Βαλίτσες με σχεδόν τριάντα εκατομμύρια δολάρια, βρέθηκαν στην κατοχή της συζύγου Ουκρανού βουλευτή που θεωρείτο «συνεταίρος» του πρώην υπουργού Εσωτερικών, ανθρώπου που κινούσε τα νήματα στην Ουκρανία από το 2014 και μετά
Μέσα στην τούρλα του πολέμου, των καταστροφών, του ανθρώπινου πόνου, του θανάτου και των οικονομικών κυρώσεων, που να ασχοληθεί κανείς με μια… καλλίπυγο Ουκρανή μπιζνεσγούμαν, η οποία πιάστηκε στην Ουγγαρία να βγάζει από την Ουκρανία σχεδόν τριάντα εκατομμύρια δολάρια «κασαδούρα»!
Δε θα ασχολείτο κανείς μαζί της, παρά μόνο τα περιοδικά life style για τα αξιοζήλευτα… προσόντα της. Έλα μου, όμως, που η Αναστασία Κοτβίτσκαγια είναι η δεύτερη σύζυγος του Ιγκόρ Κοτβίτσκι, βουλευτή του ουκρανικού Κοινοβουλίου και -το κυριότερο- θεωρούμενου ως «συνεταίρου» ενός από τους «ισχυρούς άνδρες» της Ουκρανίας, μετά το 2014, πρώην υπουργού Εσωτερικών και επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, Αρσέν Αβάκοφ.
Ταλαντούχα, θα πει κανείς, η κυρία Αναστασία Κοτβίτσκαγια. Από μικρή φαινόταν πως ό,τι πιάνει γίνεται χρυσάφι στα χέρια της. Ακόμα κι όταν ήταν δημόσιος υπάλληλος, με έναν πενιχρό ουκρανικό μισθό, αυτή κυκλοφορούσε με πανάκριβες γούνες και με μια BMW X6. Όχι και τόσο συνηθισμένα πράγματα στην Ουκρανία, όπου ένα μεγάλο μέρος υπέφερε οικονομικά.
Τώρα, λοιπόν, εν μέσω θανατικού στην Ουκρανία, παρακάμπτοντας το ουκρανικό Τελωνείο, όπως αναφέρεται σε ουκρανικά και ρωσικά ΜΜΕ, βρήκε την ευκαιρία να μεταφέρει βαλίτσες γεμάτες με δολάρια και ευρώ στην Ουγγαρία. Α, και εκεί, στην Ουγγαρία, νομοταγής πάντα! Δήλωσε ότι είχε 28,8 εκατομμύρια δολάρια και 1,3 εκατομμύρια ευρώ!
Στο έλεος των ολιγαρχών
Τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά την κορυφή του παγόβουνου του άκρατου πλουτισμού, της διαφθοράς, και του ανοίγματος της ψαλίδας ανάμεσα στη φτώχεια και στον πλούτο στην Ουκρανία. Σε μια χώρα, όπου η οικονομική ολιγαρχία και πολιτικο-οικονομική διαπλοκή λύνει και δένει, ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις.
Η περίπτωση του Α.Αβάκοφ, επίσης, δεν είναι τυχαία. Θεωρείτο ο άνθρωπος των ολιγαρχών και του Δυτικού παράγοντα, μετά την εξέγερση στην Ουκρανία το 2014, και τον πόλεμο που ακολούθησε, ο οποίος έχοντας στα χέρια του τις μυστικές υπηρεσίες επέβαλε ακόμα και σε συστημικούς Ουκρανούς πολιτικούς τη θέλησή του διά της σιδηράς πυγμής και της καταστολής. Ένας από τους λόγους, επίσης, που τον έχει στοχοποιήσει ο ρωσικός παράγων είναι η καταστολή του φιλο-ρωσικού στοιχείου στην Ουκρανία με ακραίες μεθόδους.
Βέβαια, δεν είναι μόνο η Ουκρανία που η διαφθορά και ο πλουτισμός έχουν λάβει ενδημικές διαστάσεις. Αντίστοιχα μεγάλα προβλήματα υπάρχουν και στη Ρωσία. Με τη διαφορά ότι η Ουκρανία βρίσκεται εκεί που ήταν η Ρωσία στη δεκαετία του 1990, επί Γιέλτσιν, οπότε οι ολιγάρχες επέβαλαν τον νόμο τους στη χώρα.
