Τι θα συνέβαινε άραγε στη Δύση αν αρχηγός κράτους κάποιας χώρας του Κόλπου κατέπιπτε με το ελικόπτερο του και έχανε τη ζωή του πιθανόν από κάποια ηλεκτρονική δολιοφθορά που προκάλεσε ξένο κράτος στις επικοινωνίες του;
Μανώλης Κοττάκης
Tι θα συνέβαινε στην Κεντρική Ευρώπη, άραγε, αν ένας φανατικός εξτρεμιστής πυροβολούσε έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό; Θα καταγγέλλαμε τον δολοφόνο ως «ναζί ακροδεξιό», όπως θα ήταν και το αναμενόμενο, ή θα κατηγορούσαμε το θύμα ως «αμφιλεγόμενη προσωπικότητα»; Τι θα συνέβαινε, άραγε, στη Δύση αν ηγέτης, αρχηγός κράτους κάποιας χώρας του Κόλπου, κατέπιπτε με το ελικόπτερο του και έχανε τη ζωή του πιθανόν από κάποια ηλεκτρονική δολιοφθορά που προκάλεσε ξένο κράτος στις επικοινωνίες του; Θα ετίθεντο από την πρώτη στιγμή τα καταλυτικά ερωτήματα για τα αίτια της πτώσης του ελικοπτέρου επί τάπητος ή μήπως από την πρώτη στιγμή θα κυριαρχούσε στα μέσα η ανάλυση «ε, και τι έγινε, δεν έχασε η Βενετιά βελόνι, ένας χασάπης που δεν αγαπά τη δημοκρατία ήταν»;
Τι θα έκανε, άραγε, το Λονδίνο, αν γινόταν απόπειρα ανατίναξης της γέφυρας του Τάμεση ή το Παρίσι αν ανατινασσόταν η γέφυρα του Σηκουάνα; Πώς θα αντιμετώπιζε η Δύση τυχόν δολιοφθορά σε αγωγούς μεταφοράς αμερικανικού φυσικού αερίου από την τροφοδοσία των οποίων εξαρτάτο η ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης; Πώς θα σχολίαζε την εισβολή τρομοκρατών του ISIS σ’ ένα θέατρό της; Και τι, άραγε, θα είχε να πει, αν βρισκόταν μια μέρα αίφνης νεκρός ο Σνόουντεν ή ο Ασάνζ; Θα κατηγορούσε… τους Ρώσους; Τα ερωτήματα δεν είναι θεωρητικά. Αντιθέτως.
Βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα από την ανάποδη. Δύο χρόνια παρατηρούμε μια συγκεκριμένη πολεμική χορογραφία με αρχή, μέση και τέλος, η οποία συνδέεται ευθέως με την έκβαση των πολεμικών αναμετρήσεων στην Ουκρανία και τώρα στη Μέση Ανατολή. Σε κάθε ζόρικη στιγμή χύνεται αίμα αρχηγών κρατών, προέδρων ή πρωθυπουργών, αντικαθεστωτικών, συμβούλων ηγετών, αλλά και απλών πολιτών. Σε κάθε δύσκολη στροφή ανατινάσσονται κρίσιμες υποδομές. Σε κάθε επικίνδυνη για τα ζωτικά δυτικά συμφέροντα περίσταση αυτά αποδίδονται προβοκατόρικα, πλην των περιπτώσεων που αυτή είναι στόχος, στη ρωσική αρκούδα. Ακόμα και η ανατίναξη του αγωγού NordStream.
