Η διχασμένη κορεατική χερσόνησος ήταν σχεδόν πάντα σε εμπολεμη κατάσταση με σπάνιες περιόδους ειρήνης, επειδή ήταν σε θέση σημαντικη για το εμπόριο
Οι Ιάπωνες την ήθελαν ιαπωνική, οι Κινεζοι, κινεζική, και οι Μογγόλοι, μογγολική. Μετά οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι την ήθελαν «δυτική» για να εξυπηρετεί συμφέροντά τους, αλλά και οι Ρώσοι που απελευθερωσαν το βορρά την ήθελαν δική τους, για τα λιμάνια της
Πριν από περίπου 60 χρόνια στην Κορέα ξέσπασε ένας τριετής σκληρός πόλεμος (1950-1953), που οδήγησε στην οριστική διχοτόμησή της: στη Βόρεια και Νότια Κορέα, παρότι η πλειοψηφια του λαού σε βορρά και νότο ήθελαν τότε την επανένωση
Η βορεια ήταν «φιλοσοβιετική» και η νότια πλέον «αμερικανική»
Εδικα οι νεότερες γενιές στο νότο δεν θέλουν πλέον την επανένωση στο υψηλο ποσοστό που την ήθελαν άλλοτε οι νοτιοκορεάτες -μέχρι και το 80% των «νοτίων’ την ήθελε στο παρελθόν. Τώρα όμως ακόμα και κράτη που θεωρητικά την θέλουν, ουσιαστικα δεν την επιδιώκουν -ακόμα και οι Κινέζοι σκέφτονται στην αναστάτωση που θα μπορουσε να προκαλέσει στη περιοχή μια ενωμένη και ισχυρή Κορέα
Τι είχε προηγηθεί
Το 1910 η Κορέα προσαρτήθηκε από την Ιαπωνία και τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς ξέσπασε επανάσταση για να ανεξαρτοποιηθει η χώρα Το ίδιο έτος αυτοεξόριστοι Κορεάτες πατριώτες, αφού σχημάτισαν μια «Εξόριστη Προσωρινή Κυβέρνηση» στη Σανγκάη, άρχισαν την αντίσταση για να διωξουν τους Ιάπωνες
Tο αρχηγείο των Κορεατών μάλιστα μεταφέρθηκε αργότερα στις Η.Π.Α. Εντούτοις οι αμερικανοί δεν το εμπιστεύονταν απολυτα, θεωρώντας το «κρυπτοκομμουνιστικό»
Με την ήττα της Ιαπωνίας και από τους Ρώσους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1945, η Κορέα απελευθερώθηκε -ο βορράς από τους σοβιετικους. Αμέσως εισήλθαν στο έδαφός της και αμερικανικά στρατεύματα από το νότο και η χερσόνησος χωρίστηκε σε δύο ζώνες, βόρεια και νότια του 38ου Βόρειου Γεωγραφικού Παράλληλου. Η πολιτική επανένωση της χερσονήσου δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, ουσιαστικά γιατί «δεν τα βρήκαν» οι ΗΠΑ και η τότε ΕΣΣΔ
Το 1948 έγιναν εκλογές στο νότο (ο βορράς απείχε) και στις 15 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκε η «Δημοκρατία ης Κορέας» (Νότια Κορέα). Πρόεδρος εκλέχθηκε ο Σίνγκμαν Ρι (Λι Σούνγκμαν). Δέκα μέρες αργότερα σχηματίσθηκε κυβέρνηση και στο βορρά με πρόεδρο τον Κιμ ιλ-Σουνγκ. Ένα μήνα αργότερα ανακηρύχθηκε επίσημα η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Βόρεια Κορέα).
