει αποτυπωθεί ακόμα δημοσκοπικά η αδιέξοδη Εξωτερική πολιτική του, συγκαλυμμένη πίσω απ’ την μάσκα του covid 19, την ικανή στρατιωτική ηγεσία των τριών Όπλων μας και την αγιογραφία του που συντηρούν για χάρη του τα φιλοκυβερνητικά Μέσα.
Έτσι, αβρόχοις ποσίν και με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του, ”δαρμένο” απ’ το lockdown της πανδημίας, κυλάει ο χρόνος αβίαστα υπέρ της στρατηγικής διχοτόμησης Αιγαίου και Κύπρου, που επιδιώκει επίμονα η Τουρκία εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στην Αμερική και τις στρατιωτικές επιτυχίες της σε Καύκασο και Συρία.
Εκμεταλλεύεται την αδυναμία της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης να εμποδίσουν τις παρανομίες της και την φιλοτουρκική στάση του ΝΑΤΟ και της προεδρεύουσας στην ΕΕ Γερμανίας, οι οποίοι – αρνούμενοι να της επιβάλουν κυρώσεις — της επιτρέπουν, ουσιαστικά, να αλωνίζει στο Αιγαίο και την Μεσόγειο παραβιάζοντας τις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου με τα ωκεανογραφικά και τα γεωτρύπανά της.
Τις παραβιάζει και τις ”γκριζάρει” μεθοδικά και επικυριαρχικά με τη δύναμη της πυγμής της, γιατί ξέρει πως δεν θα συναντήσει αντίσταση, αφού τα όρια ανοχής των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου είναι ατελεύτητα και οι επικεφαλής τους αποφασισμένοι να θέσουν υπό την βάσανο της Προκρούστειας κλίνης τις χώρες τους έστω και με ακρωτηριασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους, για να διαφυλάξουν μια ταπεινωτική ειρήνη.
”Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την (α)καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης”, είχε πει υπαινικτικά ο Ιωάννης Καποδίστριας στα εθνικοαπελευθερωτικά χρόνια ορμώμενος απ’ την ιερή αγάπη που έτρεφε για την Ελλάδα και την αντιπάθειά του στους ξενόδουλους Έλληνες.
Στους Έλληνες που έφταναν σαν σωτήρες (σωτήρες-πιράνχας της εποχής τους) εξ Εσπερίας ”αρματωμένοι με γνώσεις και απόψεις, βερνικωμένοι με μπόλικο λούστρο και περισσό αυτοθαυμασμό, για να προσφέρουν με το αζημίωτο”…
Όμως όλα αυτά, τα λόγια και οι πράξεις των σπουδαίων προγόνων μας που καθαγιάστηκαν με τις θυσίες τους για την πατρίδα, δείχνουν να έχουν χάσει το νόημά τους προ πολλού. Και έχουν χάσει το νόημά τους λόγω του εκτροχιασμού της παιδείας μας, η οποία έγινε από εθνική πολυπολιτισμική.
Έπαψε, δηλαδή, να γαλουχεί εθνικά τους Έλληνες μαθητές και έριξε όλο το βάρος στην αποχρωματισμένη εθνικά γνώση και την ειδίκευση, για να μπορούν να γίνουν αυτοί ευκολότερα αποδεκτοί αύριο από την αγορά εργασίας.
Έχουν χάσει το νόημά τους, επίσης, γιατί έπαψαν να υπάρχουν ”εμψυχωτές κυβερνήτες” που να μεταγγίσουν στον κόσμο την πίστη τους στη διαφύλαξη της εθνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας και την υπεράσπιση με κάθε τίμημα της εδαφικής ακεραιότητάς μας.
Έχουν χάσει το νόημά τους κάτω από μια νεφελώδη μεταναστευτική πολιτική που ποδηγετείται απ’ την Γερμανία και σπέρνει ανά την Ελλάδα αλλόθρησκες φύτρες ενίοτε αντεθνικές, με στόχο τη λύση δια των επιγαμιών του θέματος της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα και ρίσκο διαρκείας την εθνική αλλοίωση του πληθυσμού μας.
Έχουν χάσει το νόημά τους τα λόγια και τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας γιατί το πολιτικό μας σύστημα μεταπολιτευτικά οικοδομήθηκε στρεβλά πάνω σε ”προοδευτικές” ράγες που είχαν σαν φωτοστέφανο τις ιδεοληψίες της Αριστεράς, η οποία εκμεταλλεύτηκε τον φόβο για τυχόν επάνοδο της δικτατορίας και ”βάφτισε” χουντικό το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων.
Κοντά σ’ αυτό το αριστερό στερεότυπο, ”βαφτίστηκε” εθνικισμός (με την ακραία του έννοια, την συνώνυμη του φασισμού) ο αγνός πατριωτισμός και η πίστη στις αξίες και τα ιδανικά της Φυλής μας.
”Βαφτίστηκε” και ”βαφτίζεται” εθνικισμός και μεγαλοϊδεατισμός η θέληση και αποφασιστικότητα των Ελλήνων να μην απεμπολήσουν, αλλά αντίθετα να διεκδικήσουν τα νόμιμα δικαιώματά μας στο Αιγαίο (επέκταση χωρικών υδάτων μας στα 12 νμ) και η άρνησή τους να υποταχθούν – καθ’ υπόδειξη και των κυβερνώντων, ενίοτε – στην άσκηση της Εξωτερικής πολιτικής μας, που είναι συνήθως προϊόν πιέσεων και εκβιασμών των Μεγάλων.
Με τα δεδομένα αυτά και λαμβάνοντας υπόψη τον ψευτοπατριωτισμό μερίδας διανοητών, πανεπιστημιακών, πολιτικών και πρωθυπουργικών συμβούλων οι οποίοι προπαγανδίζουν μέσα απ’ τις θέσεις τους τις θέσεις των αντιπάλων μας για Ελλάδα και Κύπρο, διαβλέπω το μέλλον δυσοίωνο στα ελληνοτουρκικά γιατί είναι σίγουρο πως όσο σπέρνουν ψεύτικο πατριωτισμό αυτοί που μας κυβερνούν και οι ”αυλοκόλακές τους”, ο Ελληνισμός θα θερίζει διπλωματικές ήττες και εθνικές υποχωρήσεις.
Ήττες και εθνικές υποχωρήσεις που θα φέρουν εδαφικές απώλειες και θα διαψεύσουν πανηγυρικά τις προγονικές μας ιερές παρακαταθήκες οι οποίες συμπυκνώνονται μοναδικά στη φράση του όρκου των αρχαίων Αθηναίων εφήβων: ”καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω όσης αν παραδέξωμαι.” (”και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση θα μου παραδοθεί”)…
Κρινιώ Καλογρίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)