Καταφύγιο στο Ισραήλ
Τώρα, αντίθετα, έχει σχηματιστεί ένα πυραμιδικό σύστημα, όπου κάτω από το Κρεμλίνο και σε στενή διαπλοκή μαζί του βρίσκονται οι χρυσοπληρωμένοι «μάνατζερ» των κρατικών επιχειρήσεων, οι «μπίσνεσμαν» των ιδιωτικών, η πολιτική νομενκλατούρα των ημετέρων του συστήματος, η κρατική γραφειοκρατία, κ.ο.κ.
Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, τώρα, εξαιτίας -και- των Δυτικών κυρώσεων, αναζητούν καταφύγιο στο Ισραήλ, όπως αναφέρει ο ισραηλινός Τύπος. Αρκετοί, βέβαια, είναι εβραϊκής καταγωγής, αλλά βέβαιον είναι ότι το Τελ Αβίβ προσδοκά, εκτός των άλλων, και οικονομικά οφέλη από αυτούς.
Και, όπως είναι φυσικό, το Τελ Αβίβ προσδοκά να μειωθεί το ρωσικό χρήμα που είναι στην Κύπρο και στα Εμιράτα και να διοχετευθεί στη -διψασμένη για χρήμα- «γη του Ισραήλ».
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οι «γέφυρες» που έχουν στηθεί χρόνια τώρα ανάμεσα σε Τελ Αβίβ και Μόσχα, λόγω της Συρίας και του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, με συνέπεια να αναλαμβάνει ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ακόμα και πρωτοβουλίες διαμεσολάβησης στο Κρεμλίνο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και οι ιδιόμορφες σχέσεις που έχουν οι Ρώσοι «φραγκάτοι» με το Ισραήλ.
Τριάντα χρόνια πόνος
Η Ουκρανία, αντίθετα, είναι ουσιαστικά μοιρασμένη σε καπετανάτα των ολιγαρχών. Και ένας από τους λόγους που ο λαός στήριξε το 2014 τις διαδηλώσεις κατά του τότε φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας, Γιαννουκόβιτς, ήταν η μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στη διαφθορά.
Αυτή η κοινωνική κινητικότητα, όμως, χειραγωγήθηκε τόσο στο Κίεβο και στη Δυτική Ουκρανία, όσο και στην Ανατολική Ουκρανία, και από κίνημα διαμαρτυρίας, καπελώθηκε και απέκτησε εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Κάτι που έδωσε την ευκαιρία στη μεν Μόσχα να στηρίξει τους αυτονομιστές της Α.Ουκρανίας, προωθώντας ταυτόχρονα τις γεωπολιτικές βλέψεις της, όπως το ίδιο συνέβη και με την αμερικανική πλευρά στην υπόλοιπη Ουκρανία.
Η έκρηξη στην Ουκρανία, λοιπόν, δεν εμφανίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία. Ο λαός της χώρας υποφέρει οικονομικά και πολιτικά από τη στιγμή που έγινε ανεξάρτητη, στην αρχή της δεκαετίας του 1990. Ήταν θέμα χρόνου να υπάρξουν εσωτερικές συγκρούσεις. Κάτι που συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά με ιδιαίτερα μεγάλη ένταση το 2014. Και τώρα, με τη ρωσική εισβολή, κορυφώνεται η τραγωδία.
Τότε, το πρώτο που έκανε η νέα κατάσταση στο Κίεβο, μετά την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου, ήταν ο νόμος για τις γλώσσες που ουσιαστικά καταργούσε τη ρωσική, η οποία ομιλείται τουλάχιστον από τον μισό πληθυσμό. Όλα αυτά υπό τη σιωπηλή ανοχή, αν όχι υπόθαλψη του Δυτικού παράγοντα.
Την κατάσταση εκμεταλλεύθηκε η Ρωσία, η οποία προσάρτησε την Κριμαία και τώρα προσπαθεί να υλοποιήσει το μεγαλύτερο σχέδιό της, με τον διαμελισμό της Ουκρανίας, με στόχο να καταστεί η μεγάλη «ευρασιατική αυτοκρατορία».