Για όποιον παρακολουθεί τη διεθνή πολιτική οι καιροί που ζούμε είναι μοναδικοί, και εν πολλοίς… περίεργοι.
Του Strange Attractor
Τέρμα η παραδοσιακή διπλωματία, η αβρότητα, και η ορθοπολιτική στημένη ρητορική.
Στις ΗΠΑ π.χ., που παραμένει η μεγαλύτερη παγκόσμια υπερδύναμη, επικεφαλής είναι κάποιος που σε άλλες εποχές θα θεωρούταν «γραφικός», και θα είχε μπει στο περιθώριο ακόμη και ως δήμαρχος επαρχιακής κωμόπολης.
Σήμερα όμως, εδώ που φτάσαμε, ο Ντόναλντ ο πλανητάρχης λέει και κάνει ό,τι θέλει, προσβάλλοντας, αλλά και ανατρέποντας διαχρονικές συμμαχίες και πολιτικές.
Τέλος δηλαδή ο πολιτικός καθωσπρεπισμός.
Όπως απέδειξε τόσο το 2016 όσο και πρόσφατα, οι παλιοί κανόνες της γεωπολιτικής δεν ισχύουν πια, και ειδικά στο ζήτημα των σχέσεων ΗΠΑ με Ευρώπη όλα έχουν ανατραπεί.
Με δυο τρεις κινήσεις ο Αμερικανός πρόεδρος «γκρέμισε» τις ψευδαισθήσεις των άλλοτε κραταιών Ευρωπαίων, και τους έστειλε στο καναβάτσο πανικόβλητους και αναρωτώμενους για το τι μέλλει γενέσθαι.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός δηλαδή, και ο Τραμπ το απέδειξε πασιφανώς. Με τους στιβαρούς (!) Ευρωπαίους ηγέτες να τρέχουν και να μη φτάνουν (θυμόσαστε τις κυβιστήσεις του δικού μας για τη WOKE ατζέντα) κάθιδροι;
Ειδικά στο ζήτημα της Ουκρανίας, όπου η ΕΕ ήταν και είναι μόνο λόγια, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να το παίζουν ήρωες και σύμμαχοι του (πρώην κωμικού) Ζελένσκι, αλλά στην ουσία απλά να υπόσχονται πως θα πολεμήσουν στο πλάι του μέχρι «τον τελευταίο… Ουκρανό».
Δυστυχώς, ένας πόλεμος όπως αυτός στην Ουκρανία δεν μπορεί να διεξάγεται εκ του μακρόθεν, και εκ του ασφαλούς, με συνεντεύξεις, δημοσιοσχεσίτικη ρητορική, και με κούφια λόγια, την ώρα που Ουκρανοί και Ρώσοι μάχονται σαν τα αγρίμια στο έδαφος.
Ό,τι και να λέμε η ΕΕ απέτυχε και σε αυτόν τον τομέα. Γραφειοκράτες και άκαπνοι ηγέτες, με επικεφαλής την (μη εκλεγμένη) Ούρσουλα, τα έκαναν μαντάρα.
Τι πρέπει να γίνει; Ο Ντόναλντ εν μέρει δείχνει τον δρόμο.
Επιστροφή στην πολιτική αυτονομία κυρίαρχων εθνικών κρατών, που όπως απέδειξε δεκαετίες τώρα το πάντα μάχιμο Ισραήλ, είναι η μόνη λύση για εθνική επιβίωση σε μια περίοδο διεθνών ανακατατάξεων και επιθετικής συμπεριφοράς εκ μέρους απειλητικών Ρώσων, τρελαμένων τζιχαντιστών, Ισλαμιστών τρομοκρατών, κ.ο.κ.
Όπως όλα δείχνουν, με τον νέο σερίφη στο Καπιτώλιο, η Ευρώπη είναι πλέον μόνη της και δεν θα πρέπει να ελπίζει πως θα τη σώσει ο Μπάρμπα Σαμ και αυτή τη φορά.
Και αυτό το διεμήνυσε ξεκάθαρα ο Τραμπ, μέσω του αντιπροέδρου, αλλά και του νέου υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, οι οποίοι υπογράμμισαν χωρίς ναι μεν και αλλά, πως «η νέα σκληρή στρατηγική πραγματικότητα δεν επιτρέπει πλέον στις ΗΠΑ να εστιάζουν πρωταρχικά στην ασφάλεια της Ευρώπης…»!
