Η καλύτερη επιβεβαίωση ότι τα πράγματα κινούνται βήμα-βήμα προς την κατεύθυνση της εδαφικής προσάρτησης, όσο γκροτέσκο κι αν κάποιος εδώ προσπαθεί να κάνει αυτή τη δήλωση, είναι στην πραγματικότητα οι κινήσεις που κάνει η Βουλγαρία τα τελευταία χρόνια:
Κοινή ιστορία και επιμονή στην κοινή τιμή σε κοινές ημερομηνίες των ιστορικών προσώπων (από την εθνική ιστορία της Βόρειας Μακεδονίας), σκανδαλώδες άνοιγμα των λεγόμενων πολιτιστικών ενώσεων και συλλόγων, σοβινιστικές δηλώσεις κατόχων υψηλών αξιωματούχων από τη Βουλγαρία με εδαφικές διεκδικήσεις και εξίσωση των δύο λαών…
Σε αυτή τη λειτουργία οι συνομιλητές μας τονίζουν επίσης την εντεινόμενη βουλγαρική προπαγάνδα επί τόπου, ειδικά εντός των πρώην συνόρων στα οποία εκτεινόταν η Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου, για την ευκολότερη μετέπειτα ενσωμάτωση του σλαβομακεδονικού εδάφους στο βουλγαρικό πλαίσιο…
Πρώην διπλωμάτες επιβεβαιώνουν τις προθέσεις της επί δεκαετίες πολιτικής της Βουλγαρίας
Πρώην Βούλγαροι διπλωμάτες, καθηγητές και πλήθος άλλων διανοουμένων τον τελευταίο καιρό συζητούν πολύ πιο ανοιχτά τις μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες και στρατηγικές που ενσωματώνονται στη βουλγαρική πολιτική απέναντι στη ‘Μακεδονία’, απομυθοποιώντας τις κρυφές προθέσεις της επίσημης Σόφιας προς τη χώρα.
Αυτό που μπορεί να διαπιστωθεί ξεκάθαρα από τις παρατηρήσεις τους είναι ότι η βουλγαρική πλευρά δεν θα αναγνωρίσει ποτέ την ύπαρξη ενός «μακεδονικού» έθνους που μιλάει ξεχωριστή γλώσσα, έχει τη δική του ιστορία και πολιτισμό διαφορετική από τη βουλγαρική, αλλά πρόθεσή της είναι να αντιληφθούν τη «Μακεδονία» και να την αντιμετωπίσουν μόνο ως μεταβατική κρατική οντότητα που θα πρέπει να ενταχθεί στο εγγύς μέλλον στο πλαίσιο του βουλγαρικού κράτους.
Όταν αποκλείεται η αποδοχή της μοναδικότητας του λαού και όλων των ιδιοτήτων του που τον καθιστούν λαό, τότε, όπως δήλωσαν οι Βούλγαροι παρατηρητές των βορειομακεδονικών-βουλγαρικών σχέσεων που βρίσκονται πλέον έξω από αυτούς τους ενεργούς κύκλους οποιασδήποτε πολιτικής επιρροής, μένει μόνο το ενδιαφέρον για τη ‘Μακεδονία’ ως «επικράτεια όπου ζει ένας ασυνείδητος βουλγαρικός πληθυσμός».
Εδώ οι λόγοι είναι που σπεύδουν οι Βούλγαροι να αναγνωρίσουν πρώτοι την ανεξαρτησία της «Μακεδονίας», χωρίς να αναγνωρίσουν την ύπαρξη ενός έθνους, που κατά κάποιο τρόπο στέλνει μήνυμα σε όλους ότι γι’ αυτούς η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ήδη χαρακτηρισμένο έδαφος που αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει μέρος της Βουλγαρίας.
«Βλέπουμε τη ‘Μακεδονία’ ως έδαφος και όχι ως έθνος»
Ο διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Διεθνών Σχέσεων και πρώην διπλωμάτης καριέρας στη Βουλγαρία, Λιούμπομιρ Κιουτσούκοφ (Ljubomir Kyuchukov), σε συνέντευξή του στην εφημερίδα της Σόφιας «24 Ώρες», αποκαλύπτει ευθέως τις βουλγαρικές θέσεις σε σχέση με τη Βόρεια Μακεδονία, που εκδηλώνονται εδώ και χρόνια.
