Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας στην σύγχρονη εποχή, που τα πάντα είναι πιο εύκολα, θα έπρεπε να είναι σχεδόν δεδομένο ότι τα κάνουμε ευτυχισμένα.
Ότι τους δίνουμε τα κατάλληλα εφόδια για να γίνουν ολοκληρωμένοι ενήλικες και να μπορέσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Είναι, όμως, όντως έτσι;
Οι επιπλέον ανέσεις που τους προσφέρουμε αρκούν για να τα κάνουμε χαρούμενα; Άθελά μας, μπορεί να κάνουμε κάποια λάθη που να τους στερούν την ευτυχία, ακόμα και αν εμείς νομίζουμε το αντίθετο.
Πώς μεγαλώνουμε δυστυχισμένα παιδιά χωρίς να το καταλάβουμε
Δουλεύουμε υπερβολικά
Δυστυχώς, οι σύγχρονες συνθήκες ζωής κάνουν τους γονείς να περνούν πολλές- αν όχι τις περισσότερες ώρες- της ημέρας στη δουλειά. Αν, μάλιστα, σ’ ένα ζευγάρι δουλεύουν και οι δύο πολύ, η κατάσταση επιδεινώνεται. Αναμφισβήτητα, κύριος στόχος τους είναι προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους, αλλά είναι αυτό που πραγματικά εκείνα θέλουν;
Τα υλικά αγαθά, ακόμα και τ’ ακριβότερα δώρα, δεν μπορούν ποτέ ν’ αναπληρώσουν το κενό της απουσίας μας. Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν, θα καταλάβουν πόσο τους έχει λείψει το ότι δεν καταφέραμε να ήμαστε «εκεί» στον αγώνα μπάσκετ του γιου μας ή στην παράσταση μπαλέτου της κόρης μας.
Δεν τηρούμε τα λόγια μας
Ή τις υποσχέσεις μας. Όταν μαλώνουμε το παιδί γιατί χτύπησε το αδελφάκι του, ενώ τα μεγαλώνουμε σε ένα βίαιο περιβάλλον ή σ’ ένα σπίτι που οι καβγάδες είναι καθημερινοί και έντονοι, δεν μπορούμε να του υποδεικνύουμε ποια είναι η σωστή συμπεριφορά. Το ζητούμενο είναι να μην μένουμε στα λόγια του «αέρα», αλλά να φροντίζουμε να τα εφαρμόζουμε στην πράξη.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν ν’ ακολουθήσουν το σωστό παράδειγμα. Μεγαλώνοντας θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους, όχι μόνο σ’ εμάς, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους.
Δεν σεβόμαστε την προσωπικότητά τους
Κάποιοι γονείς κάνουμε το λάθος να μεγαλώνουμε το παιδί που θα θέλαμε να είμαστε και που ίσως δεν καταφέραμε να γίνουμε. Ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας, αν και μικρά, έχουν τον δικό τους χαρακτήρα, την δική τους προσωπικότητα και αυτό είναι κάτι που πρέπει να καταλάβουμε και να σεβαστούμε από νωρίς. Αν τα βλέπουμε σαν καθρέφτη των προσδοκιών που είχαμε για τον εαυτό μας, αλλά που δεν καταφέραμε ποτέ, το σίγουρο είναι ότι έχουμε ήδη χάσει τη… μπάλα.
Και, όταν το συνειδητοποιήσουν, θα καταλάβουν ότι τα δικά τους όνειρα δεν πραγματοποιήθηκαν ή ήρθαν σε δεύτερη μοίρα.
Οι μεγάλες προσδοκίες
Όλοι οι γονείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Θέλουμε να τους προσφέρουμε την καλύτερη εκπαίδευση, την καλύτερη παιδεία και να τα δούμε να προοδεύουν, σε κάθε τομέα, επαγγελματικά, οικονομικά και προσωπικά.
Δεν έχουμε σκεφτεί, όμως, ότι έτσι τα πιέζουμε υπερβολικά. Δεν χρειάζεται να είναι άριστοι σε όλα τα μαθήματα ούτε να είναι πρώτοι στα αθλήματα.
Το θέμα είναι να κάνουν λάθη και να μάθουν απ’ αυτά, χωρίς παράλληλα να τους στερούμε την αθώα παιδικότητά τους.
Τα κακομαθαίνουμε
Ποιος γονιός δεν λατρεύει τα παιδιά του; Ποιος γονιός- ακόμα και όσοι δεν το δείχνουν- δε νομίζει ότι το παιδί του είναι τέλειο; Το πιθανότερο είναι ότι όσοι απαντήσουν «όχι» λένε ψέματα. Όταν συνεχώς τα κακομαθαίνουμε, υπενθυμίζοντάς τους ότι είναι τα πιο έξυπνα/ όμορφα παιδιά στον κόσμο, τα κάνουμε δυστυχισμένα.
Γιατί; Γιατί έτσι, «πιπιλώντας» συνεχώς το μυαλό τους, γίνονται αυτάρεσκα και κανείς και τίποτα δεν θα τους είναι αρκετός ή αρκετό, γιατί πολύ δεν θα μπορεί να τους «φτάσει», τόσο σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο.
Εκτός αυτού, αν τα κακομαθαίνουμε ανταμείβοντας τα συνεχώς, ακόμα και για τα λάθη που κάνουν, τους δίνουμε το λάθος παράδειγμα. Έτσι, επιβραβεύουμε κάθε είδους συμπεριφορά, ακόμα και αν δεν είναι η σωστή.
Είμαστε υπερπροστατευτικοί
Προσπαθούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ακόμα και αν κάποιες φορές ξεπερνάμε τα όρια και φτάνουμε στην υπερβολή. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως, αν τα προστατεύουμε με το παραμικρό, δεν τους μαθαίνουμε πώς είναι να στηρίζονται στον εαυτό και τις δυνάμεις τους.
Θα χρειάζονται πάντα κάποιον δίπλα τους να τους καθοδηγεί και να στηρίζονται πάνω του, είτε αυτοί είμαστε εμείς τώρα είτε αργότερα ο σύντροφός τους. Αυτό και μόνο αρκεί για να γίνει ένα παιδί δυστυχισμένος ενήλικας.
Τα βάζουμε στα προβλήματα μας
Όταν, ως γονείς, μαλώνουμε μπροστά του και κατηγορούμε τον σύντροφό μας, αμέσως το «φορτώνουμε» με δικά μας προβλήματα. Εκτός του ότι είναι άδικο να εκτοξεύουμε κατηγορίες για τον πατέρα ή τη μητέρα του, που εκείνη την ώρα πιθανώς και να μην είναι μπροστά για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, «κλέβουμε» ένα κομμάτι της αθωότητας και της παιδικότητάς του. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξανάρθει. Αντίθετα, όταν μεγαλώσει θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τα δικά του, καινούρια προβλήματα.
Η λύση, φυσικά, δεν είναι να το αφήνουμε να ζει «στα σύννεφα», νομίζοντας πως όλα είναι τέλεια, αλλά ακόμα και αν χρειαστεί να μοιραστούμε μαζί του κάποιο πρόβλημά μας να το κάνουμε με τον ηπιότερο τρόπο.