Με αφορμή έναν Γκαϊτζί, ο αντίλογος στην θρασεία Τουρκία
”Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια”, θα ‘λεγε κανείς μαντεύοντας τον σκοπό μου να μιλήσω για πράγματα που αφορούν εθνικά θέματα. Θέματα που μου κάθονται από καιρό στο στομάχι, γιατί κρύβονται πίσω από μισές αλήθειες οι οποίες ισοδυναμούν με ολόκληρα ψέματα.
Μισές αλήθειες που εκπέμπονται μόνιμα απ’ την αντίπερα όχθη του Αιγαίου και έχουν να κάνουν με τα ελληνικά δίκαια σε συνεξάρτηση με το παρόν του νικητή των τουρκικών εκλογών, το οποίο φορτίζουν οι υπαινιγμοί του για ανάγκη επέκτασης της Τουρκίας προς Δυσμάς. Άρα σε βάρος της Ελλάδας, σε βάρος μας:
– Κανείς δεν μπορεί να λυγίσει τους καρπούς μας… Η Τουρκία είναι πολύ μεγαλύτερη από 780.000 km², δήλωσε πρόσφατα στην πρώτη ομιλία του μετά τη σύγκλιση του νέου υπουργικού συμβουλίου στην Άγκυρα ο επανεκλεγείς ”σουλτάνος” μη μπορώντας να κρύψει την επεκτατική βουλιμία που κανοναρχεί τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του.
Το παρόν του Ταγίπ Ερντογάν δεν παλεύεται, γιατί έχει βαθιές ρίζες που ανάγονται στο παρελθόν του. Ένα παρελθόν που βρίθει από μεγαλεπήβολα σχέδια και οράματα, με πρώτο αυτό της επεκτατικότητας της Τουρκίας στα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.
Όνειρο ζωής για τους Τούρκους (γεννημένο την επαύριο της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης, εκατό χρόνια πριν), για την ευόδωση του οποίου εντείνει την αποφασιστικότητά του ο νεο-Οθωμανός Πρόεδρος προκειμένου να αναδείξει την Τουρκία σε αυτόνομη περιφερειακή δύναμη με διεθνή επιρροή.
Η ανάδειξη της Τουρκίας όμως σε περιφερειακή δύναμη ισχύος βάσει του δόγματος ”Mavi Vatan”, προϋποθέτει παραβίαση της ελληνικής κυριαρχίας στην ελληνοτουρκική μεθόριο (Θράκη-Αιγαίο), λόγος για τον οποίο ο Ταγίπ Ερντογάν ζητά αναθεώρηση των Διεθνών Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα το 1923 (Συνθήκη Λωζάνης) και το 1947 (Συνθήκη Παρισίων).
Έχει δυο βασικά χαρτιά στα χέρια του για να το πετύχει αυτό, όπως τεκμαίρεται από άρθρο του πρώην αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού της Τουρκίας Τζιχάτ Γιαϊτζί, ”πατέρα” της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (πρακτορείο Anadolu: ”Η ‘Γαλάζια Πατρίδα’ είναι τουρκικός εθνικισμός και τουρκοκεντρική”, Μάιος 2023).
Το ένα (που αφορά τη Συνθήκη της Λωζάνης και καθορίζει το νομικό καθεστώς του Αιγαίου) είναι ότι τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (κατά τον Τζιχάτ Γκαϊτζί) ορίστηκαν στα 3 νμ το 1923 και αυτή (η χώρα μας, δηλαδή) τα επέκτεινε παράνομα στα 6νμ το 1936. Άρα ”ασκεί παρανόμως κυριαρχία σε πάνω από 152 ομάδες νησιών και βραχονησίδων” του Αιγαίου και του Κρητικού Πελάγους (βλ. λίστα EGAYDAAK με τα ”γκριζαρισμένα” από την Τουρκία ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες).
Σαν να μην φτάνει αυτό (κατά τον απόστρατο Ναύαρχο, πάντα) η χώρα μας σχεδιάζει να επεκτείνει περαιτέρω τα ΕΧΥ στα 12νμ, τη στιγμή που η Τουρκία δεν έχει συνυπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS, Montego Bay, lαµαϊκή, 1982). Άρα δεν αποδέχεται τους όρους της Σύμβασης που ευνοούν την Ελλάδα.