Ο πόλεμος της Κορέας
Στις 25 Ιουνίου του 1950 ο βορειοκορεατικός στρατός πέρασε τη μεθόριο του 38ου Παράλληλου και στις 28 Ιουνίου κατέλαβε τη Σεούλ. Ο ΟΗΕ αμέσως πήρε το μέρος της Νότιας Κορέας και ζήτησε από όλα τα κράτη να τη συνδράμουν. Στις 30 Ιουνίου στρατιωτικές δυνάμεις των Η.Π.Α., που βρίσκονταν στην Ιαπωνία με επικεφαλής τον Douglas Mac Arthur ενεπλάκησαν ευθέως στην διαμάχη. Σταδιακά, στις δυνάμεις των Η.Π.Α. προστέθηκαν άνδρες από Αυστραλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Καναδά, Κολομβία, Αιθιοπία, Γαλλία, Ελλάδα, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Φιλιππίνες, Νότιο Αφρική, Ταϊβάν, Ταϊλάνδη, Τουρκία και Μ. Βρετανία. Ο πόλεμος αρχικά έγερνε υπέρ τη επανένωσης με το «φιλοσοβιετικό βορρά»
Εν συνεχεια όμως οι βορειοκορεάτες υποχώρησαν στα εδάφη τους. Οι Αμερικανοί προωθήθηκαν μέχρι την κινεζική Μαντζουρία θεωρώντας (παραλόγως) ότι οι Κινέζοι δεν θα έφερναν αντιρρήσεις, αλλά ασφαλώς και έφεραν. Οπότε οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να «μαζευτούν» στη νότο. Η τακτική του Μακ Αρθουρ τον έφερε σε σύγκρουση με τον Τρούμαν (τον τότε Αμερικανο πρόεδρο) και ο πρώτος αντικαταστάθηκε
Τελικά όλες οι πλευρές κατέληξαν στο να ξεχάσουν όλοι την επανένωση (τουλάχιστον προσωρινά) και να διατηρηθεί το στάτους κβο με τη χώρα διχοτομημένη σε βορρά και νότο
Τον Σεπτέμβριο του 1953 οι Η.Π.Α. και η Ε.Σ.Σ.Δ. υπέγραψαν Συνθήκη Ειρήνης για Λογαριασμό της Νότιας και της Βόρειας Κορέας αντίστοιχα. Τα κινεζικά στρατεύματα αποσύρθηκαν το 1958
Η Κορεατική χερσόνησος είχε ισχυρούς γείτονες και σε ολη της την ιστορία ουσιαστικα την διχαζαν οι γειτονές της: Μογγόλοι και ΚΙνέζοι, που προσαρτούσαν εδάφη του βορρά και οι Ιάπωνες από τα αντολικά που την έκαναν κι αυτοί προτεκτοράτο
Ιστορία της περιοχής
Στην Κορεατική Χερσόνησο το πρώτο βασίλειο εικάζεται ότι σχηματίστηκε γύρω στο 2300 π.Χ. αλλά δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτό. Η εποχή του χαλκού άρχισε εκεί το 800 π.Χ. και του σιδήρου γύρω στο 400 π.Χ. Περί το 200 π.Χ. σχηματίστηκε το βασίλειο Γιν (Jin) και εκατό χρόνια αργότερα το διαδέχθηκε το βασίλειο Wiman Joseon που όμως πολύ σύντομα υποτάχθηκε στην Κίνα (στη δυναστεία Χαν) Οι ντόπιοι βασιλιάδες διέλυσαν το βασίλειο Γουιμάν Τζοσεόν και σχηματίστηκαν διάφορα βασίλεια που βρίσκονταν διαρκώς σε εμπόλεμη σχέση μεταξύ τους
Κυριάρχησε τελικά η ένωση Τριών Βασιλείων (Goguryeo, Baekje, and Silla) που κυβερνούσαν σε όλη τη χερσόνησο αλλά και στη Μαντζουρία από τον 1ο αιώνα μ.Χ μέχρι περίπου το 670 μ.Χ Τότε εμφανίστηκε ο Ντάε Τζο Γιονγκ που ίδρυσε την πολιτεία Μπαλχαέ στο νότο και άρχισε η περίοδος των ενωμένων Βορείων-Νοτίων Πολιτειών που διάρκεσε περίπου 300 χρόνια (έως το 926 μ.Χ) Άλλα βασίλεια έμεναν ανεξάρτητα και άλλα υποδουλώνονταν. Ουσιαστικα μια διχοτόμηση βορείων και νοτίων υπήρχε δηλαδή από παλιά, κυρίως λόγω των «γειτόνων» της χώρας, που προσεταιρίζονταν ή κατακτουσαν ευθέως περιοχές της Κορέας στα βόρεια, δημιουργώντας εντάσεις με το νότο
Το Μπαλχαέ τελικα ηττήθηκε από την πανισχυρη τότε στα δυτικά του Δυναστεία Λιάο (ουιαστικά μογγολική) και οι πρόσφυγες από αυτό μετανάστευσαν στο νότο της Κορέας, εκεί που κυβερνούσε η δυναστεία Γκοριέο. Η περίοδος ονομάστηκε Γκοριέο (απ όπου και το όνομα της χώρας) και κατ’ αυτήν η περιοχή απέκτησε κωδικοποιημένους νόμους, σύστημα δημοσίων υπηρεσιών. Ταυτόχρονα ο πληθυσμός της χερσονήσου επηρεάστηκε πλατιά από το Βουδισμό που έφτασε κι εκεί.
