Όταν η Ιταλική κεντροαριστερά κατεβαίνει με αυτό το σύνθημα (όχι στον Πούτιν, ναι στην Ευρώπη) και ενώ ο μέσος Ιταλός όπως και εμείς έχει ζήσει στο πετσί του μία τεράστια οικονομική κρίση και ετοιμάζεται να περάσει και άλλη…
Όταν η κεντροαριστερά έχει στηρίξει τον οικονομικό δολοφόνο που λέγεται Ντράγκι πριν καιρό και έχει μπει στο βρακί της κάθε Ούρσουλας των Βρυξελλών…
Όταν η κεντροαριστερά σε όλο τον υγειονομικό φασισμό που βίωσε η Ιταλία δεν άρθρωσε αντίρρηση…
Όταν η κεντροαριστερά αγνόησε ότι λαός της Ιταλίας ξέρει από πρώτο χέρι το τι γινόνταν μέσα στα νοσοκομεία με τον ιό …
Η Ιταλική Αριστερά ακροβατούσε εδώ και χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ναι μεν μετά τον θάνατο το 84 του μεγάλου Ενρίκο Μπερλινγκουέρ δεν μπόρεσε να βρει έναν ηγέτη να την πάει μπροστά αλλά σε τέτοιο χάλι σαν το χθεσινό δεν είχε φτάσει ποτέ.
Ο Ιταλικός λαός και μνήμη διαθέτει και πατριωτισμό και την χώρα του αγαπάει και από αισθήματα διακατέχεται και δεν έχει καμία σχέση με τους λαούς του Ευρωπαικού βορρά (βλέπε Γερμανία κτλ).
Έκανε υπομονή χρόνια τώρα και πέρασε πολλά περιμένοντας το θαύμα από μια αριστερά που αδυνατούσε να προσφέρει διέξοδο στα αδιέξοδα.
Σαν επιστέγασμα σε όλα αυτά ήρθε και η εναρμόνιση της Ιταλικής Αριστεράς με όλα τα αντικοινωνικά μέτρα στο όνομα του ιού και στα μέτρα κατά της Ρωσίας.
Και με το δίκιο του την τιμώρησε και καλά της έκανε.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για αγρίους και για να μπορούνε τα κάθε λογής κομματόσκυλα στην χώρα μας από δεξιά και αριστερά, να κοιμούνται ήσυχοι.
Ε, τότε τι περιμένετε να γίνει σήμερα και γιατί σκούζεται δεν μπορώ να καταλάβω…