Αποτελεί η μετανάστευση τη σύγχρονη μάστιγα που απειλεί την Ευρώπη και την «ταυτότητά» της; Είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες οι εισβολείς που έρχονται – ενίοτε «συστημένοι» – με σκοπό να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας και τον τρόπο ζωής μας εισάγοντας και επιβάλλοντας σταδιακά τα δικά τους ήθη και έθιμα; Εχει δίκιο, τελικώς, η Ακροδεξιά που κηρύττει μια νέα σταυροφορία και, επί της ουσίας, επιβάλλει τη δημιουργία της Ευρώπης-φρουρίου, η οποία θα περιβάλλεται από απροσπέλαστα τείχη ώστε να μείνει «καθαρή» με κάθε κόστος;
Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες από τις δηλώσεις που έκανε ένας από τους στενότερους συνεργάτες της Τζόρτζια Μελόνι, αποκαλύπτοντας για μια ακόμη φορά τι σκέφτονται όσοι απαντούν θετικά σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα. «Οι Ιταλοί γεννούν ολοένα λιγότερα παιδιά και έτσι τα αντικαθιστούμε με κάτι άλλο. Λέμε ναι στην αύξηση των γεννήσεων, αλλά όχι στην εθνική αντικατάσταση» είπε ο υπουργός Γεωργίας Φραντσέσκο Λολομπριτζίτα. Παραπέμποντας, έτσι, ευθέως στη γνωστή ακροδεξιά και σκοταδιστική θεωρία συνωμοσίας της «Μεγάλης Αντικατάστασης», όπως την έχει διατυπώσει ο γάλλος συγγραφέας Ρενό Καμί.
Σε πείσμα όλων αυτών, όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, καθώς η Ευρώπη αποτελεί εδώ και δεκαετίες μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική ήπειρο. Κάτι μάλιστα το οποίο αποτελεί ένδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας, καθώς αποδεικνύει ότι είναι παραδοσιακά πόλος έλξης για λαούς από κάθε γωνιά της υφηλίου.
Δείχνει τον δρόμο
«Οι πιο ισχυρές χώρες της Παλιάς Ευρώπης γνωρίζουν – και μάλιστα από παλιά – πώς να μετατρέπουν τις μεταναστευτικές ροές σε πλεονέκτημα» σημειώνει πρόσφατο αφιέρωμα στη «La Repubblica», για να συνεχίσει: «Χωρίς να προσπαθούμε να περιγράψουμε μια ειδυλλιακή κατάσταση με κάθε κόστος, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία έχουν καταφέρει να περιορίσουν την ανησυχητική μείωση του αριθμού των γεννήσεων, δημιουργώντας παράλληλα νέες θέσεις εργασίας και μειώνοντας το έλλειμμα, που αποτελεί βαρίδι για κάθε χώρα».
Πράγματι, όπως φαίνεται και στα σχετικά γραφήματα, στις τρεις παραπάνω χώρες το ποσοστό όσων έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό επί του συνολικού πληθυσμού αυξάνει διαρκώς. Σήμερα υπολογίζεται στο 10,3% για τη Γαλλία, στο 13,1% για τη Γερμανία και το 14,4% για το Ηνωμένο Βασίλειο. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τα παραπάνω ποσοστά δεν περιλαμβάνουν τους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί από μετανάστες στη χώρα όπου βρέθηκαν. Εάν συνυπολογιστούν και αυτοί, που θεωρούνται δεύτερης και τρίτης γενιάς και έχουν τουλάχιστον έναν γονιό μετανάστη, τότε η εικόνα είναι αποκαλυπτική.
Στη Γαλλία, για παράδειγμα, εκτιμάται πως το ένα τέταρτο του πληθυσμού έχει ρίζες στο εξωτερικό – κάτι, βεβαίως, που σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει και με το αποικιοκρατικό της παρελθόν. Οσο για την Ιταλία – την πρώτη χώρα της ΕΕ που απέκτησε κυβέρνηση με ακροδεξιά πρωθυπουργό – το ρεπορτάζ της «La Repubblica» υπενθυμίζει πως εάν δεν υπήρχε η μαζική μετανάστευση από τον φτωχό Νότο προς τον πλούσιο Βορρά, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε οι περιφέρειες του δεύτερου θα είχαν σήμερα τουλάχιστον 5 εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους, ενώ το ποσοστό όσων είναι άνω των 60 ετών δεν θα ήταν το ένα τέταρτο, αλλά το ένα τρίτο επί του συνολικού πληθυσμού.
Η Βρετανία και η «γενίτσαρος» Μπρέιβερμαν
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα δεδομένα που αφορούν το Ηνωμένο Βασίλειο. Εκεί, άλλωστε, πέρα από το γεγονός ότι οι γηγενείς λευκοί αποτελούν ήδη μειοψηφία στις δύο μεγαλύτερες πόλεις, το Λονδίνο και το Μπέρμιγχαμ, υπάρχουν και άλλα δεδομένα που προκαλούν αίσθηση: Ο πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ έχει ινδική καταγωγή, ενώ ο δήμαρχος της πρωτεύουσας Σαντίκ Καν κατάγεται από το Πακιστάν – όπως, άλλωστε, και ο νέος πρωθυπουργός της Σκωτίας, Χάμζα Γιούσαφ. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι η υπουργός Εσωτερικών, Σουέλα Μπρέιβερμαν, η οποία πρωταγωνιστεί στην αντιμεταναστευτική πολιτική και επινόησε την επαίσχυντη συμφωνία με τη Ρουάντα για τη μετεγκατάσταση εκεί χιλιάδων αλλοδαπών, έχει ινδούς γονείς οι οποίοι μετανάστευσαν στη Βρετανία από την Αφρική!
Η περίπτωση της «γενίτσαρου» Μπρέιβερμαν αποδεικνύει, ανάμεσα στα άλλα, ότι η καταγωγή δεν καθιστά αυτομάτως τους ανθρώπους προοδευτικούς και φιλικά διακείμενους προς τους μετανάστες και πρόσφυγες της εποχής μας. Ολους εκείνους, δηλαδή, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις ζώνες της φτώχειας και των επιδημιών, των εμφύλιων συγκρούσεων και των πολέμων, όπως και των καταστροφών που προκαλούν η κλιματική αλλαγή και η ρύπανση του πλανήτη.
Το επιλεκτικό άνοιγμα των συνόρων, επίσης, δεν συνιστά μια στάση ντε φάκτο φιλική προς τα εκατομμύρια των καταραμένων. Η λογική «κρατάμε όσους μας κάνουν, πετάμε τους υπόλοιπους» δεν συνάδει με τις παραδόσεις της Ευρώπης του Διαφωτισμού. Αφήστε που τα «τείχη» θα αποδειχθούν τελικώς πολύ αδύναμα για να συγκρατήσουν την ορμή των μεταναστευτικών κυμάτων στα ταραγμένα χρόνια που έρχονται και, πολύ περισσότερο, να διατηρήσουν την Ευρώπη «καθαρή» όπως ονειρεύονται κάποιοι.