Καταρρέει η γερμανική βιομηχανία χάλυβα… στην πορεία προς τον “πράσινο Σοσιαλισμό”
Αν οι επιδοτήσεις και ο προστατευτισμός αποτύχουν, ο τομέας θα κρατικοποιηθεί.
Η βιομηχανία χάλυβα της Γερμανίας έχει γίνει η απόλυτη αλληγορία για την αξιοθρήνητη κατάσταση της ευρύτερης βιομηχανικής βάσης της χώρας.
Η πτώση της τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι σχεδόν άνευ προηγουμένου στην σύγχρονη οικονομική ιστορία.
Η παραγωγή έχει μειωθεί πάνω από 30% από το 2018, με το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους να δείχνει μία δραματική πτώση 12% σε σύγκριση με πέρυσι — μία κατάρρευση που επιταχύνεται με ιλιγγιώδη ρυθμό.
Συγκεκριμένα, η παραγωγή πρώτης ύλης χάλυβα έχει πέσει από το υψηλό του 2018, που ήταν 42,4 εκατομμύρια τόνοι, στους 29 εκατομμύρια τόνους φέτος.
Είναι απλό, η παραγωγή στη Γερμανία πλέον δεν είναι κερδοφόρα.
Γι’ αυτό το κεφάλαιο φεύγει για πιο κερδοφόρους προορισμούς.
Η Κίνα — και τώρα όλο και περισσότερο οι ΗΠΑ — είναι εκεί όπου γίνονται οι δουλειές.
Η έξοδος κεφαλαίων
Η έξοδος κεφαλαίων από κάποτε ισχυρούς παραγωγούς όπως η ThyssenKrupp και η Salzgitter AG έχει αφήσει βαθιές κοινωνικές πληγές.
Περίπου 30.000 από τις 120.000 θέσεις εργασίας στον τομέα του χάλυβα έχουν ήδη χαθεί.
Και η φυγή κεφαλαίων δεν περιορίζεται μόνο στον χάλυβα — συμβαίνει σε όλο το βιομηχανικό τοπίο.
Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη ότι η ιδιαίτερα ακριβή και τεχνικά απαιτητική παραγωγή “πράσινου χάλυβα” — το ηθικό χρυσό πρότυπο χωρίς CO₂ — καταρρέει με την ίδια ταχύτητα όπως και η παραδοσιακή παραγωγή χάλυβα.
Πολιτικά, αυτό μπορεί να προκαλέσει κάποια «ανησυχία», αλλά διανοητικά κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του.
Αυτό που οι γραφειοκράτες αποκαλούν «αποτυχία της αγοράς» αντιμετωπίζεται με ακόμη έναν γύρο επιδοτήσεων.
Τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο έχουν ήδη κινητοποιήσει δισεκατομμύρια στην αγορά ομολόγων για να πλημμυρίσουν τους ξηρούς διαύλους αυτής της “πράσινης κεντρικά ελεγχόμενης οικονομίας”.
Είναι εκπληκτικό πώς η γερμανική πολιτική λύνει τη γνωστική δυσαρμονία πετώντας συνεχώς περισσότερα χρήματα από τους φορολογούμενους πάνω της.
Δεν έχει καμία σχέση με πραγματική πολιτική διαμόρφωση ή με τη δημιουργία βιώσιμου πλαισίου για τις επιχειρήσεις. Είναι η τελετουργική εκτέλεση μιας πράσινης αίρεσης.
Σύνοδος με συζητήσεις χωρίς αντίκρισμα
Αυτή η προφανής αποσύνδεση με την οικονομική πραγματικότητα καλύπτεται με μια σταθερή ροή “συνοδών”.
Οι πολιτικοί φαίνεται να είναι καθηλωμένοι σε μόνιμο καθεστώς συζητήσεων — συναντήσεις που δεν αλλάζουν τίποτα, αλλά φαίνονται απασχολημένες.
Έτσι, μετά τη σύνοδο της αυτοκινητοβιομηχανίας, έρχεται η σύνοδος του χάλυβα.
Στα τελετουργικά τραπέζια αυτών των συναντήσεων, η βιομηχανία ζητά επιδοτούμενη ηλεκτρική ενέργεια, τα συνδικάτα καλούν για εγγυήσεις θέσεων εργασίας και σχέδια σύντομων ωρών εργασίας, ενώ οι πολιτικοί υπόσχονται να μειώσουν τη γραφειοκρατία — μια κενή φράση που έχει γίνει γελοία, δεδομένης της πλημμύρας κανονισμών που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Αυτές οι “συζητήσεις” εξυπηρετούν έναν σκοπό: την υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης.
Προσομοιώνουν μεταρρυθμίσεις, προβάλλοντας την “δράση” και την “ευαισθητοποίηση” σε ένα κοινό που όλο και περισσότερο αποστασιοποιείται.
Αλλά η κατάρρευση της βιομηχανικής βάσης της Γερμανίας δεν απαιτεί άλλες ψεύτικες συναντήσεις.
