Γράφει ο Γιώργος Αθανασίου
Φαντάζομαι είναι ένα ερώτημα που απασχολεί αυτούς που βγήκαν στη σύνταξη ή αυτούς που κοντεύουν να ολοκληρώσουν τον εργασιακό τους βίο.
- Υπάρχουν κάποια σημάδια που να μας κάνουν να ανησυχούμε;
Φυσικά!!!
Το σχόλιο μου αυτό δεν έχει σκοπό να τρομοκρατήσει κανέναν,αλλά έχει σκοπό να αφυπνίσει και να γνωστοποιήσει κάποιες αρνητικές παραμέτρους που αναμένονται τα επόμενα χρόνια.
Στο τέλος του σχολίου μου παραθέτω έναν πίνακα που αξίζει τον κόπο να τον ρίξετε μια ματιά….και ίσως γίνει κατανοητό καλύτερα το μέγεθος του διαφαινόμενου προβλήματος.
Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα είναι μια σημαντική πρόκληση που αντιμετωπίζει πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η αναπροσαρμογή των συνταξιοδοτικών συστημάτων είναι αναγκαία λόγω των δημογραφικών τάσεων, όπως η γήρανση του πληθυσμού και η μείωση του λόγου εργασίας προς συνταξιοδότησης.
Η μετάβαση από το σημερινό συνταξιοδοτικό σύστημα προς ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης μπορεί να έχει διάφορα οφέλη και προκλήσεις. Αν και η μετάβαση σε ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του φορτίου των δημόσιων οικονομικών μεσοπρόθεσμα, μπορεί επίσης να αντιμετωπίσει προκλήσεις, ιδίως σε σχέση με την εξασφάλιση επαρκούς συνταξιοδοτικής κάλυψης για τους μελλοντικούς συνταξιούχους.
Το γεγονός ότι η μετάβαση αυτή πρόκειται να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό μέσω των δαπανών χρηματοδότησης αποτελεί σημαντική πρόκληση. Είναι σημαντικό να διασφαλιστεί ότι η μετάβαση σε ένα νέο σύστημα συνταξιοδότησης θα είναι βιώσιμη και ότι θα παρέχει επαρκή προστασία στους μελλοντικούς συνταξιούχους, χωρίς να επιβαρύνει υπερβολικά τον δημόσιο προϋπολογισμό.
Επιπλέον, η δημιουργία ενός βιώσιμου συνταξιοδοτικού συστήματος απαιτεί συνεργασία και συντονισμό μεταξύ της κυβέρνησης, του ιδιωτικού τομέα και των συνδικάτων, καθώς και μια προσεκτική πολιτική διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών. Απαιτείται επίσης η υιοθέτηση μέτρων για την αύξηση της εργασιακής συμμετοχής και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος στο μέλλον.
Επίσης το δημογραφικό που έχει σοβαρές συνέπειες τόσο όσον αφορά το ΑΕΠ, όσο και τις συντάξεις – αφού σε κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούσαν το 2020 μόλις 1,5 εργαζόμενοι, από 1,9 το 2005, με την τάση να επιδεινώνεται και αυτό μας δείχνει ο πίνακας που ακολουθεί.
Σε αυτό το σημείο θέλω επίσης να επισημάνω -διαβάζοντας τον πίνακα- ότι εντοπίζεται το τραγικότερο νούμερο των μνημονίων: το ότι μέσα σε τρία χρόνια, από το 2009 έως το 2012, ο αριθμός των απασχολούμενων μειώθηκε σχεδόν κατά 1.000.000 – οι μισοί μακροχρόνια άνεργοι και οι άλλοι μισοί μετανάστες στο εξωτερικό. Εάν συνυπολογίσει κανείς τα μωρά που θα γεννιόντουσαν, αλλά δεν γεννήθηκαν τελικά ποτέ (είτε λόγω ανέχειας, είτε λόγω έλλειψης προοπτικών, είτε λόγω μόνιμης μετανάστευσης που είναι σίγουρα δεκάδες χιλιάδες, για να μην πούμε εκατοντάδες), καθώς επίσης εάν θεωρηθούν ως απώλειες, θα συμπεράνει πως η Ελλάδα βίωσε έναν κανονικό μεγάλο πόλεμο – χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, αφού η οικονομία μας είναι σήμερα σε πολύ χειρότερη θέση από τότε.
- Είναι έτοιμη η κοινωνία,οι εργαζόμενοι και τέλος πάντων όλοι οι εμπλεκόμενοι να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν με ασφάλεια αυτό το παγόβουνο;
Δεν έχω την απάντηση,γιατί προφανώς ο καθένας έχει την δική του οπτική και λογική,μακριά από συλλογικές και συναινετικές συνέργειες!
