Η Αντιόχεια, η πόλη, στην σημερινή Τουρκία, που ίδρυσε ο Σέλευκος ο Α΄ο Νικάτωρ, στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και της έδωσε το όνομα του πατέρα του (Αντίοχου), και η οποία αποτέλεσε μέσα στους αιώνες λίκνο του Ελληνικού πρώτα και των άλλων πολιτισμών της Ανατολής, δεν υπάρχει πια.
Την χτύπησε ανελέητα ο εγκέλαδος και η εξυπνάδα του Ερντογάν να επιτρέψει εκπτώσεις από τους οικοδομικούς κανονισμούς, αντί ενός τέλους. Η πόλη σχεδόν έχει κτίρια πλέον. Οι επιζώντες του σεισμού προσπαθούν να επιβιώσουν μένοντας σε αυτοκίνητα, τα οποία όμως είναι κρύα και την νύχτα γίνονται ψυγεία. και είναι πολύ μικρά για να χωρέσουν οικογένειες. Αν δεν έχουν αυτοκίνητο οι άνθρωποι θα πρέπει να την βγάλουν στα αντίσκηνα. Εκεί το κρύο είναι αι ανυπόφορο το βράδυ. Ανάβουν φωτιές, αλλά ότι κι αν κάψουν το κρύο δεν αντέχεται.
Δεν υπάρχει ηλεκτρικό, νερό, δεν υπάρχουν τουαλέτες. Η Σαμπά Γιγκίτ, 52 ετών, ξυπνά παγωμένη ακόμα ένα πρωινό στην αγορά των λαχανικών, που είναι το μόνο μέρος που έχει μείνει στεγασμένο.
Οι άνθρωποι ξαπλώνουν στους πάγκους που άλλοτε οι μανάβηδες απλώνανε λάχανα και μαϊντανούς. Σε μερικούς υπάρχουν ακόμα, κρεμμύδια κι ένα κουνουπίδι. Δεν τρώγονται όμως.
Όπως γράφουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, το ιστορικό κέντρο της πόλης, με τα ισλαμικά τεμένη, τους χριστιανικούς ναούς, με τις κρύπτες των Αλεβιτών και την εβραϊκή συναγωγή έχει καταστραφεί εντελώς. «Είναι οδυνηρό να βλέπω την οδό Ανεξαρτησίας γεμάτη ερείπια. Ήταν τέλειο μέρος. Θα προτιμούσα αυτό να είχε συμβεί στη δική μου πόλη», λέει ο 34χρονος Κούρδος κτηνοτρόφος, Αχμέτ Γιουνές, από τη Σανλιούρφα, ο οποίος βρέθηκε στην Αντιόχεια για μια ζωοπανήγυρη.
Η ζωή είναι ανυπόφορη πια στην Αντιόχεια. Μαγαζιά και εστιατόρια είναι κλειστά. Τα τρόφιμα ανύπαρκτα, εκτός από της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ρύζι, μακαρόνια, κονσέρβες και φρυγανιές. Χιλιάδες κάτοικοι προσπαθούν να συμβιβαστούν συναισθηματικά με τον σεισμό που ανέτρεψε τις τις ζωές τους, και μεταμόρφωσε την πόλη που άλλοτε έσφυζε από ζωή.
Τώρα είναι όλοι στους δρόμους. Ακόμα κι αν τα σπίτια τους έχουν αντέξει, οι άνθρωποι φοβούνται να επιστρέψουν, γιατί μπορεί ένας μετασεισμός να τους σκοτώσει. Αποφεύγουν να πάνε ακόμα και για τουαλέτα. «Θα πεθάνουμε στις καρέκλες μας, ενώ περιμένουμε τις σκηνές εκστρατείας», λέει η 70χρονη Σαμπριγέ Καραογλάν, ενώ κάθεται σε ένα μπλε κάθισμα κατασκήνωσης, τυλιγμένη με μια λεπτή κουβέρτα. Δίπλα της, ένα κλουβί με παπαγάλους διασώθηκε από το σπίτι της οικογένειάς της. Στο δρόμο μπροστά της είναι το αυτοκίνητο που κοιμούνται εναλλάξ τα μέλη της οικογένειας τη νύχτα. «Μια φορά κι έναν καιρό, λέει, ήταν ωραία. Παίρναμε αυτές τις μπλε καρέκλες και πηγαίναμε ως την παραλία όταν είχε καλό καιρό.» Τώρα αυτά είναι παρελθόν.
«Δεν υπάρχει πια Αντιόχεια», λέει ο Kazim Kuseyri, 41 ετών, ο ιδιοκτήτης του πιο αξιοσέβαστου ξενοδοχείου της πόλης, του Savon, ο οποίος κοιμάται σε ένα αυτοκίνητο στην αυλή του ξενοδοχείου, μαζί με περίπου 25 συγγενείς, με μέλη του προσωπικού, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους. «Έχασα τους φίλους μου. Έχασα τα κτίρια όπου έτρωγα και έπινα με τους φίλους μου. Έχασα όλες μου τις αναμνήσεις. Δεν έχω κανένα λόγο να ζω εδώ. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα», λέει.
Η Αντιόχεια αναμφιβόλως υπήρξε το λίκνο του ελληνικού πολιτισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, πόλη που αποτέλεσε το σταυροδρόμι των μεγάλων φιλοσοφικών ρευμάτων, με μεγάλη ανάπτυξη των γραμμάτων και των επιστημών. Υπήρξε η πόλη των εθνικών, φιλοσοφικών και θρησκευτικών αντιθέσεων, αλλά και των θεαμάτων, της πολυπολιτισμικότητος και των ακραίων εκφραστικών εκδηλώσεων. Σήμερα είναι ερείπια.