Όταν η δυναστεια των Μογγόλων στο βορρά μαράζωσε λόγω εσωτερικών διαμαχών, οι Κορεάτες ξανασχημάτισαν αυτόνομη κυβέρνηση. Αυτή είχε να αντιμετωπίσει την αριστοκρατία και τη στρατιωτική ελίτ που ήταν φίλα προσκείμενη στους Μογγόλους, το ζήτημα των τσιφλικιών και των γαιοκτημόνων όπως και την αυξανόμενη αντιπαλότητα μεταξύ βουδιστών και Κομφουκιανών λογίων. Αντεξε μέχρι περίπου το 1390 και ανατράπηκε από την δυναστεία Joseon, η οποία ουσιαστικά κυριάρχησε σχεδον μέχρι το 1900. (Υιοθέτησε ως επίσημη θρησκεία τον Κομφουκιανισμό και μετέφερε την πρωτεύουσα στη σημερινή Σεούλ (που τότε λεγόταν Hanyang), επίσης δημιούργησε ένα ισχυρό γραφειοκρατικό μηχανισμό.)
Το 1592 στη χώρα εισέβαλαν Ιάπωνες αλλά οι Κορεάτες συμμάχησαν με τους Κινέζους και τους απώθησαν. Ουσιαστικά όμως οι Κορεάτες αναγκάστηκαν τότε να αναγνωρίσουν την επικυριαρχία των Κινέζων αυτοκρατόρων. Ενώ συνέρχονταν από τον 6ετή πόλεμο με την Ιαπωνία, με αφορμή τις εσωτερικές διαμάχες της Κορέας, το 1627 εισέβαλαν οι λαοί της Μαντζουρίας και οι Κορεάτες αναγνώρισαν αναγκαστικά και πάλι την επικυριαρχία των Μαντσού. Το 1700 η χώρα ηρέμησε αλλά η ηγετική θέση Κομφουκιανών, η διαφθορά, η κοινωνική αναταραχή και οι επαναστάσεις, δημιουργούσαν εντάσεις.
Γύρω στο 1800 η κυβέρνηση προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις αλλά έμεινε πιστή εντούτοις στην «απομόνωση» του κράτους (ουσιαστικά δεν ήθελαν την «παγκοσμιοποίηση» της εποχής, δηλαδή τα εμπορικά και διπλωματικά ανοίγματα που θα έφερναν νέες εισβολές). Τελικά ο βασιλιάς αναγκάστηκε να ανοίξει τους εμπορικούς δρόμους, κάτι που οδήγησε τελικά σε αυτό που προσπαθούσε μάταια να αποφύγει, δηλαδή τους πολέμους με «γείτονες» και μη που επέβαλαν την κουλτουρα τους, τη θρησκεία τους και ουσιαστικά τα δικά τους οικονομικά συμφέροντας
Ο βασιλιάς προσπάθησε να ελέγξει την ξένη επιρροή κλέινοντας ξανά τα σύνορα σε όλα τα κράτη εκτός της Κίνας, όμως το 1853 εμφανίστηκε ένα αμερικανικό πολεμικό πλοίο. Οι Κορεάτες τους φιλοξένησαν όπως εξυπηρετούσαν και αμερικανούς ναυαγούς που τους έστελναν στην Κίνα για να επαναπατρισθούν. Ηξεραν ότι η ήττα της Κίνας στον πόλεμο του Οπίου επηρέαζε τις διεθνείς εξελίξεις και ήταν πολύ προσεκτικοί στις σχέσεις τους με την «Δύση»
Το 1866, επειδή μεγάλος αριθμός Κορεατών μεταστρέφονταν σε Καθολικούς από συμφέροντα που εξυπηρετουσαν αμερικανικες και ευρωπαϊκές δυνάμεις, η κυβέρνηση σκότωσε τρεις Γάλλους ιεραποστόλους και χιλιάδες Κορεάτες πολίτες που ήταν καθολικοί. Τοτε η Γαλλία εισέβαλε και κατέλαβε τμήμα κορεατικού νησιού. Εντούτοις, παρότι οι Κορεάτες ηττήθηκαν κατά κράτος, οι Γάλλοι εγκατέλειψαν το νησί γιατί αντιμετώπιζαν άλλα, πιο ζωτικά προβλήματα (ετομαζόταν για πολεμο με την Πρωσσία)
