Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι τοποθετήσεις των Ελλήνων εφοπλιστών που συναντήθηκαν με τον υπουργό Νταγκ Μπέργκαμ στο Ζάππειο.
Η πρόταση του Γιώργου Προκοπίου στο πλαίσιο της Διατλαντικής Συνεργασίας για την Ενέργεια (P-TEC) δεν ήταν απλώς μια παρέμβαση υπέρ της συνεργασίας Ελλάδας–ΗΠΑ.
Ο Έλληνας εφοπλιστής πρότεινε να μη χαθεί χρόνος σε αμερικανικά σχέδια που θα χρειαστούν χρόνια για να αποδώσουν – όπως η εκ νέου δημιουργία ναυπηγικού «cluster» στις ΗΠΑ.
Κάλεσε τους Αμερικανούς να αξιοποιήσουν την υπάρχουσα ελληνική ναυτιλιακή τεχνογνωσία και στόλο μέσα από «preemptive commercial arrangements», ένα σχήμα που συνδυάζει γεωπολιτική πίστη και οικονομική αποτελεσματικότητα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η επισήμανσή του για τις παραγγελίες ναυπηγήσεων που γίνονται σε Κορέα, Ιαπωνία και κυρίως στην Κίνα.
Σε μια εποχή όπου ο παγκόσμιος εμπορικός ανταγωνισμός σκληραίνει, ο Προκοπίου υπενθύμισε ότι «οι πλωτοί αγωγοί» -τα πλοία- δεν γνωρίζουν σύνορα παραγωγής, αρκεί να τηρούνται τα συμφέροντα της ελεύθερης αγοράς και των συμμάχων.
Ο Νίκος Τσάκος αναφέρθηκε στην ανάγκη να «αποενοχοποιηθεί» η ναυτιλία.
«Είναι από τις λίγες φορές που μιλήσαμε για τη βιομηχανία μας χωρίς να νιώθουμε ενοχές» είπε και σημείωσε πως οι πλοιοκτήτες έχουν συχνά παρουσιαστεί ως αναγκαίο αλλά… δυσάρεστο κρίκο της παγκόσμιας οικονομίας.
Η παρατήρηση αυτή δεν ήταν μόνο επικοινωνιακή. Ήταν μια πολιτική τοποθέτηση με οικονομική ουσία: ο επικεφαλής της Tsakos Energy Navigation υπενθύμισε ότι το 60%-80% των αγαθών και της ενέργειας που κινούν την παγκόσμια οικονομία περνούν από τα δεξαμενόπλοια και τα φορτηγά πλοία.
Και ότι η ναυτιλία, παρά το δυσανάλογο βάρος που σηκώνει, παραμένει «ο πιο οικονομικός, αποδοτικός και φιλικός προς το περιβάλλον τρόπος μεταφοράς μεγάλων ποσοτήτων προϊόντων».
«Οι πλοιοκτήτες δεν είναι ψηφοφόροι πουθενά», είπε με χιούμορ ο Τσάκος και στήριξε τη λογική Προκοπίου περί ρεαλιστικής προσέγγισης.
Εξήγησε ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού στόλου ήδη δραστηριοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταφέροντας φορτία για τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες, και πως «αντί να πηγαίνουν άδεια τα πλοία μέχρι την Κίνα για συντήρηση, θα ήταν προτιμότερο να κατευθύνονται σε αμερικανικά ναυπηγεία, εφόσον υπάρξει το κατάλληλο επενδυτικό πλαίσιο».
Η Μαρία Αγγελικούση αποτύπωσε το πώς η ελληνική ναυτιλία έχει μετατραπεί σε θεμέλιο λίθο της αμερικανικής ενεργειακής εξωστρέφειας.
«Μεταφέρουμε το 10% των ενεργειακών εξαγωγών των Ηνωμένων Πολιτειών», τόνισε, βάζοντας στο τραπέζι ένα στατιστικό που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί από την Ουάσινγκτον.
Η αναφορά της στις 700 ασφαλείς φορτώσεις από αμερικανικά τερματικά δεν ήταν απλώς στατιστική.
Ήταν υπενθύμιση ότι οι Έλληνες πλοιοκτήτες είναι ήδη κρίσιμος βραχίονας της αμερικανικής ενεργειακής στρατηγικής.
Η Αγγελικούση μίλησε για «στρατηγική στιγμή» στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και για την ανάγκη να οικοδομηθούν «βαθιοί και διαρκείς δεσμοί στη ναυτιλία και την ενέργεια».
Στήριξε την αμερικανική προσπάθεια αναγέννησης της ναυπηγικής βιομηχανίας, αναγνωρίζοντας όμως, όπως και οι Προκοπίου και Τσάκος, ότι αυτή η διαδικασία απαιτεί χρόνο.
«Δεν περιμένουμε να επιστρέψουμε στις εποχές των Liberty ships», είπε χαρακτηριστικά, υπενθυμίζοντας ότι η ελληνική πλευρά είναι έτοιμη να υποστηρίξει τις ΗΠΑ στο μεταβατικό αυτό στάδιο με πλοία, τεχνογνωσία και ανθρώπινο δυναμικό.
Η Αγγελικούση περιέγραψε με λεπτομέρεια ένα πλήρως ενσωματωμένο μοντέλο εκπαίδευσης και ανέλιξης 9.000 ναυτικών, με 800 δόκιμους να εντάσσονται ετησίως στα πλοία του ομίλου.