Απαιτεί μια νέα κατανόηση του ρόλου του κράτους στην κοινωνία, μόνο ένα ελάχιστο κράτος, που θέτει σαφείς κανόνες για μια ελεύθερη αγορά και μετά εξαφανίζεται από τη θέα, μπορεί να επιτρέψει την πραγματική επίλυση των προβλημάτων.
Η στιγμή του SPD
Η ημερομηνία της συνόδου του χάλυβα δεν έχει καθοριστεί ακόμη, αλλά δεδομένων των καταστροφικών στοιχείων, θα είναι σύντομα στην ημερήσια διάταξη.
Στην περιοχή της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, που ήταν κάποτε η καρδιά του άνθρακα και του χάλυβα και προπύργιο του SPD, το κόμμα έχει ήδη ξεκινήσει μια καλλωπισμένη επιχείρηση δημοσίων σχέσεων.
Με το σύνθημα “Καταλάβαμε”, οι τοπικοί αξιωματούχοι του SPD προσποιούνται ότι επανασυνδέονται με τον κόσμο που έχασαν εδώ και πολύ καιρό.
Τώρα ισχυρίζονται ότι “επικεντρώνονται στα πραγματικά προβλήματα” και “μάχονται για κάθε θέση εργασίας”.
Πρόκειται για κλασική σοσιαλιστική ρομαντική ρητορική, ευθεία από το μεταπολεμικό εγχειρίδιο του κόμματος.
Σοσιαλισμός σε μικρά βήματα
Αλλά η πραγματική κατεύθυνση αποκαλύφθηκε σε μια νέα θέση του SPD για το κοινοβούλιο.
Η γλώσσα είναι ξεκάθαρη: σε “εξαιρετικές περιπτώσεις”, το κράτος πρέπει να αποκτά μετοχικές συμμετοχές σε χρεοκοπημένες εταιρείες χάλυβα.
Και καθώς οι κρίσεις τείνουν να πολλαπλασιάζονται σε αυτό το περιβάλλον, οι “εξαιρέσεις” θα γίνουν σύντομα ο κανόνας.
Πριν την πλήρη κρατικοποίηση, βεβαίως, το SPD θέλει να χρησιμοποιήσει όλο το εργαλείο της πολιτικής, επιδοτήσεις, δασμούς και προστατευτισμό — τα συνηθισμένα.
Και αν αποτύχει μια παρέμβαση, η απάντηση είναι πάντα η ίδια: διπλασιάστε.
Χωρίς την αποδόμηση αυτού του οικολογικού-σοσιαλιστικού εφιάλτη, δεν υπάρχει καμία αναστροφή για τη γερμανική βιομηχανία.
Και, όπως πάντα, η κεντροδεξιά αντιπολίτευση θα συμμορφωθεί, προσφέροντας επιφανειακή κριτική, ενώ θεμελιωδώς συμφωνεί με την ατζέντα της πράσινης μετάβασης.
Η πορεία που χαράχτηκε στις Βρυξέλλες θα υπερασπιστεί με κάθε κόστος — ενάντια σε κάθε οικονομική λογική.
Είμαστε μάρτυρες της βήμα προς βήμα οικοδόμησης ενός νέου, πραγματικού σοσιαλισμού. Αυτή τη φορά, είναι πράσινος.
Οι αιτίες είναι προφανείς
Οι αιτίες για την κατάρρευση της γερμανικής βιομηχανίας δεν είναι μυστικό: μια αυτο-προκληθείσα ενεργειακή κρίση, μια αίρεση CO₂ που εξαπλώνεται σε κάθε στρώμα της πολιτικής της ΕΕ, και ο αργός στραγγαλισμός της ανταγωνιστικότητας.
Πιο ανησυχητικό είναι πόσο βαθιά αυτή η οικολογική-σοσιαλιστική πίστη έχει διαπεράσει την πολιτική τάξη.
Η δόγμα του κλίματος είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στη σκέψη του πληθυσμού που μια γρήγορη επιστροφή στον αμερικανικού τύπου οικονομικό πραγματισμό είναι σχεδόν αδιανόητη.
Χωρίς πίεση από τη βάση. Χωρίς ιδεολογική αναθεώρηση.
Η πλήρης ανατροπή του κλιματικού συγκροτήματος — η συνειδητή αποδόμηση αυτής της τεράστιας οικονομίας των μεσαζόντων, το τέλος των φόρων CO₂, ο καθαρισμός της ρυθμιστικής ζούγκλας — θα πέσει σε μια μελλοντική γενιά που θα αναγκαστεί να καθαρίσει αυτό το χάος.
Δεν είναι ένα ευχάριστο προοπτικό μέλλον. Αλλά αν ο στόχος είναι μια εύπορη και ελεύθερη κοινωνία, η επιστροφή στις αρχές της αγοράς και το ελάχιστο κράτος ως εγγυητής ασφάλειας — χωρίς ιδεολογικό βάρος — είναι ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθούν οι δυνάμεις που απαιτούνται για την ανανέωση.
www.bankingnews.gr