Πολλές φορές κατηγορούνται από τα ΜΜΕ και τα ίδια τα θύματα, όπως χθες ο Ραϊσί και προχθές ο Φίτσο. Και αφού παραχθούν οι πρώτες εντυπώσεις και μετά τη χρονική απομάκρυνση εκ του ταμείου όλα αποκαθίστανται. Στο τέλος μαθαίνουμε ποιος ήταν ο πραγματικός υπεύθυνος. Ποιος έβαλε το χεράκι του στο παρασκήνιο. Και όλα αυτά στις Δημοκρατίες που ψηφίζουν νόμους για τα… fake news. Θυμίζω πρόχειρα τα γεγονότα βίας που σωρεύτηκαν στον κόσμο την τελευταία διετία: Η ανατίναξη των ρωσικών αγωγών NordStream 1 στις σκανδιναβικές χώρες. Από δυτικές μυστικές υπηρεσίες, όπως τελικώς κατέληξε ο ευρωπαϊκός και ο υπερατλαντικός Τύπος. Η δολοφονία της θυγατέρας του συμβούλου του προέδρου Πούτιν, Ντούγκιν, ο πραγματικός στόχος ήταν αυτός: η απόπειρα ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας. Η δολοφονία του Ρώσου αντικαθεστωτικού Αλεξέι Ναβάλνι για την οποία ξένες δυτικές μυστικές υπηρεσίας (CIA) αθώωσαν, μετά τις ρωσικές εκλογές, τον πρόεδρο Πούτιν.
Η εισβολή του ISIS σε θέατρο της Μόσχας με τραγικό απολογισμό 100 νεκρούς. H απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού Φίτσο από τον αντικαθεστωτικό συγγραφέα του οποίου η σύζυγος λέγεται ότι είναι Ουκρανή ακτιβίστρια που ανακρίνεται. Η πτώση του ελικοπτέρου που μετέφερε τον Ιρανό πρόεδρο Ραϊσί με συνέπεια τον θάνατό του, η οποία είναι παραπάνω από προφανές ότι έχει στόχο την εσωτερική αποσταθεροποίηση του Ιράν. Σε φιλοσοφικό επίπεδο είναι καθαρό ότι η ανθρώπινη φύση στον 21ο αιώνα έλκεται από το κακό. Ζούμε την έλξη του κακού. Σε ιδεολογικό επίπεδο είναι μάλλον προφανές, έτσι φαίνεται (για να κρατήσουμε μια επιφύλαξη), ότι η Δύση αντιγράφει τον ανατολικό αυταρχισμό.
Οι χώρες ανατολικά της Ελλάδος, είτε είναι η γείτων είτε οι χώρες του Κόλπου ή οι πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες ή η Απω Ανατολή, δεν είχαν ποτέ καλή σχέση με τη δημοκρατία. Δεν έχουν στην κουλτούρα τους τη δημοκρατία. Δεν μπορούν να διοικηθούν (ορισμένες εξ αυτών που είναι αχανείς) με την δημοκρατία. Ποτέ η Ρωσία δεν διοικήθηκε με δημοκρατία. Ποτέ η Κίνα. Ποτέ τα θεοκρατικά καθεστώτα. Ποτέ ο Κόλπος. Οι ηγεμονίες διατηρούνται με την ισχύ και με τις αιματοχυσίες. Υποστηρίζεται ότι στα 22 χρόνια που κυβερνά ο τσάρος έχουν βγει από τη μέση καμιά εικοσαριά αντιφρονούντες. Τελευταίο κρούσμα που προκάλεσε αίσθηση η πτώση του ελικοπτέρου που μετέφερε το πρωτοπαλίκαρό του στις μάχες της Ουκρανίας όταν αυτό αυτομόλησε.
Το περίεργο σε αυτόν τον νέο δυστοπικό κόσμο όπου ζούμε είναι ότι η Δύση αισθάνεται όλο πιο συχνά την ανάγκη να αντιγράφει τις βίαιες πρακτικές των ανατολικών καθεστώτων για να παρατείνει δι’ αυτού του τρόπου την κλυδωνιζόμενη ηγεμονία της. Κατ’ άλλους διαχειρίζεται την ήττα της και την καθυστερεί. Αυτή η πρακτική όμως, η πρακτική του ανταρτοπόλεμου, που προσπαθεί να ισοφαρίσει ήττες στα πεδία των μαχών που προκάλεσε εντέχνως η ίδια στο παρασκήνιο με στοχευμένα κτυπήματα αποσταθεροποίησης του κόσμου στον Βορρά, στη Μέση Ανατολή, στην Ευρασία, έχει ως αποτέλεσμα την έκλυση απίστευτα αρνητικής πολιτικής ενέργειας στον πλανήτη και στους λαούς.