Την ίδια χρονιά πάντως (όχι συμπτωματικά) επανεμφανίστηκαν οι Αμερικανοί με ένα εμπορικό και προσπάθησε «με το έτσι θέλω» να ανοίξει ξανά τα λιμάνια της Κορέας. Το αμερικανικο εμορικο μπήκε (αγνοώντας επιδεικτικά τους Κορεάτες) στον ποταμό που διέσχιζε τη χώρα και ήρθε σε σύγκρουση με τους ντόπιους. Παρότι εμπορικό είχε «πλήρωμα» στρατιώτες και οι συγκρουσεις με τους Κορεάτες κράτησαν 4 ημέρες. Τελικά οι Κορεάτες το έκαψαν. Οι Αμερικανοί σε αντίποινα το 1871 σκότωσαν 243 Κορεάτες στρατιώτες στο νησί Γκανγκουά και μετά αποσύρθηκαν
Λίγα χρόνια μετά οι Κορεάτες εξαναγκάστηκαν να υπογράψουν συμφωνία εμπορίου με την Ιαπωνία ( τους ανάγκασε να ανοίξουν τα λιμάνια τους) και δέκα χρονια μετά το επεισόδιο με το αμερικανικό πολεμικό υπέγραψαν εμπορική συμφωνία και με τις ΗΠΑ.
Μόλις 3 χρόνια μετά την υπογραφή της εμπορικής συμφνωίας με τις ΗΠΑ εμφανίστηκαν βρετανικά πολεμικά πλοία που κατέλαβαν το νησό Geomun για δύο χρόνια.
Το 1894 οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στην Κίνα και νίκησαν στον πρώτο σινοϊαπωνικό πόλεμο. Η αυτοκράτειρα της Κορέας προσπάθησε να μειώσει την ιαπωνική επιρροή στην Κορέα και στράφηκε στη Ρωσία για βοήθεια, αλλά δολοφονήθηκε. Η Κίνα υπέγραψε το 1895 μια συμφωνία με την Ιαπωνία ότι αναγνωρίζει την πλήρη ανεξαρτησία του βασιλείου της Κορέας (ουσιαστικά οι Ιάπωνες ήθελαν να απομονωσουν την Κορέα και να διασφαλίσουν ότι οι Κινέζοι δεν θα επενέβαιναν όταν την προσαρτουσαν)
Η επιρροή των Ρώσων αυξήθηκε σταδιακά και πάλι, αλλά χάθηκε μετά τον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο του 1905. Η Κορέα ουσιαστικά έγινε τότε προτεκτοράτο της Ιαπωνίας, Ο αυτοκρατορας της Κορέας προσπάθησε να φέρει το θέμα στη Χάγη, αλλά οι Ιάπωνες τον αναγκασαν να παραιτηθεί υπέρ του υιού του. Το 1909 ένας άνδρας δοδλοφόνησε τον γενικό κυβερνήτη της Κορέας, τον Ιάπωνα Ιτο Χιρομπούμι και η Ιαπωνία απαγόρευσε κάιθε πολιτική δραστηριότητα στην Κορέα και κατέλαβε την χώρα
Η Κορέα παρέμεινε υποδουλωμένη στην Ιαπωνία μέχρι την ήττα της τελευταίας το 1945. Εν τω μεταξύ η Ιαπωνία είχε εισάγει μεν στην Κορέα τεχνολογία, αλλά είχε ειβάλει παράλληλα και πολλά ευρωπαϊκά έθιμα και είχε καταργήσει το κορεατικό νόμισμα. Οι Κορεάτες είχαν δημιουργήσει αντιστασιακές οργανώσεις για να απαλλαγουν από τους Ιάπωνες και είχαν αναθαρρήσει το 1919 όταν ο Γουίλσον είχε πει ότι η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία έπρεπε να πάρει τέλος. Ο Γουιλσον δεν είχε πει τίποτα για την Κορέα όμως, ίσως επειδή τον ενδιέφερε το εμπόριο με την ενδοχώρα της Κίνας μέσω της Κορέας.