Αντίθετα έχει συνυπογράψει τις Συνθήκες Λωζάνης (1923) & Παρισίων (1947). Και για τον λόγο αυτό, κατά τον Γκαϊτζί, είναι υποχρεωμένη εφαρμόσει την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της, όρος που εμπεριέχεται στις ως άνω Συνθήκες.
Ξεχνά να πει, προφανώς, το προκλητικό στέλεχος των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (που – πέρα από πνευματικός ”πατέρας” της ”Γαλάζιας Πατρίδας” – είναι και αρχιτέκτονας του τουρκολιβυκού μνημονίου). ότι με τη Συνθήκη της Λωζάνης η Ελλάδα διατήρησε στην κυριαρχία της τα νησιά του Αιγαίου, εκτός από δύο (στην είσοδο των ∆αρδανελίων), την Ίμβρο και την Τένεδο, τα οποία της είχε παραχωρήσει η (λιγόζωη) Συνθήκη των Σεβρών (1920).
Ξεχνάει επίσης να πει ο εθνολαϊκιστής Γκαϊτζί ότι η Τουρκία είχε αναγνωρίσει την προσάρτηση και κατοχή των ∆ωδεκανήσων από την Ιταλία (1912-’43). Άρα δεν μπορεί να αμφισβητεί σήμερα την ενσωμάτωσή τους το ’47 στην ελληνική επικράτεια (Συνθήκη Παρισίων), μετά την ήττα της Ιταλίας (και του Άξονα γενικότερα) κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επιπλέον, η χώρα του δεν έβαλε μόνο την υπογραφή της στις Συνθήκες Λωζάνης και Παρισίων, αλλά και σε εκείνην του Μοντρέ (1936). Το λέω αυτό, γιατί η Συνθήκη του Μοντρέ — που αντικατέστησε τη Συνθήκη της Λωζάνης — κατοχύρωσε στην ελληνική επικράτεια τα νησιά του Βορείου και ΒΑ Αιγαίου (Θάσο-Σαμοθράκη-Χίο-Λέσβο-Σάμο-Ικαρία κλπ μικρονήσια) δίνοντάς μας συμπληρωματικά όσα μας στέρησε η Λωζάνη.
Έτσι η χώρα μας, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μοντρέ, απέκτησε το δικαίωμα να στρατιωτικοποιήσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη για αμυντικούς λόγους, πράγμα που αποδέχθηκε η Τουρκία (όπως είπα σε παλαιότερο άρθρο μου) ”δια της υπογραφής του πρέσβη της στην Αθήνα Ρουσσεν Έσρεφ”.
Πέραν αυτού, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ΟΗΕ, ”δεν εμποδίζεται το φυσικό δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας, σε περίπτωση διακινδύνευσης της εδαφικής ακεραιότητας λόγω απειλής, απόπειρας ή επιχειρούμενης εχθρικής εισβολής”.
Αλλά, φυσικά, δεν γίνεται καμιά αναφορά σε αυτό όχι μόνο απ’ τους Τούρκους (που έχουν κάθε λόγο να το αποκρύπτουν), αλλά και από τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους μας — Αμερικανούς και Γερμανούς (πρ. ΥΠΕΞ ΗΠΑ Μάικ Πομπέο και Γερμανοί Αξιωματούχοι, Σεπτέμβριος 2020) — οι οποίοι ζητούν να μην υπάρχει στρατιωτικό αποτύπωμα στο Αιγαίο και μας σπρώχνουν σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, για να τα… βρούμε, ”ξεχνώντας” ότι το εν λόγω άρθρο του ΟΗΕ επιβεβαιώνει ότι είναι νομίμως εξοπλισμένα τα ”γκριζαρισμένα” από αυτήν νησιά μας.