Προτεραιότητα πλέον είναι η ασφάλεια των ίδιων των ΗΠΑ και των συνόρων τους, αλλά και η αποτροπή της κινεζικής απειλής, πρόσθεσαν…
Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι Αμερικάνοι κατηγορούν ανοικτά την Ευρώπη για αντιδημοκρατικές πολιτικές, σε σχέση με την αντιμετώπιση «δεξιών» ακτιβιστών που αντιτίθενται στη λαθρομετανάστευση, η οποία ενθαρρύνθηκε θεσμικά όλα αυτά τα χρόνια, και στην ελευθερία έκφρασης.
Τι λένε στην ουσία οι Αμερικάνοι; Ξύπνα Ευρώπη! Εμείς παύουμε πλέον να είμαστε οι εγγυητές της ασφάλειας, και της ελευθερίας σας, και ή συνέλθετε και αντιμετωπίστε τις απειλές, ή συνεχίστε τον βαθύ σας ύπνο και παραδοθείτε σε αυτές. Τόσο απλά, και τόσο ξεκάθαρα.
Με τον Μακρόν να πανικοβάλλεται (ο Γερμανός καγκελάριος είναι στον κόσμο του), και να καλεί έκτακτη συνδιάσκεψη ολίγων εκλεκτών Ευρωπαίων ηγετών (ο δικός μας δεν προσεκλήθη λόγω ασημαντότητας), μπας και συμφωνήσουν στο πως θα αντιμετωπίσουν εν χορώ τις νέες προκλήσεις που ξεπρόβαλλαν έτσι στα καλά καθούμενα μετά την εκλογή Τραμπ.
Στην πραγματικότητα, ακόμη και αν οι ΗΠΑ αποσυρθούν από το «παιχνίδι», και κληθεί η Ευρώπη να αντιμετωπίσει μόνη της τη Μόσχα, η Ευρώπη είναι ισχυρότερη τόσο οικονομικά, όσο και πληθυσμιακά από τη Ρωσία. Βιομηχανικά μιλώντας, ακόμη και η Βρετανία από μόνη της κατασκευάζει περισσότερα απ’ ό,τι η Ρωσία, ενώ σε πυρηνικό επίπεδο η Βρετανία από κοινού με τη Γαλλία συναγωνίζονται επάξια τη ρωσική αρκούδα.
Το θέμα είναι αν μπορεί σήμερα η Ευρώπη να πάει σε πόλεμο.
Και άντε ίσως να μπορεί η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Λιθουανία, ή ακόμη και η Ελλάδα. Η Σουηδία όμως; Η Ιταλία; Η Νορβηγία; Η Ελβετία;
Μιλάμε δηλαδή για μια Ευρώπη τόσο βυθισμένη στην ευμάρεια και στη νωθρότητα, τόσο ποτισμένη με αριστερές ιδεοληψίες, και τόσο βολεμένη δεκαετίες τώρα, που δύσκολα θα πειστεί ή θα μπορέσει να πείσει τους μαλθακούς και αδιάφορους εν πολλοίς πληθυσμούς της να πολεμήσουν τη Ρωσία.
Στο παρελθόν, οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες πολέμησαν με σθένος τον φασισμό, τον ναζισμό, ενώ ήταν και έτοιμες να πολεμήσουν τον κομμουνισμό. Πάντα όμως με την τεράστια οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της Αμερικής. Σήμερα τι γίνεται; Μπορούν;
Δυστυχώς, ελλείψει του προστάτη τους, το πιο πιθανό είναι η Ευρώπη να επανέλθει στην προτεραία κατάστασή της, με κάθε έθνος κράτος να κοιτάζει μόνο το συμφέρον του, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα των άλλων, με αποτέλεσμα αν ο μη γένοιτο πάμε σε πόλεμο με τους Ρώσους, ο καθένας να κοιτάζει να φυλάξει τα δικά του σύνορα, και έτσι τα κράτη (πρώην και μη) μέλη της ΕΕ να γίνονται εύκολη λεία για τα δόντια ενός αδίστακτου θηρευτή, όπως αποδεικνύει καθημερινά πως είναι ο Πούτιν.
Όσο για τα καθ’ ημάς, είμαι πεπεισμένος πως με ηγέτη τον Κυριάκο (και μπροστάρη τον Γεραπετρίτη) δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.
Ούτε τον Τούρκο, ούτε τον Ρώσο…
Και τους δυο αυτούς εν δυνάμει εχθρούς, θα τους αντιμετωπίσουν με πατριωτικό σθένος, ως γνήσιοι Έλληνες, από κάποια πρεσβεία στη Λοζάνη (ή στο Μπαλί) οι δυο αυτοί σύγχρονοι Καραϊσκάκηδες…