Πράγμα που φαίνεται από την απροσδόκητη αντίδραση των φοιτητών των αμερικανικών πανεπιστημίων η οποία αιφνιδίασε την Ουάσινγκτον και είχε ως αποτέλεσμα τον νεομακαρθισμό εις βάρος ακαδημαϊκών, ακόμα και πρυτάνεων και την καταστολή των διαδηλώσεων στη χώρα που έχει ως έμβλημα της το Αγαλμα της Ελευθερίας. Πράγμα που είχε επίσης ως αποτέλεσμα στη χώρα που δεν φοβάται τίποτα και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών είναι στο DNA της την απαγόρευση του ΤικΤοκ. Πράγμα που είχε επίσης ως αποτέλεσμα γερουσιαστές να απειλήσουν μέλη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου με διώξεις αν αυτό εξέδιδε διεθνές ένταλμα για τον Ισραηλινό πρωθυπουργό. Συνοπτικώς ειπείν, η Δύση χάνει κάθε μέρα τον εαυτό της. Παραδίδει την ταυτότητά της στους εχθρούς της. Είμαστε στην αρχή δεινών. Διότι η δράση φέρνει αντίδραση. Σκοτεινά μυαλά είναι στο τιμόνι του κόσμου.
Ο Ελληνοαμερικανός ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης έγραψε τις πληροφορίες που γνωρίζει από τη θητεία του στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ υπό μορφή ενός έξοχου μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Κάκτος. Με αυτό προειδοποιεί ότι η αχίλλειος πτέρνας της Δύσης είναι τα υπόγεια καλώδια ίντερνετ, η εξουδετέρωση των οποίων θα μπορούσε να προκαλέσει γιγάντιο μπλακάουτ στις μεταφορές, επίγειες και εναέριες, στις τηλεπικοινωνίες και στο διαδίκτυο που σήμερα είναι η βασική πηγή πληροφόρησης των λαών, στην ηλεκτρική ενέργεια.
Το ευάλωτο σημείο μας είναι ότι είμαστε υπερσυνδεδεμένοι χωρίς εναλλακτικά σχέδια αντίδρασης. Ο πόλεμος δολιοφθοράς στον οποίο έχει μπει σταδιακά η Δύση με την Ανατολή είναι, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, loose loose. Αν και ο απώτερος στόχος του στο τέλος είναι η σύρραξη και η διαγραφή των χρεών των υπερχρεωμένων κρατών, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων -προχθές οι Κινέζοι ξεφορτώθηκαν ένα τεράστιο πακέτο αμερικανού χρέους που διακρατούσαν στα χαρτοφυλάκια τους-, θα είναι τόσο ασύμμετρη η αναμέτρηση, ώστε στο τέλος θα την πληρώσουμε όλοι μαζί. Και η σωστή και η λάθος πλευρά της Ιστορίας. Χωρίς διάκριση.
Ακουγα καμιά φορά με επιφύλαξη τους γέροντες που προέβλεπαν ότι η Δευτέρα Παρουσία πλησιάζει αλλά δυστυχώς η έλξις του κακού θεριεύει. Ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα. Ακόμα και να αναιρέσει, ακόμα και να καταστρέψει τον εαυτό του. Και το πρόβλημα αυτό δεν επιλύεται, είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω, ούτε με εθνικούς ούτε με υπερεθνικούς όρους. Μόνον με ηθικούς. Εχουμε εκκοσμικευτεί όμως τόσο πολύ και «μιθριδατίζουμε» τόσο αλαζονικά, που δύσκολο το βλέπω. Μόνο διά της πτώσεως και του σοκ δυνάμεθα να δούμε το φως το αληθινόν, θεωρώ. Η άκρατη βία περιορίζει δραματικά τις εναλλακτικές. Είμαστε όμηροι των παθών μας και της τεχνολογίας.