Μία ιστορική αποκάλυψη κάνει αύριο η Κυριακάτικη Δημοκρατία, που για πρώτη φορά αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η συμμορία Σημίτη υπεξαίρεσε 119 δισεκατομμύρια δημοσίου και ιδιωτικού χρήματος.
Η εφημερίδα μάλιστα φέρνει στο φως πως η συμμορία Παπανδρέου με τους προθύμους ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη, συγκάλυψε αυτό το μέγιστο έγκλημα, βάζοντας την Ελλάδα στο μνημόνιο, χρησιμοποιώντας ένα μύθευμα περί «ελλείμματος» με την απόλυτη συνέργεια της ΕΛΣΤΑΤ.
Προκαλεί φρίκη το γεγονός ότι το περιβόητο δάνειο Βρετανικού Δικαίου που έλαβε ο Παπανδρέου απο το ΔΝΤ, ανήλθε στα 120 δις – ακριβώς δηλαδή το ποσό που έκλεψε η συμμορία Σημίτη, προκειμένου να κουκουλωθεί το έγκλημα.
Η εφημερίδα κάνει λόγο για 18 (!!!) κρυφά Swaps του Σημίτη τα οποία ουδέποτε κατεγράφησαν, αλλά και για μαύρα δάνεια από την Deutsche Bank τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να αποπληρωθούν οι γερμανικές εταιρείες της μίζας, αλλά ουδέποτε πέρασαν στο επίσημο δημόσιο χρέος!
Αντίθετα, λίγο πριν την ένταξη στην ΟΝΕ, η γερμανική τράπεζα μετέφερε άρον άρον τα δάνεια σε υποκατάστημα εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, ώστε να μην μπορούν να βρεθούν σε οποιοδήποτε έλεγχο! Τα δάνεια αυτά συνέχιζαν να τα πληρώνουν εν κρυπτώ οι εκλεκτοί του Σημίτη, Παπακωσταντίνου, Χαρδούβελης και Στουρνάρας, που εντελώς «συμπτωματικά» κατέλαβαν την θέση του υπουργού οικονομικών στις διαδοχικές επίορκες κυβερνήσεις.
Στην μεγάλη ληστεία αυτή συμμετείχε σχεδόν σύσσωμο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, το σύστημα Μητσοτάκη, το μιντιακό σύστημα που ο Καραμανλής χαρακτήρισε «νταβατζήδες», μεγάλοι τραπεζίτες, παραδικαστικά κυκλώματα κλπ.
Σχεδόν το σύνολο των χρημάτων βγήκε στο εξωτερικό, χρησιμοποιώντας τους διαύλους τύπου λίστας Λαγκάρντ, λίστας Μπόργιανς κλπ, που η ίδια η κυβέρνηση Σαμαρά – Στουρνάρα συγκάλυψε με εξεταστικές – κωμωδία.
Να σημειωθεί ότι ακόμα και ο Βαρουφάκης δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα και έπρεπε να εμφανιστεί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για να «ξεκλειδώσει» την μεγαλύτερη ληστεία που γνώρισε το νεώτερο Ελληνικό κράτος.
….και για να θυμηθούμε:
ΠΩΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΔΑΝΕΙΖΑΝ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.
ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΜΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.
Οδηγός για την έξοδο από το μνημόνιο και για τους μικροομολογιούχους που είδαν τις αποταμιεύσεις τους να ληστεύονται.
Πολλές φορές έχουμε ακούσει τον όρο «απεχθές και επονείδιστο χρέος» που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και να χρησιμοποιηθεί ως ασπίδα σε μία νομική διαμάχη για την διαγραφή του. Είναι άραγε πραγματικότητα ή αστικός μύθος; Μπορεί η Ελλάδα να τον επικαλεσθεί ή είναι ένα λαϊκίστικο επιχείρημα όσων διαφωνούν με το μνημόνιο χωρίς καμμία πρακτική εφαρμογή;
Τι σημαίνει «απεχθές και επονείδιστο χρέος»;
Το «απεχθές χρέος» αναφέρεται λοιπόν σε χώρες με αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων που κατακλέβοντας το κράτος, διαθέτουν ποσά σε ξένες τράπεζες. Κύρια λοιπόν προϋπόθεση για την ύπαρξη του απεχθούς χρέους είναι η χρήση των δανείων της χώρας για προσωπικούς σκοπούς.
«Επονείδιστο» θεωρείται το χρέος, το οποίο προκύπτει από όρους υπερβολικούς, ληστρικούς, όντας λοιπόν το προϊόν μιας λεοντείου συμφωνίας με δυσμενέστατες επιπτώσεις στο δανειζόμενο κράτος, μέσω Μνημονίων κ.λπ. (Καθ. Μάρδας)
Ας δούμε λοιπόν την εφαρμογή τους στην Ελληνική πραγματικότητα:
Αύγουστος 2012. Η Deutsche Bank στέλνει επιστολή στο υπουργείο οικονομικών σχετικά με την πληρωμή των τόκων (!) ενός ομολόγου που κατέχει (φωτό). Δηλαδή, την ίδια στιγμή που ομολογιούχοι, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες και ΝΠΔΔ έχουν καταστραφεί, η Γερμανική τράπεζα παραμένει αλώβητη, όπως και το χρέος της Ελλάδας προς αυτή. Μα πως προέκυψε το συγκεκριμένο «ανεγγιχτο» ομόλογο;
Εδώ ακριβώς είναι η εξήγηση της κατάρρευσης και η δολιότητα της υπερχρέωσης. Το συγκεκριμένο ομόλογο της Deutsche Bank, είναι δάνειο της κυβέρνησης Σημίτη το 1997. Με ημερομηνία λήξης το 2017, μετά από 20 χρόνια δηλαδή. Η κυβέρνηση Σημίτη λοιπόν, πήρε ένα χρηματικό ποσό από την Γερμανική τράπεζα το οποίο διαχειρίστηκε στο ακέραιο, αλλά «χρέωσε» την αποπληρωμή του στην επόμενη γενιά.
Τι έγινε αυτό το δάνειο;
Tον Δεκέμβρη του 1997, ο Τάσος Μαντέλης υπογράφει την ανάθεση έργων ύψους 150 δισ. στη Siemens. Την επονομαζόμενη και ως σύμβαση της ντροπής.
Αμέσως μετά, (εάν δεχτούμε τους ισχυρισμούς του ίδιου του Μαντέλη) αρχίζουν και πέφτουν οι μίζες στους λογαριασμούς του. Υπάρχει βέβαια και ο “ανώνυμος πληροφοριοδότης” που υποστήριξε ότι και το 1997 (πριν την υπογραφή) έπεφταν οι μίζες ύψους μάλιστα 10 εκατομυρίων. Αυτό όμως ο αξιότιμος κύριος Μαντέλης το διαψεύδει.