Το πόσο μεροληπτικοί είναι υπέρ του αιτήματος της Τουρκίας στο θέμα αυτό, άλλωστε, το έδειξαν οι Αμερικανοί πριν από δύο χρόνια (Οκτώβριος ’21), όταν απάντησαν αρνητικά στο ελληνικό αίτημα για αμερικανικές βάσεις στη Σκύρο και την Κω, που θα έκαιγαν τα όνειρα των Τούρκων για επιχειρήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Οι προφάσεις εν αμαρτίες τους, φυσικά, είναι πολλές. Η αλήθεια όμως είναι μία. Ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν έπαψε να ακολουθεί από το 1980 (στο θέμα της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο) το ”Δόγμα Λουνς”.
Το δόγμα του ΓΓ του ΝΑΤΟ ο οποίος εξέδωσε τότε μια παράνομη και αυθαίρετη διαταγή απαγόρευσης ΝΑΤΟϊκών ασκήσεων και χρηματοδότησης στρατιωτικών υποδομών σε 19 νησιά της Ελλάδας (μεταξύ των οποίων η Σκύρος και η Κως), ”γιατί βάσει των Συνθηκών Λωζάνης και Παρισίων είναι αποστρατιωτικοποιημένα”.
Όπερ σημαίνει ότι οι Αμερικανοί εξακολουθούν να υιοθετούν την στρεβλή τουρκική ”αλήθεια” στο διαιωνιζόμενο θέμα περί αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών του Αιγαίου, αγνοώντας εσκεμμένα το γεγονός ότι τα ”αποστρατιωτικοποιημένα” ελληνικά νησιά της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), στρατιωτικοποιήθηκαν νόμιμα για αμυντικούς λόγους με τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936) η οποία την αντικατέστησε.
Κι αυτήν την στρεβλή ”αλήθεια” δεν την ανατρέπει ούτε η αποδεδειγμένη και διαχρονική πίστη της Ελλάδας στις ΗΠΑ (σε αντίθεση με την απιστία της Τουρκίας), ούτε οι αλυτρωτικές βλέψεις της τελευταίας σε Θράκη και Αιγαίο βάσει του νεο-οθωμανικού, αλυτρωτικού δόγματος.
Του δόγματος της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (Mavi Vatan), το οποίο εξέφρασε στο παρελθόν (Οκτώβριος ’22) ο Ταγίπ Ερντογάν λέγοντας: ”Μία πατρίδα, μία κυβέρνηση, θα είμαστε ένα. Θα είμαστε μεγάλοι. Θα είμαστε όλοι μαζί ”η μεγάλη Τουρκία”. Κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει το όραμα της Τουρκίας στα 780.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα”…
Είναι αυτά που πίστευε και πιστεύει ο Ταγίπ Ερντογάν, όσα μορατόριουμ (συμφωνημένες ”εκεχειρίες”) κι αν μεσολαβήσουν με την Ελλάδα για ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο. Γι’ αυτό καλά κάνει ο πρωθυπουργός και κλείνει τα στόματα των ανιστόρητων Τούρκων επαναλαμβάνοντας περιοδικά (σε πείσμα κάθε κακόηχης, αριστεροδεξιάς παραφωνίας από δικούς μας πολιτικούς και δημοσιογράφους περί συμφωνηθείσας ήδη ”συνεκμετάλλευσης” στο Αιγαίο τύπου ”Πρεσπών Νο2”) την ξεκάθαρη δήλωση:
”[…] Η Ελλάδα αναγνωρίζει μία μόνο διαφορά για την οποία θα μπορούσε όντως να πάει με την Τουρκία στη Χάγη. Και αυτή είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, δηλαδή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. […] Δεν συζητά ζητήματα στρατιωτικοποίησης ή αποστρατιωτικοποίησης ούτε θέματα κυριαρχίας των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Αυτά αποτελούν συνεκτικό τμήμα της ρητορικής της ”Γαλάζιας Πατρίδας”. Άρα θα πρέπει η Τουρκία να κάνει ένα βήμα πίσω”, για να λυθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές. (ΕΡΤ: Κεντρικό δελτίο ειδήσεων, Γιώργος Κουβαράς, 6/6/’23)…
Κρινιώ Καλογερίδου