Τα εσωτερικά εμπόδια της Ευρώπης αντιστοιχούν σε δασμούς 45% για τη μεταποίηση και 110% για υπηρεσίες, επισημαίνει ο Mario Draghi σε άρθρο στους Financial Times
Κλινικά νεκρή… χαρακτήρισε την οικονομία της Ευρώπης ο πρώην διοικητής της ΕΚΤ και «σοφός» της ΕΕ Mario Draghi καθώς oi δασμοί Trump είναι απλώς το άλλοθι της δυσπραγίας της οικονομίας της ενώ τα εσωτερικά εμπόδια στην ενιαία αγορά λειτουργούν ως επιβαρυντικοί δασμοί.
Επισήμανε ότι οι εσωτερικοί φραγμοί στην ενιαία αγορά αντιστοιχούν στο 45% για τα μεταποιητικά προϊόντα και 110% για τις υπηρεσίες, σε άρθρο του στους Financial Times το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, τόνισε το ανταγωνιστικό μειονέκτημα της Γηραιά Ηπείρου στην καινοτομία ενώ κάλεσε για «ριζοσπαστικές αλλαγές»
Οι δύο επιζήμιοι παράγοντες
Ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ και πρωθυπουργός της Ιταλίας, που έχει επιμεληθεί τη βαρυσήμαντη έκθεση του 2024 για το μέλλον της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, επισημαίνει στο άρθρο του την εύθραυστη ανάκαμψη της ευρωζώνης και την προοπτική οι ΗΠΑ να επιβάλλουν δασμούς, ενδεχόμενο που δημιουργεί περαιτέρω αβεβαιότητα.
Επισημαίνει δύο σημαντικούς παράγοντες που οδήγησαν την Ευρώπη σ’ αυτή τη δύσκολη θέση. «Ο πρώτος είναι η μακροχρόνια αδυναμία της ΕΕ να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς στην προσφορά, ιδίως τους υψηλούς εσωτερικούς φραγμούς και τα ρυθμιστικά εμπόδια.
Αυτά είναι πολύ πιο επιζήμια για την ανάπτυξη από οποιουσδήποτε δασμούς θα μπορούσαν να επιβάλουν οι ΗΠΑ».
«Το ΔΝΤ εκτιμά ότι τα εσωτερικά εμπόδια της Ευρώπης ισοδυναμούν με δασμούς 45% για τη μεταποίηση και 110% για τις υπηρεσίες» υπογραμμίζει.
Στο πιο καινοτόμο σκέλος των υπηρεσιών, το ψηφιακό, οι ρυθμιστικοί κανόνες εμποδίζουν την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών εταιρειών τεχνολογίας.
«Το κόστος συμμόρφωσης με τον GDPR (τον κανονισμό για τις ψηφιακές υπηρεσίες), για παράδειγμα, εκτιμάται ότι έχει μειώσει τα κέρδη για τις μικρές ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας έως και 12%».
Η αύξηση των εσωτερικών φραγμών εν μέσω παγκοσμιοποίησης
Επισημαίνει ότι «η Ευρώπη έχει ουσιαστικά αυξήσει τους δασμούς εντός των συνόρων της και εντείνει τις ρυθμίσεις σε έναν τομέα που αποτελεί περίπου το 70 % ΑΕΠ της ΕΕ.
Αυτή η αποτυχία μείωσης των εσωτερικών φραγμών συνέβαλε επίσης στο ασυνήθιστα υψηλό μερίδου του εμπορίου παραγόμενο οικονομικό προϊόν της Ευρώπης».
Από το 1999, το εμπόριο ως μερίδιο του ΑΕΠ έχει αυξηθεί από 31% σε 55% στην ευρωζώνη, ενώ στην Κίνα αυξήθηκε από 34% σε 37% και στις ΗΠΑ από 23 %σε μόλις 25 τοις εκατό.
Αυτό το άνοιγμα – σημαιώνει – ήταν ένα πλεονέκτημα σε έναν παγκοσμιοποιούμενο κόσμο. Τώρα όμως έχει γίνει τρωτό σημείο, σημειώνει ο Draghi,
Το παράδοξο είναι ότι ενώ τα εσωτερικά εμπόδια παρέμειναν υψηλά, τα εξωτερικά εμπόδια έπεσαν καθώς η παγκοσμιοποίηση επιταχύνθηκε.
Οι εταιρείες της ΕΕ κοίταξαν στο εξωτερικό για να υποκαταστήσουν την έλλειψη εγχώριας ανάπτυξης και οι εισαγωγές έγιναν σχετικά πιο ελκυστικές.
Για παράδειγμα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, το κόστος του εμπορίου στον τομέα των υπηρεσιών εκτιμάται ότι έχει μειωθεί κατά 11 τοις εκατό εντός της ΕΕ αλλά κατά 16 τοις εκατό για τις εισαγωγές εκτός ΕΕ.
Αυτό εξηγεί γιατί το εμπόριο υπηρεσιών εντός και εκτός της ΕΕ είναι περίπου το ίδιο σήμερα με το μερίδιο του ΑΕΠ — αδιανόητο σε μια πλήρως ενοποιημένη μεγάλη οικονομία.
H ανοχή στην επιμονα ασθενή ζήτηση
Ο δεύτερος παράγοντας που εμποδίζει την Ευρώπη «είναι η ανοχή της στην επίμονα ασθενή ζήτηση».
«Αυτό έχει επιδεινώσει όλα τα ζητήματα που προκαλούνται από τους περιορισμούς της προσφοράς.
Μέχρι την κρίση, η εγχώρια ζήτηση ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ευρωζώνη βρισκόταν κοντά στο μέσο του εύρους των προηγμένων οικονομιών.
στερα, έπεσε στον πάτο και έμεινε εκεί».
«Και οι δύο αυτές ελλείψεις -στην πλευρά της προσφοράς και στη πλευρά της ζήτησης – προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την Ευρώπη.
Είναι επομένως μέσα στις δυνατότητές της να αλλάξουν, με μία «ανυποχώρητη προσπάθεια για την άρση των περιορισμών στην πλευρά της προσφοράς» και «ανακατευθύνοντας τη ζήτηση πίσω στην εγχώρια αγορά».
Ο Draghi καλεί ταυτόχρονα σε «μια πιο διορατική χρήση της δημοσιονομικής πολιτικής, με τη μορφή υψηλότερων παραγωγικών επενδύσεων» αλλά, όπως επισημαίνει, «αυτό το μονοπάτι απαιτεί μια θεμελιώδη αλλαγή νοοτροπίας.
Μέχρι τώρα, η Ευρώπη είχε επικεντρωθεί είτε σε μεμονωμένους είτε σε εθνικούς στόχους χωρίς να υπολογίζεται το συλλογικό τους κόστος».
«Τα εσωτερικά εμπόδια είναι κληρονομιά εποχών που το εθνικό κράτος ήταν το φυσικό πλαίσιο δράσης.
Αλλά είναι πλέον σαφές ότι η δράση με αυτό τον τρόπο δεν έχει προσφέρει ούτε ευημερία για τους Ευρωπαίους, ούτε υγιή δημόσια οικονομικά, ούτε καν εθνική αυτονομία, η οποία απειλείται από την πίεση από το εξωτερικό.
Γι’ αυτό χρειάζονται ριζικές αλλαγές» καταλήγει.
www.bankingnews.gr