«Συνεχίζουμε να θεωρούμε τη ‘Μακεδονία’ ως έδαφος και όχι ως έθνος- επισημαίνει ο Κιουτσούκοφ, ρίχνοντας την ευθύνη στη βουλγαρική πλευρά, η οποία με ορισμένες ακατάλληλες κινήσεις μιας διοίκησης έχασε κάθε της πλεονέκτημα και απομονώθηκε στην ΕΕ στο θέμα της Βόρειας Μακεδονίας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, τέτοιες βουλγαρικές πολιτικές απέναντι στη χώρα, δηλαδή η αντίληψη της χώρας μόνο ως επικράτειας, συνέβαλαν στην ανάπτυξη του αντιβουλγαρικού αισθήματος στα Σκόπια.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο πρώην Βούλγαρος διπλωμάτης με μία μόνο πρόταση αποκαλύπτει πλήρως την πολυετή βουλγαρική στρατηγική επιβάλλοντας ένα αφήγημα στην ίδια τη βουλγαρική κοινωνία ότι η Βόρεια Μακεδονία είναι μέρος της Βουλγαρίας και οι Σλαβομακεδόνες είναι παραπλανημένοι Βούλγαροι που αργά ή γρήγορα πρέπει να προσχωρήσουν στη μητέρα χώρα, για να ασκηθεί μια πολιτική εκατοντάδων ετών από την οποία καμία βουλγαρική πολιτική ελίτ δεν έχει παρεκκλίνει.
Φωνές που δεν ακούγονται…
Ο Βούλγαρος ιστορικός και καθηγητής Στέφαν Ντέτσεφ έκανε εδώ και καιρό έκκληση στην επίσημη Σόφια να σταματήσει τις διεκδικήσεις της, για τη «Μακεδονία», ώστε να αναγνωρίσει τη «μακεδονική» γλώσσα και το έθνος, γεγονός που θα άρει τη θεώρηση ότι η επικράτεια της είναι βουλγαρικό έδαφος, αφού το βασικό βουλγαρικό συμφέρον είναι να συμβάλει στην επιστροφή της εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών και των δύο στενών λαών.
«Δεν είναι τυχαίο ότι η θέση μας δεν λαμβάνει υπόψη τη στάση των Σκοπίων, θα πρέπει να κοιτάξουμε στην αυλή μας και να δούμε το λάθος μας και τα υπόλοιπα να τα αφήσουμε στη σκοπιανή πλευρά. Το λάθος μας μπορεί επίσης να εντοπίζεται στην κοινωνία και στις συμπεριφορές κάποιων πολιτικών που θεωρούν ότι υπάρχει κοινή ιστορία ενός έθνους και ότι μέχρι το 1944 ήταν μόνο βουλγαρικό.
Αυτή η θέση δύσκολα μπορεί να αντέξει τον έλεγχο της σοβαρής ιστοριογραφίας. Η κοινή βουλγαρική ιστορία με την Βόρεια Μακεδονία δεν είναι αυτό που θεωρούν οι Βούλγαροι ιστορικοί, γιατί κάνουν λάθος» λέει ο Ντέτσεφ.
Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα ότι η μακραίωνη πολιτική στρατηγική της Βουλγαρίας έναντι της Βόρειας Μακεδονίας είχε επίσης ισχυρό αντίκτυπο στη βουλγαρική κοινωνία, η οποία πιστεύει ότι η απόκλιση από τη σταθερή γραμμή προς τη Βόρεια Μακεδονία ισοδυναμεί με εθνική προδοσία, δηλαδή την παραίτηση της Βουλγαρίας από τα εθνικά της συμφέροντα και την ιδέα της «επιστροφής κατασχεμένων εδαφών».
Μερικοί από τους Βούλγαρους διανοούμενους δεν συμφωνούν με αυτό το αιώνιο δόγμα του βουλγαρικού κράτους, αντιτίθενται ξεκάθαρα στις πολιτικές άρνησης ενός έθνους, της γλώσσας και της ιστορίας του που αναγνωρίζει μόνο εδάφη που δίνει την εντύπωση ανοιχτών εδαφικών διεκδικήσεων.
Σύμφωνα με αυτούς, είναι επίσης πρόβλημα ότι η ίδια η Βουλγαρία να κυριαρχείται από ξεπερασμένη, ρομαντική και μυθολογική ιστοριογραφική σκέψη, η οποία απέχει έτη φωτός από τις ευρωπαϊκές αφηγήσεις.
—