Ο Σινοϊπαωνικός πόλεμος το 1937 και ο Δεύτερος Παγκόσμιος επιδείνωσαν την κατάσταση καθώς το ιαπωνικό καθεστώς έγινε ακόμα πιο αυστηρό και προπσάθησε να απαγορεύσει την κορεατική κολτούρα, έκανε υποχρεωτική τη λατρεία στους ιαπωνικούς ναους Σίντο, στο σχολέιο δεν διδασκόταν η κορεατική γλώσσα και ιστορία και οι Κορεάτες υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τα ονόματά τους σε ιαπωνικά –οι εφημερίδες επισης απαγορευόταν να εκδίδονται στα κορεάτικα. Πολλοί Κορεάτες πήγαν στην Μαντζουρία και αλλου και σχημάτισαν τον Απελευθερωτικό Στρατό που άρχισε αντάρτικο με τους Ιάπωνες -από τον ΛαΪκό Απελευθερτωτικό Στρατό, αλλά και τον Εθνικό Επαναστατικό Στρατό. Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμου πολέμου οι Κορεάτες υποχρεώθηκαν να στρατευθούν στον ιαπωνικό στρατό και 200.000 κορίτσια από την Κίνα και την Κορέα απήχθησαν ως «γυναίκες που παρέχουν ανακούφιση» για τις «ανάγκες» του ιαπωνικού στρατού
Η διχοτόμηση της Κορέας
Στη συνδιάσκεψη του Καίρου το 1943 είχε συμφωνηθεί η Κορέα να ανεξαρτοποιηθεί και στη Γιάλτα συμφωνήθηκε στη χώρα να εγκατασταθεί στρατιωτική παρουσία τεσσάρων δυνάμεων. Στις 9 Αυγούστου εισέβαλαν στην Κορέα σοβιετικά τανκς από τη Σιβηρία και δεν συνάντησαν αντίσταση. Μία εβδμάδα αργότερα η Ιαπωνία παραδιδόταν άνευ όρων. Αυτό σε συνδυασμό με τη μεγάλη στροφή στην διεθνή πολιτική σκηνή και στις ιδεολογίες, δημιούργησε στην Κορέα δύο ζώνες κατοχής με τις ΗΠΑ να δικοικούν το νότιο μισό και τη Σοβιετική Ένωση το βορρά, πάνω από τον 38 παράλληλο.
Η «κυβέρνηση εν εξορία» αγνοήθηκε επειδή κυρίως οι Αμερικανοί νόμιζαν ότι ήταν φιλοκομμουνιστική.
Η διαίρεση της χώρας υποτίθεται ότι θα ήταν προσωρινή και θα σταματούσε όταν οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η ΕΣΣΔ και η Κίνα θα συμφωνουσαν σε μία και μοναδική κυβέρνηση. Το Δεκέμβριο του 1945 Αμερικανοί και Σοβιετικοί συμφώνησαν σε μια πενταετή μεταβατική περίοδο με μια κοινή επιτροπή με έδρα στη Σεούλ. Το 1947, καθως τίποτα δεν προχωρούσε, τέθηκε το ζήτημα στον ΟΗΕ. Το 1948 ο ψυχρός πόλεμος οδήγησε στην εδραίωση δύο χωριστών κρατών με διαφορετική οικονομικό και πολιτικό σύστημα και ο ΟΗΕ αναγνώρισε την Δημοκρατία της Κορέας ως τη μόνη νομιμη κυβέρνηση της Κορέας. Το 1950 ξέσπασε ο πόλεμος της Κορέας με αφορμή την προπσάθεια της Βόρειας Κορέας να εισχωρήσει στη Νότια. Στη Νότιο Κορέα εν τω μεταξύ άρχισαν να εδραιώνονται κυρίως με την υποστήριξη των ΗΠΑ πολύ συντηρητικές και καταπιεστικές κυβερνήσεις. Η Βόρεια Κορέα με την επιρροή των Σοβιετικών εδραίωσε κομουνιστικό καθεστώς αλλά με κληρονομική ηγεσία
Οι διώξεις των αντιφρονουντων εκατέρωθεν πριν και μετά τον πολεμο της Κορέας ήταν δραματικές (απο το 1946 απαγορεύτηκε να διαβαίνουν τα σύνορα του 38ου παραλλήλου Κορεάτες χωρίς ειδική άδεια) Η φωτογραφία ειναι του 1948 από χωρικους που θεωρήθηκαν κομμουνιστες και περιμένουν την εκτέλεσή τους. Υπάρχουν και στοιχεία για εκτέλεση ενός ολόκληρου χωριού σε νησί της Νότιας Κορέας ως φιλοκομμουνιστικού